Η ιστορία που ακολουθεί είναι σουρεαλιστική. Όλα τα ονόματα είναι αλλαγμένα επειδή δεν είναι ο σκοπός να προσβάλλουμε κάποιον.
Ένα Σάββατο πρωί στον όρθρο πλησιάζει στο αναλόγιο και ανεβαίνει ένας άγνωστος σε μένα κύριος, "καλημέρα σας, ψάλλετε; ψάλλω, ψάλτε λοιπόν". Ήταν καλός. Μετά από λίγο σφυρίζει και ανεβαίνει ένας φίλος του. Αυτός ήταν "2ης κλάσεως", όμως οι δυό τους κάνανε καλό ντουέτο για αυτό τους παραχώρησα σχεδόν τα πάντα. Στο Χερουβικό αρνήθηκαν να ψάλλουν, μόνο που είπανε θα κάνουν "τη δεύτερη φωνή" χμμμ...Είχαμε γ' ήχο, μάλλον τους διευκόλυνα...
Προς το τέλος της Θ. Λειτουργίας με ρωτάει ο 1ος κύριος αν γνωρίζω τον κ. ΠΑΣΑΤΕΜΠΟ. Όχι, ποιος είναι αυτός; Δε τον ξέρεις; Κορυφή στις χορωδιακές κηδείες/μνημόσυνα (το πραγματικό του όνομα είναι τόσο μα τόσο....σουρεαλιστικό, κρίμα που δεν μπορώ να το παραθέσω).
Μπα...δε τον γνωρίζω....Εδώ είναι, ευκαιρία να τον γνωρίσετε. Με το που είπε έτσι, ένας άλλος κύριος που καθόταν παραδίπλα σε όλη την ακολουθία σηκώνεται και ανεβαίνει στο αναλόγιο. Πριν προλάβω να μιλήσω μου δίνει την κάρτα του "ΠΑΣΑΤΕΜΠΟΣ κηδείες, μνημόσυνα κτλ". Ηλικιωμένος, με στιλβωμένη στη κυριολεξία μαύρη περούκα. "Χάρηκα. Είστε εδώ για το μνημόσυνο που ακολουθεί; " "Μάλιστα, είναι και η χορωδία μου εδώ". "Μήπως θέλετε να ψάλλετ...." με το που το είπα ΠΛΑΤΣ προσγειώνεται στη μεσαία θέση του αναλογίου, σχεδόν με εκτόπισε, κάνει νεύμα και 3-4 ακόμα κύριοι που βρίσκονταν ακροβολισμένοι τριγύρω από το αναλόγιο σηκώνονται, ανεβαίνουν πάνω και παίρνουν θέση. Ακολούθησε ένα full extra πολυφωνικό μνημόσυνο. Ο δε κ. Πασατέμπος διήυθυνε με τόση ένταση και πάθος που θα έριχνε τη κολώνα του αναλογίου, σε σημείο που ο 1ος βοηθός του του έλεγε "Γιώργο...ηρέμησε....ηρέμησε...". Στο τέλος του μνημοσύνου τους έδωσα συγχαρητήρια. "Σου έδωσα κάρτα μου"; "Ναι, μου δώσατε πριν καν μου πείτε καλημέρα". Προς τιμήν του, αισθάνθηκε εμφανώς άσχημα....
Χρόνια πολλά και καλές γιορτές σε όλους.