Έφυγε από κοντά μας ο "Πρόεδρος" των ψαλτών, ο αγαπητός Χρήστος Χατζηνικολάου, επί μισό αιώνα Πρωτοψάλτης του Καθεδρικού ναού της Αγίας Παρασκευής Αττικής.
Γεννήθηκε στα Σκουρέικα της Σάμου το 1935 και τα πρώτα βήματα στην ψαλτική τα έκανε με τον διακεκριμένο Σάμιο Πρωτοψάλτη του Παναγίου Τάφου Εμμ. Βαμβουδάκη. Σπούδασε στην Πάντειο και στο Εθνικό Ωδείο.
Υπηρέτησε στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση ως Καθηγητής Μουσικής και Γυμνασιάρχης, στη Μαράσλειο Παιδαγωγική Ακαδημία και στην Ωδειακή Εκπαίδευση ως Διευθυντής της Σχολής Βυζαντινής Μουσικής του Εθνικού Ωδείου.
Υπήρξε πρωτοστάτης του ιεροψαλτικού συνδικαλισμού από το 1964 μέχρι το 2007 περίπου. Διετέλεσε Πρόεδρος του Πανελληνίου Συνδέσμου Ιεροψαλτών "Ρωμανός ο Μελωδός και Ιωάννης ο Δαμασκηνός" καθώς και συνιδρυτής και Πρόεδρος της Ομοσπονδίας Συλλόγων Ιεροψαλτών Ελλάδος (ΟΜΣΙΕ).
Επί των ημερών του η ιεροψαλτική τάξη γνώρισε σημαντική πρόοδο τόσο σε καλλιτεχνικό όσο και σε επιστημονικό επίπεδο. Γνώρισε όμως και σημαντικές έριδες και αντιπαραθέσεις. Θα μείνουν στην ιστορία οι παλιές κόντρες με το Σύρκα, κατόπιν, στις αρχές του ’80 με τον Κατσιφή, αργότερα με το Βασιλικό, με τον Ηλία Γιουρούκο και τελευταία η κάθετη αντιπαράθεσή του με τη Μέθοδο του Σίμωνα Καρρά καθώς και με τον Λυκούργο Αγγελόπουλο.
Επί θητείας του ψηφίστηκε, ο πρώτος στην ιστορία, Κανονισμός Ιεροψάλτου από την Εκκλησία της Ελλάδος σε συνεργασία με τον Μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κυρό Χριστόδουλο, με τον οποιο τον συνέδεε στενή φιλία.
Με τον Χρήστο Χατζηνικολάου με συνέδεσαν, προσωπικά, πολλά και με... χώρισαν τα τελευταία χρόνια πολλά. Αφιερώσαμε άπειρες ώρες σε κοινούς σκοπούς μαζί, δημιουργήσαμε και ωραία πράγματα, όμως οι συγκρουσιακές επιλογές του στα μουσικολογικά ζητήματα ...με ανάγκασαν να παραιτηθώ από το Διοικητικό Συμβούλιο του Πανελληνίου Συνδέσμου Ιεροψαλτών, του οποίου ήμουν και από τα νεώτερα μέλη (από συστάσεώς του το 1909...). Παραιτήθηκα όχι τόσο γιατί διαφωνούσα αλλά γιατί πίστευα (και πιστεύω) ότι οι Σύλλογοι πρέπει να ενώνουν και όχι να διχάζουν τους ψάλτες.
Τελικά είναι.... "πατροκτονία" ο απογαλακτισμός από τον μέντορά σου και η ανάπτυξη της προσωπικής ιδεολογικής (και στην περίπτωσή μας, καλλιτεχνικής ή και διδακτικής) πορείας; Αυτό το ερώτημα θα με συντροφεύει πάντα.
Από σήμερα ο Χρήστος Χατζηνικολάου θα υμνεί τον Πανάγαθο μετέχοντας και αυτός στην παλαίφατη σεπτή χορεία των κεκοιμημένων ιεροψαλτών που τόσο αγάπησε. Του αφιερώνω το ψαλτοτράγουδο του Κατσιφή που τόσο του άρεσε να τραγουδάει στις ψαλτοσυνάξεις μαζί με τους φίλους του, τον Συρεγγέλα, τον Συντελή, τον Παπαντωνόπουλο, και πολλούς άλλους παλαιούς πια...
"Θεέ μου σε παρακαλώ, όταν θε να πεθάνω
ας ξαναγίνω ψάλτης σου, στον κόσμο τον επάνω.
Γιατί οι ψάλτες ειν, τ'αηδόνια που σε υμνολογούνε
απ τη γη τους διάλεξες, να σε δοξολογούνε.
Και μέσα στον παράδεισο, στην σιγαλιά τη θεία,
με πατριάρχες θα' στηνα, ουράνια λειτουργία.
Τους λαμπρούς απ'το συνάφι θα συνάξω,
δυο χορούς μες τον παράδεισο, όπως στη γη θα φτιάξω.
Τον Ιάκωβο. Ναυπλιώτη,θάχω Πρωτοψάλτη,
τον σεβάσμιο τον γέρο Πάντα κανονάρχη.
Καμπανίδη και Μουτάογλου και τον Πετρίδη,
θα βάζα να βόηθαγαν τον γέρο στο στασίδι.
Στο ζερβί το αναλό'ι, Πρίγγο και Δουκάκη,
και τον μελιστάλαχτο τον Κανακάκη.
Δίπλα θάναι ο γέρο Σύρκας,ο Μητρός κι ο Βιγγάκης
ο Σπύρος Παναγόπουλος, κι ο φίλος ο Σωκράτης.
Την προσευχή μου αν άκουγες, ώ πλάστη και Θεέ
οι ψάλτες δεν θα πέθαιναν ποτέ..."
Αιωνία σου η μνήμη, δάσκαλε.