Ἀπὸ μιὰ ἐργασία μου ποὺ δὲν ἔχει δεῖ ἀκόμη τὸ φῶς τῆς δημοσιότητος:
15 Ἰουνίου. Ἀμὼς τοῦ προφήτου· [Ἀχαϊκοῦ, Στεφανᾶ καὶ Φουρτουνάτου ἀποστόλων τῶν ἐν Κορίνθῳ, συνεργῶν τοῦ Ἀπ. Παύλου· Ἱερωνύμου ὁσίου· Σάββα ὁσίου τοῦ Βατοπαιδινοῦ· Αὐγουστίνου[1] ἐπ. Ἱππῶνος καὶ Μονίκης μητρὸς αὐτοῦ].
[1] Τὰ συγγράμματά του δὲν τὰ δεχόμαστε ἁπλᾶ καὶ ὡς ἔτυχε, ἀλλὰ μόνον ὅσα συμφωνοῦν μὲ τὴν Ὀρθόδοξον πίστιν, βλ. Συναξαριστῆ Ἁγ. Νικοδήμου, καὶ Ὀρθόδοξος Ἱερὰ Κατήχησις Ἁγίου Νεκταρίου, σ. 228. Ἐπίσης, Παν. Κ. Χρήστου, Ἐκκλησιαστικὴ Γραμματολογία, τόμος Αʹ (1991), σσ. 268-269, 271 (Ἰω. Κασσιανός). Εἰς τὰ παλαιὰ ᾨρολόγια (π.χ. 1851, 1870, 1900) δὲν ὑπάρχει τὸ ὄνομά του στὸ «Πανάγιον», οὔτε στὸ Τυπικὸν τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας τοῦ 10ου αἰ. (J. Mateos, 1962, τόμος ΙΙ, σ. 237).