Εὐχαριστῶ καὶ εἶναι πολὺ χρήσιμη κάθε περαιτέρω ἐξήγηση ἐπὶ τούτου.
Να σας πω. Οι δύο κυριότεροι χρωματικοί τρόποι που συναντώνται στο δημοτικό τραγούδι έχουν παρόμοια κλίμακα, αλλά διαφορετική βάση. Ο ένας βασίζεται στον Πα (αντίστοιχος του πλ. β΄) και ο άλλος στον Νη (αντίστοιχος του "χρωματικού πλ. δ΄"). Χρησιμοποιούν όμως το ίδιο χρωματικό τετράχορδο (Πα-Δι, με τον Βου εν υφέσει και τον Γα εν διέσει). Η συγγένειά τους είναι μεγάλη. Εάν προσέξετε την παραπάνω μελωδία, ο Νη ως "υποτονική" έχει δεσπόζουσα θέση. Υπάρχουν μάλιστα και τραγούδια που εναλάσσουν στην πορεία τους τις δύο βάσεις.
Ένα χαρακτηριστικό, λοιπόν, ιδίωμα του δεύτερου τρόπου (εκ του Νη), είναι ότι κάποτε χαμηλώνει παροδικά τον Γα και σχηματίζει "καθαρό" τετράχορδο Νη-Γα. Πολύ γνωστό παράδειγμα η "Καραγκούνα". Το φαινόμενο αυτό σημειώνει και ο αείμνηστος Σπυρίδων Περιστέρης (σημαντικότατος μελετητής της παραδοσιακής μας μουσικής). Ε, φυσικό είναι κάποια στιγμή ο χρωματικός αυτός τρόπος να επηρεάσει και το "αδελφάκι" του... Όπερ και εγένετο!
ΥΓ Τα ίδια περίπου αναφέρει και ο κ. Α. Κωνσταντίνου παραπάνω, αλλά με άλλη ορολογία... Μεγάλο θέμα συζήτησης, που δεν είναι του παρόντος.
