Προτιμήσεις ψαλτών σε κοσμική μουσική

"Ξημερώνει Κυριακή..."
Οι στίχοι
είναι του Λ. Παπαδόπουλου & η μουσική είναι του μακαριστού, πλέον, Μ. Πλέσσα.
Ερμηνεία:
παιδική χορωδία Δημοτικής Ενότητας Γέρακα, μονωδία: Σπ. Κλείσσας


Ο παλιός φωνόγραφος,
πάνω στο τραπέζι,
άρχισε να παίζει
μες στη σιγαλιά...

Κι η καρδιά σου έλιωσε
κι έγινε ένα δάκρυ,
στων ματιών την άκρη
σα δροσοσταλιά...

Ξημερώνει, ξημερώνει Κυριακή,
μη μου λυπάσαι!
Κι είναι όμορφη, είναι όμορφη η ζωή,
να το θυμάσαι...
Μη μου λυπάσαι, να το θυμάσαι...

Ο παλιός φωνόγραφος,
πάνω στο τραπέζι,
έπαψε να παίζει,
μέσα στη νυχτιά...

Το τραγούδι τέλειωσε,
μα η λύπη μένει,
"σαν ναυαγισμένη
στη θολή ματιά..."

Ξημερώνει, ξημερώνει Κυριακή,
μη μου λυπάσαι!
Κι είναι όμορφη, είναι όμορφη η ζωή,
να το θυμάσαι...
Μη μου λυπάσαι, να το θυμάσαι...
Σήμερα απεβίωσε ο Μίμης Πλέσσας.
Αιωνία αυτού η μνήμη!
https://youtu.be/1bfwi6-FNNA?si=B2Dm1Nng7yTy9ueY
 
Οι στίχοι είναι του Β. Κουτσοκώστα & η μουσική του Τ. Σούκα.


Τραγουδώ και τα λόγια μου πάνε,
φτάνουν ως τον ουρανό,

σαν τσιγγάνικος ήχος,
σε παλιό γραμμόφωνο.

Άκου και μη μιλάς, η κιθάρα στενάζει απόψε,
άκου και μη μιλάς, στο τραγούδι μου νόημα δώσε,
τον καημό και τον πόνο μου νιώσε,
άκου και μη μιλάς, άκου και μη μιλάς.

Τραγουδώ και τα χείλη μου σπάνε,
μες στο γκρίζο δειλινό
και με παίρνει στη νύχτα,
το πικρό παράπονο...


Άκου και μη μιλάς, η κιθάρα στενάζει απόψε,
άκου και μη μιλάς, στο τραγούδι μου νόημα δώσε,
τον καημό και τον πόνο μου νιώσε,
άκου και μη μιλάς, άκου και μη μιλάς.
Το ίδιο τραγούδι, ερμηνεία από τον αξιόλογο λαϊκό καλλιτέχνη Πασχάλη Τερζή.

 
"Καράβια βγήκαν στη στεριά και πιάσανε τα όρη..."
Οι στίχοι είναι του Μ. Γκανά & η μουσική του Μ. Μάτσα
Τραγούδι: Ν. Πορτοκάλογλου, Ρ. Μόρφη, Μ. Μάτσας, Κ. Τριανταφυλλίδης και Μ. Βασιλείου.


Καράβια βγήκαν στη στεριά
και πιάσανε τα όρη,
ποιός είδε βάρκα στο Χελμό,
στο Μέτσοβο βαπόρι...

Ποιός είδε νύχτα με δυο φεγγάρια
ποιός είδε ήλιο σαν αχινό
κι ερωτευμένα πουλιά και ψάρια
"να κολυμπάνε στον ουρανό"...

Καράβια βγήκαν στη στεριά
και χάθηκαν στο χιόνι
κι αυτός που τα ονειρεύτηκε
τα περιμένει ακόμη...

Ποιός είδε φάρο στον ψειλορήτη
στην Ελλασόνα λευκό πανί
κι ένα καράβι από την Κρήτη
να πιάνει Ξάνθη, Κομοτηνή..

ΥΓ.: 1. το τραγούδι μετριέται σε 9σημο (2+2+2+3) ρυθμό.
2. "Οι παράδοξοι στίχοι του", δεν αποκλείεται, "εποχή κλιματικής αλλαγής - κρίσης", να γίνουν πραγματικότητα, αφού βλέπουμε (ανά τον πλανήτη) & ζούμε, καθημερινά, "σκηνές Αποκάλυψης"...:geek:
 
Last edited:
εγω απο ελληνικα προτιμω λαικα κυριως του 80,αλλα κ του 90 ορισμενα.απο ξενα ακουω πολυ disco 80s. λιαν συντομος θα αφησω κ χαιτη.
 
"Σου χρωστώ κάποια τραγούδια..."
Οι στίχοι είναι του Γεράσιμου Ευαγγελάτου & η μουσική του Νίκου Αντύπα


Σου χρωστώ κάποια τραγούδια,
τώρα που ‘σαι εδώ μαζί μου,
δείχνουν όλα τα ρολόγια,
πως απόψε θα στα πω.

Σου χρωστώ κάποια τραγούδια,
που μιλούν για τη ζωή μου,
θα με βρεις μέσα στα λόγια,
θα με βρεις και στο σκοπό.


Σου χρωστώ κάποια τραγούδια,
στα ‘χω χρόνια φυλαγμένα,
στα προσφέρω σαν λουλούδια,
να ‘χεις κάτι από μένα.

Σου χρωστώ κάποια τραγούδια
κι ήρθε η ώρα να στα παίξω
στα προσφέρω σαν καινούργια
κι ας τα έχεις μάθει απ' έξω...


Σου χρωστώ κάποια τραγούδια,
απ' τους πρώτους μου τους δίσκους,
που ακούγονται στην πόλη,
όταν πέφτει η σιωπή.

Σου χρωστώ κάποια τραγούδια
και τις νότες και τους στίχους,
που τα τραγουδάνε όλοι,
μα εγώ δε στα ‘χω πει.


Σου χρωστώ κάποια τραγούδια,
στα ‘χω χρόνια φυλαγμένα,
στα προσφέρω σαν λουλούδια,
να ‘χεις κάτι από μένα.

Σου χρωστώ κάποια τραγούδια
κι ήρθε η ώρα να στα παίξω
στα προσφέρω σαν καινούργια
κι ας τα έχεις μάθει απ' έξω...

Όταν σβήνουνε τα φώτα,
θα με δεις να τραγουδάω,
σαν μικρό παιδί μπροστά σου
κι όλα θα ‘ναι πιθανά.

Θα ‘ναι όλα σαν και πρώτα,
τα τραγούδια που φυλάω,
αν δε γίνουνε δικά σου,
δεν ανήκουν πουθενά..
Το ίδιο τραγούδι από τον Κώστα Φορλίγκα.

 
Σύνθεση του ιδίου τραγουδοποιού, είναι και το τραγούδι, "Μαλαματένια λόγια στο μαντήλι...".
Οι στίχοι είναι του Μάνου Ελευθερίου.
Ερμηνεία εκτέλεση: μαθητές Μ. Σχολείου Κατερίνης


Μαλαματένια λόγια στο μαντήλι,
τα βρήκα στο σεργιάνι μου προχθές.
τ' αλφαβητάρι πάνω στο τριφύλλι,
σου μάθαινε το αύριο και το χθες,
μα εγώ περνούσα τη στερνή την πύλη,
με του καιρού δεμένος τις κλωστές.

Τ' αηδόνια σε χτικιάσανε στην Τροία,
που στράγγιξες χαμένα μια γενιά,
καλύτερα να σ' έλεγαν Μαρία
και να 'σουν ράφτρα μες στην κοκκινιά
κι όχι να ζεισ μ' αυτή τη κομπανία
και να μην ξέρεις τ' άστρο του φονιά.

Γυρίσανε πολλοί σημαδεμένοι,
απ' του καιρού την άγρια πληρωμή,
στο μεσοστράτη τέσσερις ανέμοι,
τους πήραν για σεργιάνι μια στιγμή
και βρήκανε τη φλόγα που δεν τρέμει
και το μαράζι δίχως αφορμή.

Και σαν τους άλλους χάθηκαν και κείνοι
τους βρήκαν να γαβγίζουν στα μισά
κι απ' το παλιό μαρτύριο να 'χει μείνει,
ένα σκυλί τη νύχτα που διψά,
γυναίκες στη γωνιά μ' ασετιλίνη,
παραμιλούν στην ακροθαλασσιά.

Και στ' ανοιχτά του κόσμου τα καμιόνια,
Θα ξεφορτώνουν στην Καισαριανή,
πώς έγινε με τούτο τον αιώνα
και γύρισε καπάκι η ζωή,
Πώς το 'φεραν η μοίρα και τα χρόνια,
να μην ακούσεις έναν ποιητή...

Του κόσμου ποιος το λύνει το κουβάρι;
Ποιος είναι καπετάνιος στα βουνά;
Ποιος δίνει την αγάπη και τη χάρη
και στις μυρτιές του Άδη σεργιανά...
Μαλαματένια λόγια στο χορτάρι,
ποιος βρίσκει για την άλλη τη γενιά..

Με δέσαν στα στενά και στους κανόνες
Και ξημερώνοντας μέρα κακή,
Τοξότες φάλαγγες και λεγεώνες,
με πήραν και με βάλαν στο κλουβί
Και στα υπόγεια ζάρια τους αιώνες,
παιχνίδι παίζουν οι αργυραμοιβοί...

Ζητούσα τα μεγάλα τα κυνήγια
κι όπως δεν ήμουν μάγκας και νταής,
περνούσα τα δικά σου δικαστήρια,
αφού στον Άδη μέσα θα με βρεις,
να με δικάσεις πάλι με μαρτύρια
και σαν κακούργο να με τιμωρείς...
Το ίδιο τραγούδι "στο Μουσικό κουτί", με φιλοξενούμενους την Τάνια Τσανακλίδου & το Φώτη Σιώτα.

 
"Ο κόσμος ούλος τζι αν χαθεί,Νησί μου μη κακό σου ..."
Οι στίχοι και η μουσική είναι του Μ. Χατζημιχαήλ


Ο κόσμος ούλος τζι αν χαθεί,
Νησί μου μη κακό σου, Νησί μου μη κακό σου.
Γιατί πατώ το χώμα σου
τζιαι πίνω το νερό σου τζιαι πίνω το νερό σου.

Εδώσαν σου νερό να πιεις,
που 'χεν φαρμάτζιν μέσα, που 'χεν φαρμάτζιν μέσα
τζιαι τ' άσπρα σου τραντάφυλλα,
εγύρασιν τζι επέσαν, εγύρασιν τζι επέσαν.

Τα δάρκα που τα μάθκια σου,
τη Μεσαρκάν ποτίζουν, τη Μεσαρκάν ποτίζουν
τζιαι τ' άσπρα μιτσικόρια,
αθθίζουν μα 'ν μυρίζουν, αθθίζουν μα 'ν μυρίζουν.

Όσοι μ' ακούν τζιαι τραουδώ,
θαρκούντ' εν η χαρά μου, θαρκούντ' εν η χαρά μου,
μα 'ν ο καμός σου Τζύπρος μου
τζι έκοψεν τα φτερά μου τζι έκοψεν τα φτερά μου.

Τζύπρος μου κόρη του γιαλού,
της Αφροδίτης μάνα, της Αφροδίτης μάνα.
Να καρτεράς τζι ενν' ακουστεί,
χαρούσιμη καμπάνα, χαρούσιμη καμπάνα.
 
"Η φάμπρικα δεν σταματά..."
Οι στίχοι είναι του Γ. Σκούρτη & η μουσική του Γ. Μαρκόπουλου

Η φάμπρικα δε σταματά,
δουλεύει νύχτα μέρα
και πώς τον λεν το διπλανό
και τον τρελό τον Ιταλό,
να τους ρωτήσω δεν μπορώ,
ούτε να πάρω αέρα.

Δουλεύω μπρος στη μηχανή,
στη βάρδια δύο δέκα
κι από την πρώτη τη στιγμή
μου στείλανε τον ελεγκτή,
"να μου πετάξει στο αυτί",
δυο λόγια νέτα σκέτα:

Άκουσε φίλε εμιγκρέ,
ο χρόνος είναι χρήμα...
με τους εργάτες μη μιλάς,
την ώρα σου να την κρατάς,
το γιο σου μην το λησμονάς,
πεινάει κι είναι κρίμα...

Κι εκεί στο πόστο μου σκυφτός,
ξεχνάω τη μιλιά μου,
είμαι το νούμερο οχτώ,
με ξέρουν όλοι με αυτό
κι εγώ κρατάω μυστικό,
ποιο είναι τ' όνομά μου...
Το ίδιο τραγούδι, από το Λεωνίδα Βελή

 
"Και να αδερφέ μου, που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα, ήσυχα κι απλά..."
Οι στίχοι είναι του Γ. Ρίτσου & η μουσική είναι του Χρ. Λεοντή.
Διεύθυνση χορωδίας - ορχήστρας του Δ.Σ.Α. & μονωδία ο κ. Δημήτρης Καρούζος


Και να αδερφέ μου,
που μάθαμε να κουβεντιάζουμε
ήσυχα, ήσυχα, ήσυχα κι απλά.
Καταλαβαινόμαστε τώρα,
Καταλαβαινόμαστε τώρα,
δε χρειάζονται περισσότερα...
δε χρειάζονται περισσότερα...

Και να αδερφέ μου,
που μάθαμε να κουβεντιάζουμε
ήσυχα, ήσυχα, ήσυχα κι απλά.
Κι αύριο, λέω, θα γίνουμε
ακόμα πιο απλοί κι αύριο, λέω, θα γίνουμε
ακόμα πιο απλοί.
Θα βρούμε αυτά τα λόγια,
που παίρνουνε το ίδιο βάρος,
σ' όλες τις καρδιές, σ' όλα τα χείλη.
Έτσι να λέμε, πια, τα σύκα σύκα και τη σκάφη, σκάφη.

Και να αδερφέ μου,
που μάθαμε να κουβεντιάζουμε
ήσυχα, ήσυχα, ήσυχα κι απλά.
Κι αύριο, λέω, θα γίνουμε
ακόμα πιο απλοί.
Θα βρούμε αυτά τα λόγια,
που παίρνουνε το ίδιο βάρος,
σ' όλες τις καρδιές, σ' όλα τα χείλη.
Έτσι να λέμε, πια, τα σύκα σύκα και τη σκάφη, σκάφη.
Κι έτσι που να χαμογελάνε οι άλλοι
και να λένε, τέτοια ποιήματα.
Σου φτιάχνω εκατό την ώρα.
Αυτό θέλουμε κι εμείς,
γιατί εμείς δεν τραγουδάμε
για να ξεχωρίσουμε αδελφέ μου
απ' τον κόσμο.

Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε
για να ξεχωρίσουμε αδελφέ μου
απ' τον κόσμο.
Εμείς τραγουδάμε
για να σμίξουμε τον κόσμο...
(δις)
 
Last edited:
"Ήλιε μου σε παρακαλώ..."
Οι στίχοι είναι του Λ. Παπαδόπουλου & η μουσική είναι του Μ. Λοΐζου


Τα πουλιά τα βρίσκει ο χάρος στο φτερό,
τα ελάφια όταν σκύβουν για νερό.
Μα εμένα, που 'μαι δέντρο μες τη γη,
με ξεριζώνει κάθε χαραυγή...

Ήλιε μου σε παρακαλώ,
πες τους χαροκαμένους,
να κλαιν στης πίκρας το γιαλό,
για μας τους προδομένους...

Σαν φονιάς τη μαύρη νύχτα ξαγρυπνώ,
πίνω δάκρυ, πίνω πρόστυχο καπνό.
Με μαχαίρια στην καρδιά μου δεν μπορώ
να τραγουδήσω και να καρτερώ.

Ήλιε μου σε παρακαλώ
πες τους χαροκαμένους
να κλαιν στης πίκρας το γιαλό,
για μας τους προδομένους.
 
"Πού 'σαι Θανάση;"
Οι στίχοι είναι του Χ. Βασιλειάδη & η μουσική είναι του Γ. Ζαμπέτα
Ερμηνεύει ο ίδιος ο συνθέτης.


Θα πάρω σβάρνα μια βραδιά,
όλες τις συνοικίες,
δε θέλω πολυτέλειες
και πολυκατοικίες...

Είχα έναν παλιόφιλο,
τα ίχνη του έχω χάσει,
σ’ ένα στέκι απόμερο,
το στέκι του Θανάση.

Πού `σαι Θανάση; πού `σαι Θανάση;
Ήθελα να σ’ αντάμωνα...
Πού `σαι Θανάση; πού `σαι Θανάση;
ήθελα να σ’ αντάμωνα,
η γρουσουζιά να σπάσει...

Εκεί θα βρω της νιότης μου,
τα φίνα τα ωραία.
Το Μάνθο το Θεμιστοκλή
και την παλιά παρέα.

Δίπλα θα καθίσουμε,
σαν πρώτα στο τραπέζι
και μαζί θ’ ακούσουμε,
γλυκιά πενιά να παίζει...
ΥΓ:
Στο συνάδελφο Θανάση, τον οποίο ψάχνω, σήμερα, που εορτάζει.
 
"Μάνα μου..."
Οι στίχοι είναι του Ν. Λουκά & η μουσική του Τ. Σούκα


Μάνα μου, πήρες το βάρος της ζωής μέσα στα χέρια σου
κι ήταν ατέλειωτα της πίκρας τα νυχτέρια σου, μάνα μου.
Παρηγοριά μου μες στις δύσκολες τις ώρες μου,
με την αγάπη σου, μου γλύκαινες τις μπόρες μου, μάνα μου.

Ήσουνα στήριγμα κι η πιο γλυκιά παρέα μου,
η πρώτη λέξη μου μάνα κι η τελευταία μου, αχ μάνα μου. (δις)

Μάνα μου, μέσα στου κόσμου την ψευτιά δεν υποχώρησες
κι όλες τις λύπες που σου έδωσα συγχώρησες, μάνα μου.
Όλα σε σένα τα χρωστάω, ό,τι έγινα, γιατί μου έδινες κουράγιο και δεν έσβηνα, μάνα μου.

Ήσουνα στήριγμα κι η πιο γλυκιά παρέα μου,
η πρώτη λέξη μου μάνα κι η τελευταία μου, αχ μάνα μου. (δις)
 

Το θρυλικό δίδυμο, Κώστας Παπαδόπουλος και Λάκης Καρνέζης με συνοδεία συμφωνικής ορχήστρας εκτελούν τους θρυλικούς «Χαρταετούς» στο Ηρώδειο, κάπου στη δεκαετία του '90
 
Back
Top