Προφανως υπαρχει καποια ομοιοτητα στις δυο χρόες, αλλα απ οτι καταλαβαινω μου λες οτι ο ζυγος στην ουςια δεν υπαρχει, ή καλυτερα οτι ειναι απλως μια "παρενέργεια" του Δ ηχου οταν γινεται χρηςη του κλιτού, σωστα? εγω θα μεινω στη συγχρονη βιβλιογραφια και πραξη, οπου ο πα υψωνεται ως ελξη -και ειδικα στον πλ. Δ!!!-. Πέρα απο αυτό' εαν ανατρεξεις στην πιο συγχρονη ββλιογραφια, οπως του Ευθυμιαδη και αλλων θα δεις οτι τα διαχωριζουν πολυ ξεκαθαρα.
Δεν πρόκειται για παρενέργεια.
Όπως είναι χτισμένη η νέα μέθοδος καλώς υπάρχουν οι δύο αυτές φθορές-χρόες γιατί δεν συμπίπτει πάντα η απόλυτη διαστηματική δομή τους.
Το
κλιτόν είναι συγκεκριμένος ήχος, είναι ήχος τρίτος από θέση τετάρτου και συμπεριφέρεται σαν τον πλάγιο του τετάρτου κατά τριφωνία (βλ Συμβολή Βαμβουδάκη)
Ο
ζυγός φθείρει τον λέγετο ο οποίος δεν είναι πάντα πλάγιος του δευτέρου όπως κηρύττουν οι ακόλουθοι της θεωρίας του Καρά.
Ο λέγετος δεν έχει ένα μέγεθος διαστημάτων.
Ο λέγετος δεν είναι ήχος, κανονικά είναι το λέγετον,
είναι ένας χαμελαίοντας ήχων ο οποίος είναι ο ίδιος σαν μέλος και ταυτοχρόνως διαφορετικός σε κάθε περίπτωση.
Έχω παρουσιάσει στα συνέδρια κι εδώ με πόσους ήχους ο λέγετος προσαρμόζεται.
Στην παλαιά γραφή δεν υπάρχουν αυτά τα σημάδια γιατί ήξεραν πως εκτελείται κάθε φορά η μελωδία επειδή τότε γνώριζαν μουσική.
Η σύγχρονη βιβλιογραφία και πράξη είναι η αιτία της καταστροφής της ψαλτικής τέχνης και πιο πολύ από όλα η θεωρία του Καρά και όσες θεωρίες έχουν βασιστεί σε αυτήν.