ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΚΟΥΓΙΑΣ
Παλαιό Μέλος
Το ίδιο τραγούδι, ερμηνεία από τους Κ. Μακεδόνα & μαθητές του Μ. Σχ. της Πάφου.
Προτιμήσεις ψαλτών σε κοσμική μουσική
- Thread starter petrosgrc
- Start date
ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΚΟΥΓΙΑΣ
Παλαιό Μέλος
"Κανείς εδώ δεν τραγουδά..."
Οι στίχοι είναι του Τάκη Σιμώτα & η μουσική είναι του Νίκου Παπάζογλου
Ερμηνεία: Ιουλία Καραπατάκη, Σωκράτης Μάλαμας (ισοκράτημα)
Ραγίζει απόψε η καρδιά
με το μπαγλαμαδάκι.
Πολλά κομμάτια έγινε
σπασμένο ποτηράκι.
Θυμήθηκα που πίναμε
σε τούτο το τραπέζι,
τώρα ποιος ξέρει πού γυρνά,
ποιος ξέρει τι γυρεύει...
Κανείς εδώ δεν τραγουδά,
κανένας δε χορεύει,
ακούνε μόνο την πενιά
κι ο νους τους ταξιδεύει... (δις)
Τυχαία δήθεν αν την δεις,
φέρ' την στο ταβερνάκι,
κρυμμένος θα 'μαι στη γωνιά
για να τη δω λιγάκι...
Κανείς εδώ δεν τραγουδά,
κανένας δε χορεύει,
ακούνε μόνο την πενιά
κι ο νους τους ταξιδεύει... (δις)
Οι στίχοι είναι του Τάκη Σιμώτα & η μουσική είναι του Νίκου Παπάζογλου
Ερμηνεία: Ιουλία Καραπατάκη, Σωκράτης Μάλαμας (ισοκράτημα)
Ραγίζει απόψε η καρδιά
με το μπαγλαμαδάκι.
Πολλά κομμάτια έγινε
σπασμένο ποτηράκι.
Θυμήθηκα που πίναμε
σε τούτο το τραπέζι,
τώρα ποιος ξέρει πού γυρνά,
ποιος ξέρει τι γυρεύει...
Κανείς εδώ δεν τραγουδά,
κανένας δε χορεύει,
ακούνε μόνο την πενιά
κι ο νους τους ταξιδεύει... (δις)
Τυχαία δήθεν αν την δεις,
φέρ' την στο ταβερνάκι,
κρυμμένος θα 'μαι στη γωνιά
για να τη δω λιγάκι...
Κανείς εδώ δεν τραγουδά,
κανένας δε χορεύει,
ακούνε μόνο την πενιά
κι ο νους τους ταξιδεύει... (δις)
Ἐρασιτέχνης
Well-known member
ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΚΟΥΓΙΑΣ
Παλαιό Μέλος
"Άστρα μη με μαλώνετε, που τραγουδώ τη νύχτα..."
ΟΙ στίχοι & η μουσική είναι του Λευθέρη Καμπουράκη
Άστρα μη με μαλώνετε, που τραγουδώ τη νύχτα.
Ω, γιατί `χα πόνο στην καρδιά, γιατί `χα πόνο στην καρδιά
ψηλό μελαχρινάκι μου, γιατί `χα πόνο στην καρδιά
και βγήκα και τον είπα...
Άστρα μη με μαλώνετε, που τραγουδώ τη νύχτα. (δις)
Στ’ άστρα θα πω τον πόνο μου, (τρις)
πού δεν τον μαρτυρούνε.
Ω, πού `χουνε κι υπομονή (δις) αχ πώς με κατάντησες,
πού `χουνε κι υπομονή, ώρες και με ακούνε.
Στ’ άστρα θα πω τον πόνο μου, πού δεν τον μαρτυρούνε. (δις)
Ρώτησε τ' άστρα τ' ουρανού κι εκείνα θα σου πούνε,
πώς κλαίνε τα ματάκια μου, πώς κλαίνε τα ματάκια μου, κοίτα πως με κατάντησες.
Πώς κλαίνε τα ματάκια μου, όταν σε θυμηθούνε...
Ρώτησε τ' άστρα τ' ουρανού κι εκείνα θα σου πούνε...
ΟΙ στίχοι & η μουσική είναι του Λευθέρη Καμπουράκη
Άστρα μη με μαλώνετε, που τραγουδώ τη νύχτα.
Ω, γιατί `χα πόνο στην καρδιά, γιατί `χα πόνο στην καρδιά
ψηλό μελαχρινάκι μου, γιατί `χα πόνο στην καρδιά
και βγήκα και τον είπα...
Άστρα μη με μαλώνετε, που τραγουδώ τη νύχτα. (δις)
Στ’ άστρα θα πω τον πόνο μου, (τρις)
πού δεν τον μαρτυρούνε.
Ω, πού `χουνε κι υπομονή (δις) αχ πώς με κατάντησες,
πού `χουνε κι υπομονή, ώρες και με ακούνε.
Στ’ άστρα θα πω τον πόνο μου, πού δεν τον μαρτυρούνε. (δις)
Ρώτησε τ' άστρα τ' ουρανού κι εκείνα θα σου πούνε,
πώς κλαίνε τα ματάκια μου, πώς κλαίνε τα ματάκια μου, κοίτα πως με κατάντησες.
Πώς κλαίνε τα ματάκια μου, όταν σε θυμηθούνε...
Ρώτησε τ' άστρα τ' ουρανού κι εκείνα θα σου πούνε...
ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΚΟΥΓΙΑΣ
Παλαιό Μέλος
"Εμείς που μείναμε στο χώμα το σκληρό, για τους νεκρούς θ' ανάψουμε λιβάνι..."
Οι στίχοι είναι του Ν. Γκάτσου & η μουσική είναι του Στ. Ξαρχάκου
Ερμηνεία: Μαθητές & απόφοιτοι του Μ. Σχ. Λευκωσίας
Εμείς που μείναμε στο χώμα το σκληρό,
για τους νεκρούς θ' ανάψουμε λιβάνι
κι όταν χαθεί μακριά το καραβάνι,
του χάρου "του μεγάλου πεχλιβάνη",
στη μνήμη τους θα στήσουμε χορό...
Εμείς που μείναμε, θα τρώμε το πρωί,
μια φέτα από του ήλιου το καρβέλι.
Ένα τσαμπί σταφύλι από τ' αμπέλι
και δίχως πια του φόβου το τριβέλι,
μπροστά θα προχωράμε στη ζωή.
Εμείς που μείναμε θα βγούμε μια βραδιά,
στην ερημιά να σπείρουμε χορτάρι
και πριν για πάντα, η νύχτα να μας πάρει,
θα κάνουμε τη γη προσκυνητάρι
και κούνια για τ' αγέννητα παιδιά...
Οι στίχοι είναι του Ν. Γκάτσου & η μουσική είναι του Στ. Ξαρχάκου
Ερμηνεία: Μαθητές & απόφοιτοι του Μ. Σχ. Λευκωσίας
Εμείς που μείναμε στο χώμα το σκληρό,
για τους νεκρούς θ' ανάψουμε λιβάνι
κι όταν χαθεί μακριά το καραβάνι,
του χάρου "του μεγάλου πεχλιβάνη",
στη μνήμη τους θα στήσουμε χορό...
Εμείς που μείναμε, θα τρώμε το πρωί,
μια φέτα από του ήλιου το καρβέλι.
Ένα τσαμπί σταφύλι από τ' αμπέλι
και δίχως πια του φόβου το τριβέλι,
μπροστά θα προχωράμε στη ζωή.
Εμείς που μείναμε θα βγούμε μια βραδιά,
στην ερημιά να σπείρουμε χορτάρι
και πριν για πάντα, η νύχτα να μας πάρει,
θα κάνουμε τη γη προσκυνητάρι
και κούνια για τ' αγέννητα παιδιά...
domesticus
Lupus non curat numerum ovium
Five Finger Death Punch- The End
It's hard to tell these days and which way that we're falling
I'm not sure any more what's right or what is wrong
It hurts to feel, to think, to know I may be nothing
But then again I've been wrong before
I've opened up my eyes just to wish that I'd stayed blind
Blacken out the sky and let the arrows fly
It's never over, not 'til it's over
Outside looking in, when do the nightmares end?
Over and over, until it's over
The end
It's hard to fathom just how fast we all are spinning
It's hard to know that there's a heaven beyond hell
It burns a hole right through my soul to think it's ending
But, then again, I've been right before
I've opened up my eyes just to find out you're all blind
Blacken out the sky and let the arrows fly
It's never over, not 'til it's over
Outside looking in, when do the nightmares end?
Over and over, until it's over
Make a wish, say a prayer
Hope that someone is out there
Build a bridge to Babylon
Then burn it to the ground
Make a wish, say a prayer
Hope that someone is out there
Build a bridge to Babylon
Then burn it to the ground (burn it to the ground)
Burn it to the ground (burn it to the ground)
Burn it to the ground (burn it to the ground)
Build a bridge to Babylon
Then burn it, burn it, burn it down
Blacken out the sky and let the arrows fly
It's never over, not 'til it's over
Outside looking in, when do the nightmares end?
Over and over, until it's over
Just start it over
Until it's over
Over and over
The end
The end
I'm not sure any more what's right or what is wrong
It hurts to feel, to think, to know I may be nothing
But then again I've been wrong before
I've opened up my eyes just to wish that I'd stayed blind
Blacken out the sky and let the arrows fly
It's never over, not 'til it's over
Outside looking in, when do the nightmares end?
Over and over, until it's over
The end
It's hard to fathom just how fast we all are spinning
It's hard to know that there's a heaven beyond hell
It burns a hole right through my soul to think it's ending
But, then again, I've been right before
I've opened up my eyes just to find out you're all blind
Blacken out the sky and let the arrows fly
It's never over, not 'til it's over
Outside looking in, when do the nightmares end?
Over and over, until it's over
Make a wish, say a prayer
Hope that someone is out there
Build a bridge to Babylon
Then burn it to the ground
Make a wish, say a prayer
Hope that someone is out there
Build a bridge to Babylon
Then burn it to the ground (burn it to the ground)
Burn it to the ground (burn it to the ground)
Burn it to the ground (burn it to the ground)
Build a bridge to Babylon
Then burn it, burn it, burn it down
Blacken out the sky and let the arrows fly
It's never over, not 'til it's over
Outside looking in, when do the nightmares end?
Over and over, until it's over
Just start it over
Until it's over
Over and over
The end
The end
ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΚΟΥΓΙΑΣ
Παλαιό Μέλος
Το ίδιο τραγούδι, ερμηνεία από μαθητές του Μ. Σχολείου Βόλου.
Τα τρένα που φύγαν, αγάπες μου πήρανε.
Αγάπες και κλαίνε, ποια μοίρα τις μοίρανε;
Δώς μου χέρι να πιαστώ να πιαστώ, να κρατηθώ,
ένα γέλιο, μια ματιά κι ανασταίνετ’ η καρδιά.
Το τρένο σε πήρε πουλί, χελιδόνι μου.
Σε τύλιξ’ η νύχτα κι ορφάνεψα μόνη μου.
Δώς μου χέρι να πιαστώ να πιαστώ, να κρατηθώ,
ένα γέλιο, μια ματιά κι ανασταίνετ’ η καρδιά. (δις)
ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΚΟΥΓΙΑΣ
Παλαιό Μέλος
"Μες την κοιλάδα των Τεμπών..."
Οι στίχοι & η μουσική είναι του Θ. Παπακωνσταντίνου
Ερμηνεία: Μαθητές του ΕΝ.Ε.Ε.ΓΥ.Λ. Κατερίνης
Μες την κοιλά, όπως τα λέω, μες την κοιλάδα των Τεμπών,
φόβος των μηχανοδηγών...
Είναι ένας γέρο, όπως τα λέω, είναι ένας γέρο πλάτανος,
μαγκούφης και παράφορος.
Που πίνει από, όπως τα λέω, που πίνει απ’ το θολό νερό,
του ποταμού το ιερό.
Πίνει κι απλώ, όπως τα λέω, πίνει κι απλώνει ρίζωμα
βαθιά μέσα στα ανείπωτα.
Κι όποτε παι, όπως τα λέω κι όποτε παίρνει ανάποδες
γέρνει και πέφτει στις γραμμές.
Πιάνει το τρε, όπως τα λέω, πιάνει το τρένο από τ’ αυτί,
«μην την περνάς τη Γευγελή».
Μένα μου το, όπως τα λέω, μένα μου το `πε ο Πηνειός
το μυστικό ο φλύαρος.
Πως ήταν α, όπως τα λέω, πως ήταν άνθρωπος παλιά
κι είχε παιδιά στην ξενιτιά...
Οι στίχοι & η μουσική είναι του Θ. Παπακωνσταντίνου
Ερμηνεία: Μαθητές του ΕΝ.Ε.Ε.ΓΥ.Λ. Κατερίνης
Μες την κοιλά, όπως τα λέω, μες την κοιλάδα των Τεμπών,
φόβος των μηχανοδηγών...
Είναι ένας γέρο, όπως τα λέω, είναι ένας γέρο πλάτανος,
μαγκούφης και παράφορος.
Που πίνει από, όπως τα λέω, που πίνει απ’ το θολό νερό,
του ποταμού το ιερό.
Πίνει κι απλώ, όπως τα λέω, πίνει κι απλώνει ρίζωμα
βαθιά μέσα στα ανείπωτα.
Κι όποτε παι, όπως τα λέω κι όποτε παίρνει ανάποδες
γέρνει και πέφτει στις γραμμές.
Πιάνει το τρε, όπως τα λέω, πιάνει το τρένο από τ’ αυτί,
«μην την περνάς τη Γευγελή».
Μένα μου το, όπως τα λέω, μένα μου το `πε ο Πηνειός
το μυστικό ο φλύαρος.
Πως ήταν α, όπως τα λέω, πως ήταν άνθρωπος παλιά
κι είχε παιδιά στην ξενιτιά...
ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΚΟΥΓΙΑΣ
Παλαιό Μέλος
"Έναν τον είχε η μάνα του, λεβεντονιό καμάρι..."
Οι στίχοι είναι του Χριστόδουλου Πασιαρδή & η μουσική είναι του Μιχάλη Βιολάρη.
Ερμηνεία: ο συνθέτης του τραγουδιού.
Έναν τον είχε η μάνα του, λεβεντονιό καμάρι,
με δάφνες ήλθε ο θάνατος, μια μέρα να τον πάρει.
Τον κρέμασαν κάποιαν αυγή, κλαίει η μάνα του τη γη.
Ορθάνοικτα τα μάτια του, δε λέγανε τον πόνο,
'γίναν ποτάμια από το φως, των όμορφών του χρόνων.
Τον κρέμασαν κάποιαν αυγή, κλαίει η μάνα του τη γη.
Τα στήθια του γίναν φωλιά, τα μπράτσα του κλωνάρια,
να τραγουδάνε τα πουλιά, τις νύχτες με φεγγάρια.
Τον κρέμασαν, πάει κι αυτός, δεν ήταν μόνος ο Χριστός. (δις)
Οι στίχοι είναι του Χριστόδουλου Πασιαρδή & η μουσική είναι του Μιχάλη Βιολάρη.
Ερμηνεία: ο συνθέτης του τραγουδιού.
Έναν τον είχε η μάνα του, λεβεντονιό καμάρι,
με δάφνες ήλθε ο θάνατος, μια μέρα να τον πάρει.
Τον κρέμασαν κάποιαν αυγή, κλαίει η μάνα του τη γη.
Ορθάνοικτα τα μάτια του, δε λέγανε τον πόνο,
'γίναν ποτάμια από το φως, των όμορφών του χρόνων.
Τον κρέμασαν κάποιαν αυγή, κλαίει η μάνα του τη γη.
Τα στήθια του γίναν φωλιά, τα μπράτσα του κλωνάρια,
να τραγουδάνε τα πουλιά, τις νύχτες με φεγγάρια.
Τον κρέμασαν, πάει κι αυτός, δεν ήταν μόνος ο Χριστός. (δις)
nektar
νεοαρχάριος
καταγραφή: Δόμνα Σαμίου (1976)
Δὲν ξημερώ- δὲν ξημερώνεις μαύρη αὐγή
Νὰ πά' νὰ ἡ- νὰ πά' νὰ ἡσυχάσω, τζιβαέρι μου
Νὰ πά' νὰ ἡ- νὰ πά' νὰ ἡσυχάσω
Τὰ μάτια μ' α- τὰ μάτια μ' ἀπ' την ἀγρυπνιά
Κοντεύω νά- κοντεύω νὰ τὰ χάσω, τζιβαέρι μου
Κοντεύω νά- κοντεύω νὰ τὰ χάσω
Ἔβγα νὰ σὲ δῶ, ἔβγα νὰ σὲ δῶ
Ἔβγα νὰ σὲ δῶ, νὰ παρηγορηθῶ
Ὅλες οἱ ὦ- ὅλες οἱ ὧρες της νυχτός
Γιὰ μὲ γινή- γιὰ μὲ γινήκαν χρόνοι, τζιβαέρι μου
Γιὰ μὲ γινή- γιὰ μὲ γινήκαν χρόνοι
Καὶ βλαστημῶ- καὶ βλαστημῶ τὸν ἥλιο
Ὅπου δὲν ξή- ὅπου δὲν ξημερώνει, τζιβαέρι μου
Ὅπου δὲν ξή- ὅπου δὲν ξημερώνει
Δὲν τὰ πᾶς καλά, δὲν τὰ πᾶς καλά
Δὲν τὰ πᾶς καλὰ τὴ φετινὴ χρονιά