Χρόνια Πολλά!
Ας μου επιτραπεί με αφορμή την ανάρτηση αυτή (πόσο ευγνώμονες είμαστε, πάτερ Ιωάννη!) έσχατος ή τελευταίος, να υποκλιθώ κι εγώ μπροστά στον σπουδαίο αυτό ψάλτη. Ακούστε μόνο τα αργά ευλογητάρια και το χερουβικό του Φωκαέα και αρκεί: πλούσια και ωριμότατη φωνή, αίσθηση του ρυθμού, άρτια σύνθεση (σωστών) υφολογικών επιρροών, σοβαρό ήθος ψαλτικής, θαυμάσια ισοκρατήματα.
Σε μια εποχή στην οποία αφενός έχουν εκλείψει τα «τέρατα» της ψαλτικής, αφετέρου έχουν πληθύνει οι «εκφραστικές» και αυτοαναφορικές ερμηνείες, το μέγα ζητούμενο είναι να βρεθούν ψάλτες που συνδυάζουν το τάλαντό τους με εκκλησιαστικό τρόπο και πιστότητα στην παράδοση. «Τα τρία ταύτα».
Νομίζω ότι αυτό που ακούω (και, χάρη στον Χαράλαμπο, βλέπω) μου δίνει αυτή τη βεβαιότητα για τον κ. Λιάκο -όπως και τη βεβαιότητα ότι μόνο με σεβασμό και αίσθημα ευθύνης βιώνει το ποιοι είχαν κάποτε σταθεί στο αναλόγιο αυτό.
Κι αν έγραψα αυτά δεν είναι τόσο για να πλέξω το εγκώμιο κανενός, πράγμα που μπορώ να κάνω και με ΠΜ, αλλά γιατί νιώθω ότι το μέγα ζητούμενο στο οποίο αναφέρθηκα είναι πραγματικά επώδυνα επιτακτικό για την ψαλτική μας σήμερα και, για να το πετύχουμε, δεν αρκεί η νοοτροπία «περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις», που δε μας αφήνει να πάμε μπροστά, πρέπει να προβάλουμε και να ενισχύσουμε τους ανθρώπους που φαίνεται ότι έχουν την θέληση (κι εγώ θα πω την ευλογία) να κάνουν σωστά αυτό που κάνουν.
Απεναντίας, νομίζω ότι έχει πολλά, απλώς δεν έχει μόνο ακούσματα ενός ύφους. Γι' αυτό μίλησα γιαΔεν γνωριζω το παλληκαρι προσωπικα. Απο αυτα που ακουω εδω στις καταχωρησεις δεν θα σχολιασω κατι...υπαρχουν αλλωστε πολλοι αλλοι κατηρτισμενοι για να το κανουν αυτο. Ενα μονο, ο συναδελφος δεν εχει καθολου ακουσματα...και μην παρεξηγηθω...ξερω ποσο δυσκολο ειναι πλεον αυτο.
Αξιοποιώντας μια σπάνια τοποθέτηση της φωνής (μου θυμίζει σε αυτό αρκετά τον Γιάννη Αρβανίτη και στο συνολικό άκουσμα τον Νεοχωρίτη) υιοθετεί γόνιμα στοιχεία από αγιορείτικο και θεσσαλονικώτικο ύφος χωρίς όμως να ταυτίζεται με κάποιο αποκλειστικά. Θα αναφέρω μόνο τρία σημεία.
άρτια σύνθεση (σωστών) υφολογικών επιρροών
....Όλα αυτά μου δίνουν (εντελώς προσωπικά και υποκειμενικά εννοείται) μια αίσθηση εκκλησιαστικότητας χωρίς εκζήτηση, που δεν τη βρίσκω σε πάρα πολλούς μεγάλους -κι ας είναι θιασώτες και συνεχιστές του προκατόχου του.
Απεναντίας, νομίζω ότι έχει πολλά, απλώς δεν έχει μόνο ακούσματα ενός ύφους. Γι' αυτό μίλησα για
Αξιοποιώντας μια σπάνια τοποθέτηση της φωνής (μου θυμίζει σε αυτό αρκετά τον Γιάννη Αρβανίτη) υιοθετεί γόνιμα στοιχεία από αγιορείτικο και θεσσαλονικώτικο ύφος χωρίς όμως να ταυτίζεται με κάποιο αποκλειστικά. Θα αναφέρω μόνο τρία σημεία.και στο συνολικό άκουσμα τον Νεοχωρίτη
Όλα αυτά μου δίνουν (εντελώς προσωπικά και υποκειμενικά εννοείται) μια αίσθηση εκκλησιαστικότητας χωρίς εκζήτηση, που δεν τη βρίσκω σε πάρα πολλούς μεγάλους -κι ας είναι θιασώτες και συνεχιστές του προκατόχου του.
- Μπορεί να μην είναι νευρώδης, αλλά έχει σαφή αίσθηση του ρυθμού.
- Μπορεί να ακολουθεί τα σημεία ποιότητας (κυρίως τα ψηφιστά), αλλά δεν ξεφεύγει σε σχήματα εκτός παραδόσεως και στις αναλύσεις έχει το σωστό μέτρο.
- Κι ενώ έχει εκπληκτική φωνητική ευελίξία και υψιφωνία (πβ. αστέρες) επιλέγει την οδό της αυχμηρότητας στην έκφραση και την "από χορού" αίσθηση. (Σε αυτήν την τελευταία εντάσσεται και ο τρόπος εκτέλεσης των παπαδικών, που ίσως, δεν ξέρω, να είναι και η αφετηρία του προηγούμενου, κάπως αφοριστικού σχολίου του κ. Καρασταμάτη).