Η παράδοση εξελισσόταν. Στον πατριαρχικό ναό την εποχή του Στανίτσα (και πιο πριν) δεν έψαλλαν πια του Πέτρου, αλλά αυτά που κατέγραψε ο Πρίγγος. Εάν η εξέλιξη της παράδοσης συνεχιζόταν (πράγμα καθαρά υποθετικό, καθότι μάλλον έχει κλείσει ο κύκλος), μπορεί σιγά-σιγά να διαμορφωνόταν κάτι διαφορετικό. Από την άλλη μεριά, το Αναστασιματάριο του Εφεσίου μπορεί να ψαλεί άνετα από όποιον έχει κάποια στοιχειώδη ακούσματα, κάποια ψαλτική εμπειρία και γνωρίζει καλά τη μουσική γραφή. Την παραφιλολογία περί Πέτρου μέσω Στανίτσα, περί Κωνσταντίνου μέσω Πρίγγου κ.ο.κ. ειλικρινά δεν την κατάλαβα ποτέ. Καθένας εκπροσωπεί ένα "στιγμιότυπο" της παράδοσης. Το κόλλημα σε μία δήθεν "αναλλοίωτη" παράδοση είναι εξωπραγματικό ιδεολόγημα του β΄ ημίσεως του 19ου αιώνος.