Η γ΄ (και η δ΄) ευχή της γονυκλισίας της Πεντηκοστής

Σήμερα σώζονται μαζί ως συμπίλημα μαζί με τις ευχές του γ΄ μικρού αντιφώνου και απολύσεως των πιστών του ασματικού εσπερινού.
Ευχή γ΄ της γονυκλισίας: Ἡ ἀενάως βρύουσα...προσάγομέν σοι ὑπὲρ τῶν ψυχῶν αὐτῶν.
Ευχή του γ΄ μικρού αντιφώνου: Ὁ Θεὸς ὁ μέγας καὶ αἰώνιος...σὲ τὸν μόνον ἀληθινόν καὶ φιλάνθρωπον Θεόν.
Ευχή δ΄ της γονυκλισίας: Σὸν γὰρ ὡς ἀληθῶς, καὶ μέγα ὄντως μυστήριον, Δέσποτα τῶν ἁπάντων καὶ ποιητά...καὶ τῆς βασιλείας σου ἀξίους ἡμᾶς ποίησον.
Ευχή απολύσεως των πιστών: Ὁ Θεὸς ὁ μέγας καὶ ὕψιστος...ὃν ταῖς πρεσβείαις τῆς ἁγίας Θεοτόκου ἐν ἐλέει ἐπίσκεψαι.
Στο βαρβερινό ευχολόγιο αγνοούνται τελείως, αγνοείται όμως και η επισύναψη των ευχών του ασματικού εσπερινού, η δε ευχή του α΄ μικρού αντιφώνου τίθεται αντί της γ΄ ευχής της γονυκλισίας. Επομένως, η συγγραφή της γ΄ και δ΄ ευχής της γονυκλισίας είναι μάλλον μεταγενέστερη.
Η δ΄ ευχή της γονυκλισίας ίσως είναι η μόνη ευχή που αρχίζει με τον επεξηγηματικό σύνδεσμο γάρ. Νοηματικά δε, ταιριάζει άριστα ως συνέχεια της γ΄ (νεκρώσιμο περιεχόμενο). Αυτό που εννοώ ότι η γ΄ και η δ΄ ευχή είναι ουσιαστικά μία, και ίσως για το μέγεθος χωρίστηκε στα δύο, όπως σώζεται στα μεταγενέστερα του βαρβερινού ευχολόγια και στο Τυπικό Μεσσήνης.

Περιμένω τα εποικοδομητικά σχόλιά σας.
 

π. Μάξιμος

Γενικός Συντονιστής

Εὐχαριστοῦμε· πλήν ὄμως αὐτά εἶναι γνωστά, τά ἀναλύει δέ (καί) ὁ π. Κων. Παπαγιάννης στό ΣΤ (ὑποσ. 1387 σ. 691/2) μέ παράθεση πηγῶν. Ὅποιος μπορεῖ ἄς σκανάρει.


 

Εὐχαριστοῦμε· πλήν ὄμως αὐτά εἶναι γνωστά, τά ἀναλύει δέ (καί) ὁ π. Κων. Παπαγιάννης στό ΣΤ (ὑποσ. 1387 σ. 691/2) μέ παράθεση πηγῶν. Ὅποιος μπορεῖ ἄς σκανάρει.



...
 

Attachments

  • Οι τρεις στάσεις της γονυκλησίας (Σ.Τ. #1387).pdf
    81.7 KB · Views: 103
Ένα ακόμα επιχείρημα που υποστηρίζει το μεταγενέστερο της γ΄ (και της δ΄) ευχής είναι το εξής: Οι δύο πρώτες ευχές της γονυκλισίας επικαλούνται (όπως και όλες οι ευχές του ασματικού τυπικού) το πρώτο πρόσωπο της αγίας Τριάδος, τον Θεό Πατέρα, τουλάχιστον όπως σώζονται στο βαρβερινό ευχολόγιο (πρόβλεπε αρχή β΄ ευχής γονυκλισίας: “Κύριε ὁ Θεὸς ἡμῶν” αντί του μεταγενέστερου “Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ὁ Θεὸς ἡμῶν”). Η δε γ΄ (και η συνέχεια της, η δ΄), επικαλούνται τον Υιό και Λόγο του Θεού. Το τελευταίο μάλιστα συνάδει και υπέρ του ενιαίου της γ΄ και της δ΄ ευχής.
 

christos_v

Παλαιό Μέλος
Γνωρίζουμε ποιός/οί ο/ οι συντάκτης/ες των ευχών;

Οι ευχές για τους κεκοιμημένους, συνδέονται με το προηγηθέν Ψυχοσάββατο;

Ευχαριστώ.
 

π. Μάξιμος

Γενικός Συντονιστής
Ένα ακόμα επιχείρημα που υποστηρίζει το μεταγενέστερο της γ΄ (και της δ΄) ευχής είναι το εξής: Οι δύο πρώτες ευχές της γονυκλισίας επικαλούνται (όπως και όλες οι ευχές του ασματικού τυπικού) το πρώτο πρόσωπο της αγίας Τριάδος, τον Θεό Πατέρα, τουλάχιστον όπως σώζονται στο βαρβερινό ευχολόγιο (πρόβλεπε αρχή β΄ ευχής γονυκλισίας: “Κύριε ὁ Θεὸς ἡμῶν” αντί του μεταγενέστερου “Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ὁ Θεὸς ἡμῶν”). Η δε γ΄ (και η συνέχεια της, η δ΄), επικαλούνται τον Υιό και Λόγο του Θεού. Το τελευταίο μάλιστα συνάδει και υπέρ του ενιαίου της γ΄ και της δ΄ ευχής.
Ἐπειδή ἀπό παλιά στό προσωπικό μου Ἱερατικό ἔχω σημειώσει πρός ποῖον ἀπευθύνονται οἱ εὐχές, στήν β΄, ἄν καί στόν βαρβερινό δέν ἀρχίζει μέ τό «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ὁ Θεὸς ἡμῶν», πῶς δικαιολογεῖται τό παρακάτω πού συναντᾶται στόν βαρβερινό «Σὺ γὰρ εἶπας, Δέσποτα, ὅτι πέρ, ὅσα (ἂν) τις αἰτήση(ται) ἐν τῷ ὀνόματί σου (μου), ἀκωλύτως παρὰ τοῦ σοῦ λαμβάνει συναϊδίου Θεοῦ καὶ Πατρός»; Δέν ἀναφέρομαι στό «καὶ σὲ θεολογεῖν, σὺν τῷ Πατρὶ καὶ τῷ ἁγίῳ Πνεύματι, ἐν μιᾷ Θεότητι, καὶ δυνάμει, καὶ ἐξουσίᾳ κατηυγάσθημεν. Σὺ οὖν τὸ ἀπαύγασμα τοῦ Πατρός, ὁ τῆς οὐσίας καὶ τῆς φύσεως αὐτοῦ ἀπαράλλακτος, καὶ ἀμετακίνητος χαρακτήρ» πού δέν ὑπάρχει στόν βαρβερινό.

Ἐπίσης στήν γ΄ προσωπικῶς βλέπω καί μιά ἄλλη ἔνθετη εὐχή ἀπό τοῦ «Δέσποτα παντοκράτορ, Θεὲ Πατέρων, καὶ Κύριε τοῦ ἐλέους, γένους θνητοῦ τε καὶ ἀθανάτου...» μέχρι ἐκεῖ πού ἀρχίζει ἡ τοῦ γ΄ μικροῦ ἀντιφώνου τοῦ ᾀσματικοῦ ἑσπερινοῦ, ἤτοι τοῦ τρισαγίου ὕμνου.

Πάντως αὐτά εἶναι καλά γιά συντομεύσεις μαρτυρούμενες, ἀλλά μπορεῖ νά βρεθεῖς καί στό «πῦρ τό ἐξώτερον»...


 
Ἐπειδή ἀπό παλιά στό προσωπικό μου Ἱερατικό ἔχω σημειώσει πρός ποῖον ἀπευθύνονται οἱ εὐχές, στήν β΄, ἄν καί στόν βαρβερινό δέν ἀρχίζει μέ τό «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ὁ Θεὸς ἡμῶν», πῶς δικαιολογεῖται τό παρακάτω πού συναντᾶται στόν βαρβερινό «Σὺ γὰρ εἶπας, Δέσποτα, ὅτι πέρ, ὅσα (ἂν) τις αἰτήση(ται) ἐν τῷ ὀνόματί σου (μου), ἀκωλύτως παρὰ τοῦ σοῦ λαμβάνει συναϊδίου Θεοῦ καὶ Πατρός»; Δέν ἀναφέρομαι στό «καὶ σὲ θεολογεῖν, σὺν τῷ Πατρὶ καὶ τῷ ἁγίῳ Πνεύματι, ἐν μιᾷ Θεότητι, καὶ δυνάμει, καὶ ἐξουσίᾳ κατηυγάσθημεν. Σὺ οὖν τὸ ἀπαύγασμα τοῦ Πατρός, ὁ τῆς οὐσίας καὶ τῆς φύσεως αὐτοῦ ἀπαράλλακτος, καὶ ἀμετακίνητος χαρακτήρ» πού δέν ὑπάρχει στόν βαρβερινό.


[FONT=“Palatino Lintype”]Έχετε δίκιο για τη β΄ ευχή: Επικαλείται σαφώς τον Υιό και Λόγο του Θεού, καθώς Αυτός είναι ο “ἀναμαρτήτως γεγονὼς τῆς σαρκὸς ἡμῶν κοινωνός”.


Ἐπίσης στήν γ΄ προσωπικῶς βλέπω καί μιά ἄλλη ἔνθετη εὐχή ἀπό τοῦ «Δέσποτα παντοκράτορ, Θεὲ Πατέρων, καὶ Κύριε τοῦ ἐλέους, γένους θνητοῦ τε καὶ ἀθανάτου...» μέχρι ἐκεῖ πού ἀρχίζει ἡ τοῦ γ΄ μικροῦ ἀντιφώνου τοῦ ᾀσματικοῦ ἑσπερινοῦ, ἤτοι τοῦ τρισαγίου ὕμνου.

[FONT=“Palatino Lintype”]Έχετε κάποια συγκεκριμένη ευχή κατά νου;[/FONT]
 

π. Μάξιμος

Γενικός Συντονιστής
[FONT=“Palatino Lintype”]Έχετε κάποια συγκεκριμένη ευχή κατά νου;[/FONT]
Δέν σέ καταλαβαίνω. Εἶπα ὅτι σέ αὐτό τό συμπίλημα, προσωπικῶς ξεχωρίζω καί ἄλλη εὐχή, ἀπευθυνομένη μᾶλλον πρός τόν Θεόν Πατέρα.
Μία εὐχή
Ἡ ἀενάως βρύουσα ζωτικὴ καὶ φωτιστικὴ πηγή, ἡ συναΐδιος τοῦ Πατρὸς δημιουργικὴ δύναμις, ὁ πᾶσαν τὴν οἰκονομίαν, διὰ τὴν τῶν βροτῶν σωτηρίαν, ὑπερκάλλως πληρώσας, Χριστέ, ὁ Θεὸς ἡμῶν. Ὁ θανάτου δεσμοὺς ἀλύτους, καὶ κλεῖθρα ᾍδου διαρρήξας, πονηρῶν δὲ πνευμάτων πλήθη καταπατήσας, ὁ προσαγαγὼν σεαυτὸν ἄμωμον ὑπὲρ ἡμῶν ἱερεῖον, τὸ σῶμα δοὺς τὸ ἄχραντον εἰς θυσίαν, τὸ πάσης ἁμαρτίας ἄψαυστόν τε καὶ ἄβατον, καὶ διὰ τῆς φρικτῆς ταύτης, καὶ ἀνεκδιηγήτου ἱερουργίας, ζωὴν ἡμῖν αἰώνιον χαρισάμενος, ὁ εἰς ᾍδου καταβάς, καὶ μοχλοὺς αἰωνίους συντρίψας, καὶ τοῖς κάτω καθημένοις ἄνοδον ὑποδείξας, τὸν δὲ ἀρχέκακον καὶ βύθιον δράκοντα, θεοσόφῳ δελεάσματι ἀγκιστρεύσας, καὶ σειραῖς ζόφου δεσμεύσας ἐν ταρτάρῳ, καὶ πυρὶ ἀσβέστῳ, καὶ σκότῳ ἐξωτέρῳ, διὰ τῆς ἀπειροδυνάμου σου κατασφαλισάμενος ἰσχύος, ἡ μεγαλώνυμος σοφία τοῦ Πατρός, ὁ τοῖς ἐπηρεαζομένοις μέγας ἐπίκουρος φανείς, καὶ φωτίσας τοὺς ἐν σκότει, καὶ σκιᾷ θανάτου καθημένους. Σύ, δόξης ἀενάου Κύριε, καὶ Πατρὸς ὑψίστου Υἱὲ ἀγαπητέ, ἀΐδιον φῶς, ἐξ ἀϊδίου φωτός, Ἥλιε δικαιοσύνης, ἐπάκουσον ἡμῶν δεομένων σου, καὶ ἀνάπαυσον τὰς ψυχὰς τῶν δούλων σου, τῶν προκεκοιμημένων πατέρων καὶ ἀδελφῶν ἡμῶν, καὶ τῶν λοιπῶν συγγενῶν κατὰ σάρκα, καὶ πάντων τῶν οἰκείων τῆς πίστεως, περὶ ὧν καὶ τὴν μνήμην ποιούμεθα νῦν, ὅτι ἐν σοὶ πάντων τὸ κράτος, καὶ ἐν τῇ χειρί σου κατέχεις πάντα τὰ πέρατα τῆς γῆς.
τῆς ὁποίας (μεταγενέστερη) συνέχεια βλέπω τήν
Σὸν γὰρ ὡς ἀληθῶς, καὶ μέγα ὄντως μυστήριον, Δέσποτα τῶν ἁπάντων καὶ ποιητά, ἥ τε πρόσκαιρος λύσις τῶν σῶν κτισμάτων, καὶ ἡ μετὰ ταῦτα συνάφεια, καὶ ἀνάπαυσις ἡ εἰς αἰῶνας. Σοὶ χάριν ἐπὶ πᾶσιν ὁμολογοῦμεν, ἐπὶ ταῖς εἰσόδοις ἡμῶν ταῖς εἰς τὸν κόσμον τοῦτον, καὶ ταῖς ἐξόδοις, αἱ τάς ἐλπίδας ἡμῶν τῆς ἀναστάσεως, καὶ τῆς ἀκηράτου ζωῆς, διὰ τῆς σῆς ἀψευδοῦς ἐπαγγελίας προμνηστεύονται, ἧς ἀπολαύσαιμεν ἐν τῇ δευτέρᾳ μελλούσῃ παρουσίᾳ σου. Σὺ γὰρ εἶ καὶ τῆς ἀναστάσεως ἡμῶν ἀρχηγός, καὶ τῶν βεβιωμένων ἀδέκαστος, καὶ φιλάνθρωπος κριτής, καὶ τῆς μισθαποδοσίας Δεσπότης καὶ Κύριος, ὁ καὶ κοινωνήσας ἡμῖν παραπλησίως σαρκὸς καὶ αἵματος, διὰ συγκατάβασιν ἄκραν, καὶ τῶν ἡμετέρων ἀδιαβλήτων παθῶν, ἐν τῷ ἑκουσίως εἰς πεῖραν καταστῆναι, προσλαβόμενος σπλάγχνα οἰκτιρμῶν, καὶ ἐν ᾧ πέπονθας πειρασθεὶς αὐτός, τοῖς πειραζομένοις ἡμῖν γενόμενος αὐτεπάγγελτος βοηθός· διὸ καὶ συνήγαγες ἡμᾶς εἰς τὴν σὴν ἀπάθειαν. Δέξαι οὖν, Δέσποτα, δεήσεις καὶ ἱκεσίας ἡμετέρας, καὶ ἀνάπαυσον πάντας τοὺς πατέρας ἑκάστου, καὶ μητέρας, καὶ ἀδελφούς, καὶ ἀδελφὰς καὶ τέκνα, καὶ εἴ τι ἄλλο ὁμογενὲς καὶ ὁμόφυλον, καὶ πάσας τὰς προαναπαυσαμένας ψυχὰς ἐπ' ἐλπίδι ἀναστάσεως ζωῆς αἰωνίου, καὶ κατάταξον τὰ πνεύματα αὐτῶν καὶ τὰ ὀνόματα ἐν βίβλῳ ζωῆς, ἐν κόλποις Ἀβραάμ, Ἰσαὰκ καὶ Ἰακώβ, ἐν χώρᾳ ζώντων, εἰς βασιλείαν οὐρανῶν, ἐν Παραδείσῳ τρυφῆς, διὰ τῶν φωτεινῶν Ἀγγέλων σου εἰσάγων ἅπαντας εἰς τάς ἁγίας σου μονάς, συνέγειρον καὶ τὰ σώματα ἡμῶν ἐν ἡμέρᾳ, ᾗ ὥρισας, κατὰ τὰς ἁγίας σου καὶ ἀψευδεῖς ἐπαγγελίας. Οὐκ ἔστιν οὖν, Κύριε, τοῖς δούλοις σου θάνατος, ἐκδημούντων ἡμῶν ἀπὸ τοῦ σώματος, καὶ πρὸς σὲ τὸν Θεὸν ἐνδημούντων, ἀλλὰ μετάστασις ἀπὸ τῶν λυπηροτέρων ἐπὶ τὰ χρηστότερα καὶ θυμηδέστερα, καὶ ἀνάπαυσις καὶ χαρά. Εἰ δὲ καί τι ἡμάρτομεν εἰς σέ, ἵλεως γενοῦ ἡμῖν τε καὶ αὐτοῖς, διότι οὐδεὶς καθαρὸς ἀπὸ ῥύπου ἐνώπιόν σου, ουδ' ἂν μία ἡμέρα ᾖ ἡ ζωὴ αὐτοῦ, εἰμὴ μόνος σύ, ὁ ἐπὶ γῆς φανεὶς ἀναμάρτητος, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, δι' οὗ πάντες ἐλπίζομεν ἐλέους τυχεῖν, καὶ ἀφέσεως ἁμαρτιῶν. Διὰ τοῦτο ἡμῖν τε καὶ αὐτοῖς, ὡς ἀγαθὸς καὶ φιλάνθρωπος Θεός, ἄνες, ἄφες, συγχώρησον τὰ παραπτώματα ἡμῶν, τὰ ἑκούσια καὶ τὰ ἀκούσια, τὰ ἐν γνώσει καὶ ἐν ἀγνοίᾳ, τὰ πρόδηλα, τὰ λανθάνοντα, τὰ ἐν πράξει, ἐν τὰ διανοίᾳ, , τὰ ἐν λόγῳ, τὰ ἐν πάσαις ἡμῶν ταῖς ἀναστροφαῖς, καὶ τοῖς κινήμασι, καὶ τοῖς μὲν προλαβοῦσιν ἐλευθερίαν καὶ ἄνεσιν δώρησαι, ἡμᾶς δὲ τοὺς περιεστῶτας εὐλόγησον, τέλος ἀγαθὸν καὶ εἰρηνικὸν παρεχόμενος ἡμῖν τε, καὶ παντὶ τῷ λαῷ σου, καὶ ἐλέους σπλάγχνα καὶ φιλανθρωπίας διανοίγων ἡμῖν, ἐν τῇ φρικτῇ καὶ φοβερᾷ σου παρουσία, καὶ τῆς βασιλείας σου ἀξίους ἡμᾶς ποίησον.
Καί μία ἄλλη, πού εἶχε «κολλήσει» στήν πρώτη, ἀλλά μᾶλλον ἀπευθύνεται πρός τόν Πατέρα
Δέσποτα παντοκράτορ, Θεὲ Πατέρων, καὶ Κύριε τοῦ ἐλέους, γένους θνητοῦ τε καὶ ἀθανάτου, καὶ πάσης φύσεως ἀνθρωπίνης δημιουργέ, συνισταμένης τε καὶ πάλιν λυομένης, ζωῆς τε καὶ τελευτῆς, τῆς ἐνταῦθα διαγωγῆς, καὶ τῆς ἐκεῖθεν μεταστάσεως, ὁ χρόνους μετρῶν τοῖς ζῶσι, καὶ καιροὺς θανάτου ἱστῶν, κατάγων εἰς ᾍδου καὶ ἀνάγων, δεσμεύων ἐν ἀσθενείᾳ, καὶ ἀπολύων ἐν δυναστείᾳ, ὁ τὰ παρόντα χρησίμως οἰκονομῶν, καὶ τὰ μέλλοντα λυσιτελῶς διοικῶν, ὁ τοὺς θανάτου κέντρῳ πληγέντας, ἀναστάσεως ἐλπίσι ζωογονῶν. Αὐτὸς Δέσποτα τῶν ἁπάντων, ὁ Θεός, ὁ Σωτὴρ ἡμῶν, ἡ ἐλπὶς πάντων τῶν περάτων τῆς γῆς, καὶ τῶν ἐν θαλάσσῃ μακράν, ὁ καὶ ἐν ταύτῃ τῇ ἐσχάτῃ, καὶ μεγάλῃ καὶ σωτηρίῳ ἡμέρᾳ τῆς Πεντηκοστῆς, τὸ μυστὴριον τῆς ἁγίας, καὶ ὁμοουσίου, καὶ συναϊδίου, καὶ ἀδιαιρέτου, καὶ ἀσυγχύτου Τριάδος ὑποδείξας ἡμῖν, καὶ τὴν ἐπιφοίτησιν καὶ παρουσίαν τοῦ ἁγίου καὶ ζωοποιοῦ σου Πνεύματος, ἐν εἴδει πυρίνων γλωσσῶν, ἐπὶ τοὺς ἁγίους σου Ἀποστόλους ἐκχέας, καὶ εὐαγγελιστὰς αὐτοὺς θέμενος τῆς εὐσεβοῦς ἡμῶν πίστεως, καὶ ὁμολογητάς καὶ κήρυκας τῆς ἀληθοῦς ἀναδείξας θεολογίας, ὁ καὶ ἐν αὐτῇ τῇ παντελείῳ Ἑορτῇ καὶ σωτηριώδει, ἱλασμοὺς ἱκεσίους, ὑπὲρ τῶν κατεχομένων ἐν ᾍδῃ, καταξιώσας δέχεσθαι, μεγάλας τε παρέχων ἡμῖν ἐλπίδας, ἄνεσιν τοῖς κατοιχομένοις τῶν κατεχόντων αὐτοὺς ἀνιαρῶν, καὶ παραψυχὴν παρὰ σοῦ καταπέμπεσθαι. Ἐπάκουσον ἡμῶν τῶν ταπεινῶν, οἰκτρῶν δεομένων σου, καὶ ἀνάπαυσον τὰς ψυχὰς τῶν δούλων σου τῶν προκεκοιμημένων, ἐν τόπῳ φωτεινῷ, ἐν τόπῳ χλοερῷ, ἐν τόπῳ ἀναψύξεως, ἔνθα ἀπέδρα πᾶσα ὀδύνη, λύπη, καὶ στεναγμός, καὶ κατάταξον τὰ πνεύματα αὐτῶν ἐν σκηναῖς Δικαίων, καὶ εἰρήνης καὶ ἀνέσεως ἀξίωσον αὐτούς, ὅτι οὐχ οἱ νεκροὶ αἰνέσουσί σε, Κύριε, οὐδὲ οἱ ἐν ᾍδῃ ἐξομολόγησιν παρρησιάζονται προσφέρειν σοι, ἀλλ' ἡμεῖς οἱ ζῶντες εὐλογοῦμέν σε καὶ ἱκετεύομεν, καὶ τὰς ἱλαστηρίους εὐχὰς καὶ θυσίας προσάγομέν σοι ὑπὲρ τῶν ψυχῶν αὐτῶν.

 

π. Μάξιμος

Γενικός Συντονιστής
Γνωρίζουμε ποιός/οί ο/ οι συντάκτης/ες των ευχών;
Βλέποντας γιά ἄλλο θέμα αὐτό τό ἄρθρο τοῦ μακαριστοῦ καθηγητοῦ Φουντούλη, πού ἀνέβασε ὁ Δομέστικος, διαβάζω στό τέλος ὅτι ἡ εὐχή «Σὸν γὰρ ὡς ἀληθῶς, καὶ μέγα ὄντως μυστήριον...» ἀποδίδεται στόν Μέγα Βασίλειο.
Προφανῶς ὁ καθηγητής γνώριζε καί γιά τίς ἄλλες.


 

ixadin

Ηχάδιν
Sina gr 958 ια΄ αι.
Ἡ ἀενάως βρύουσα … Δέσποτα παντοκράτορ, θεὲ πατέρων … Ὁ θεὸς ὁ μέγας καὶ αἰώνιος … ἀληθινόν θεὸν καὶ φιλάνθρωπον*.
[Καὶ μετά από αντίφωνο]
Ἔτι καὶ ἔτι. Εὐχὴ δ΄: Σὸν γὰρ ὡς άληθῶς … ἀξίους ἡμᾶς ποίησον. Σὺ γὰρ εἶ ζωὴ καὶ ἀνάπαυσις τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων ἡμῶν καὶ σὺ τὴν […]
Καὶ ἐπισυνάπτει τὴν εὐχὴν τῆς ἀπολύσεως τοῦ λυχνικοῦ. Ὁ θεὸς ὁ μέγας καὶ ὕψιστος … ἐν ἐλέει έπίσκεψαι.

Barb. gr 393 ιβ΄ αι.
Ἡ ἀενάως βρύουσα … Δέσποτα παντοκράτορ, θεὲ πατέρων ... ὑπὲρ τῶν ψυχῶν αὐτῶν**.
Καὶ ἐπισυνάπτει τὴν γ΄ ευχὴν τοῦ λυχνικοῦ μέσῃ φωνῇ: Ὁ Θεὸς ὁ μέγας καὶ αἰώνιος … καὶ φιλάνθρωπον θεόν.
[Καὶ μετά από αντίφωνο]
Ἔτι καὶ ἔτι. Ὁ ἱερεὺς τὴν εὐχὴν ταύτην εἰς ἐπήκοον πάντων: Σὸν γὰρ ὡς άληθῶς … ἀξίους ἡμᾶς ποίησον.
Καὶ ἐπισυνάπτει τὴν εὐχὴν τῆς ἀπολύσεως: Ὁ θεὸς ὁ μἐγας καὶ ὕψιστος … ἐν ἐλέει έπίσκεψαι.

Barb. gr 431 ιβ΄ αι.
Ἡ ἀενάως βρύουσα … Δέσποτα παντοκράτορ, θεὲ πατέρων ... ὑπὲρ τῶν ψυχῶν αὐτῶν*.
Ἐπισυνάπτει μυστικῶς: Ὁ Θεὸς ὁ μέγας καὶ αἰώνιος … καὶ φιλάνθρωπον θεόν.
[Καὶ μετά από αντίφωνο]
Ἔτι καὶ ἔτι. Ὁ ἱερεὺς ἐπεύχεται: Σὸν γὰρ ὡς άληθῶς … ἀξίους ἡμᾶς ποίησον.
Καὶ ἐπισυνάπτει μυστικῶς: Ὁ θεὸς ὁ μἐγας καὶ ὕψιστος … ἐν ἐλέει έπίσκεψαι.

Sina gr 1036 ιβ΄-ιγ΄ αι.
Ἡ ἀενάως βρύουσα … Δέσποτα παντοκράτορ, θεὲ πατέρων ... ὑπὲρ τῶν ψυχων αὐτῶν.
Ὁ Θεὸς ὁ μέγας καὶ αἰώνιος … καὶ φιλάνθρωπον θεόν.
Διακονικά
Εὐχὴ τῆς ἀπολύσεως. Σὸν γὰρ ὡς άληθῶς … ἀξίους ἡμᾶς ποίησον. Σὺ γὰρ εἶ ζωὴ καὶ ἀνάπαυσις τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωματων ἡμῶν.
Εὐχὴ τῆς κεφαλοκλισίας: Κύριε ὁ θεὸς ἡμῶν, ὁ κλίνας … καὶ ἐνθυμήσεων πονηρῶν.

* εμφανίζεται ως ενιαίο κείμενο
** υπάρχει ένα ελάχιστο κενό πριν το "Δέσποτα παντοκράτορ"
 
Last edited:

π. Μάξιμος

Γενικός Συντονιστής

Εὐχαριστοῦμε Χρῆστο!
Ἡ ἀρχαιότερη πηγή σου
Sina gr 958 ια΄ αι.
Ἡ ἀενάως βρύουσα … Δέσποτα παντοκράτορ, θεὲ πατέρων … Ὁ θεὸς ὁ μέγας καὶ αἰώνιος … ἀληθινόν θεὸν καὶ φιλάνθρωπον.
[Καὶ μετά από αντίφωνο]
Ἔτι καὶ ἔτι. Εὐχὴ δ΄: Σὸν γὰρ ὡς άληθῶς … ἀξίους ἡμᾶς ποίησον. Σὺ γὰρ εἶ ζωὴ καὶ ἀνάπαυσις τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων ἡμῶν καὶ σὺ τὴν […]
Καὶ ἐπισυνάπτει τὴν εὐχὴν τῆς ἀπολύσεως τοῦ λυχνικοῦ. Ὁ θεὸς ὁ μέγας καὶ ὕψιστος … ἐν ἐλέει έπίσκεψαι.
δείχνει αὐτό ἀκριβῶς πού ὑποψιάστηκα

Ἐπίσης στήν γ΄ προσωπικῶς βλέπω καί μιά ἄλλη ἔνθετη εὐχή ἀπό τοῦ «Δέσποτα παντοκράτορ, Θεὲ Πατέρων, καὶ Κύριε τοῦ ἐλέους, γένους θνητοῦ τε καὶ ἀθανάτου...» μέχρι ἐκεῖ πού ἀρχίζει ἡ τοῦ γ΄ μικροῦ ἀντιφώνου τοῦ ᾀσματικοῦ ἑσπερινοῦ, ἤτοι τοῦ τρισαγίου ὕμνου.
καί ἔδειξα.


 
Top