Εγκυκλοπαίδεια της αρχαίας ελληνικής μουσικής

[''Σύμφωνα με τον Μέναιχμο (Αθήν. ΙΔ', 637F, 42) ήταν ο πρώτος που εισήγαγε την ψιλή κιθάριση
(σόλο κιθάρας, χωρίς τραγούδι).'']


Athénée de Naucratis, les Deipnosophistes (ou Le Banquet des sages), livre XIV

Αθήν. ΙΔ', 637F, 42
(p.42) τὴν δὲ ψιλὴν κιθάρισιν πρῶτόν φησιν Μέναιχμος εἰσαγαγεῖν Ἀριστόνικον τὸν Ἀργεῖον, τῇ ἡλικίᾳ γενόμενον κατὰ Ἀρχίλοχον, κατοικήσαντα ἐν Κορκύρᾳ.

http://hodoi.fltr.ucl.ac.be/concordances/athenee_deipnosophistes_14/texte.htm
 
Last edited:
insertimage.gif


http://www.musipedia.gr/

nikosthe: Τα "Ρυθμικά στοιχεία" του Αριστόξενου, καθώς και διάφορα άρθρα για το έργο του μπορείτε να βρείτε εδώ.
 
Last edited:
[ Σούδα: "εις ον [Αριστοτέλη], αποθανόντα ύβρισε, διότι κατέλιπε της σχολής Θεόφρατον, αυτού [Αριστοξένου] δόξαν μεγάλην εν τοις ακροαταίς του Αριστοτέλους έχοντος".]

Suda On Line

Headword: Ἀριστόξενος
Adler number: alpha,3927
Translated headword: Aristoxenos, Aristoxenus
Vetting Status: high
Translation:
Son of Mnesias (also known as Spintharos), authority on music, from Taras in Italy. Having taken up residence at Mantinea he became a philosopher, and on applying himself to music showed great talent for it, as a student of his father and of Lampros the Erythraian, then of Xenophilos the Pythagorean[1] and finally of Aristotle. He heaped insults on the lattermost after his death, because he left Theophrastus[2] as head of the school, although Aristoxenos himself had achieved great distinction among the students of Aristotle. And he flourished in the time of Alexander and the years following, so as to be around the 111th Olympiad[3] a contemporary of Dikaiarkhos of Messene.[4] He composed works on music and philosophy and history, and every aspect of culture. His books number 453.
Greek Original:
Ἀριστόξενος, υἱὸς Μνησίου, τοῦ καὶ Σπινθάρου, μουσικοῦ, ἀπὸ Τάραντος τῆς Ἰταλίας. διατρίψας δὲ ἐν Μαντινείᾳ φιλόσοφος γέγονε καὶ μουσικῇ ἐπιθέμενος οὐκ ἠστόχησεν, ἀκουστὴς τοῦ τε πατρὸς καὶ Λάμπρου τοῦ Ἐρυθραίου, εἶτα Ξενοφίλου τοῦ Πυθαγορείου καὶ τέλος Ἀριστοτέλους: εἰς ὃν ἀποθανόντα ὕβρισε, διότι κατέλιπε τῆς σχολῆς διάδοχον Θεόφραστον, αὐτοῦ δόξαν μεγάλην ἐν τοῖς ἀκροαταῖς τοῖς Ἀριστοτέλους ἔχοντος. γέγονε δὲ ἐπὶ τῶν Ἀλεξάνδρου καὶ τῶν μετέπειτα χρόνων: ὡς εἶναι ἀπὸ τῆς ρια# Ὀλυμπιάδος, σύγχρονος Δικαιάρχῳ τῷ Μεσσηνίῳ. συνετάξατο δὲ μουσικά τε καὶ φιλόσοφα, καὶ ἱστορίας καὶ παντὸς εἴδους παιδείας: καὶ ἀριθμοῦ αὐτοῦ τὰ βιβλία εἰς υνγ#.
Notes:
b. c.370 BC. See generally Andrew Barker in OCD(3) pp.169-1170.
[1] Xenophilos of Khalkis, a student of Philolaos of Kroton.
[2] Theophrastus 11 no. 13 FHS&G.
[3] 336-333 BC.
[4] For whom see delta 1062. See also Dicaearchus 3 Mirhady.
References:
F. Wehrli, Die Schule des Aristoteles vol. 2 (Basel, 1945). [non-musical fragments]
H.S. Macran, The Harmonics of Aristoxenus (Oxford, 1902)
A. Barker, Greek Musical Writings (Cambridge, 1989)
Keywords: biography; chronology; historiography; meter and music; philosophy

http://www.stoa.org/sol-bin/search.pl
 
Last edited:
[''Όπως ο Πλάτων, υποστηρίζει την ηθική αξία της μουσικής και εξετάζει λεπτομερειακά τη σημασία της στην εκπαίδευση των νέων (Πολιτικά Η', 1339Α-1342Β, V, 3-VII, 11). Ο Αριστοτέλης αναλύει τρεις απόψεις για την αποστολή της μουσικής και το σκοπό για τον οποίο πρέπει να διδάσκεται στους νέους ("τίνος δει χάριν μετέχειν αυτής"):
(α) "παιδιάς ένεκα και αναπαύσεως" (για ευχαρίστηση [ψυχαγωγία] και ανάπαυση).
(β) "προς αρετήν τι τείνειν την μουσικήν... και το ήθος ποιόν τι ποιείν" (γιατί μπορεί να ασκήσει ευεργετική επίδραση στη διαμόρφωση του χαρακτήρα).
(γ) "προς διαγωγήν...και προς φρόνησιν" (γιατί μπορεί να συμβάλει στη διανοητική και αισθητική απόλαυση και καλλιέργεια). Ο Αριστοτέλης ακολουθεί την ίδια γραμμή σκέψης, όπως και ο Πλάτων, οι απόψεις του όμως είναι πιο φιλελεύθερες και λιγότερο αλύγιστες.'']

Aristotle, Politics

Πολιτικά Η', 1339Α-1342Β

Aristot. Pol. 8.1339a

περὶ δὲ μουσικῆς ἔνια μὲν διηπορήκαμεν τῷ λόγῳ καὶ πρότερον, καλῶς δ᾽ ἔχει καὶ νῦν ἀναλαβόντας αὐτὰ προαγαγεῖν, ἵνα ὥσπερ ἐνδόσιμον γένηται τοῖς λόγοις οὓς ἄν τις εἴπειεν ἀποφαινόμενος περὶ αὐτῆς. οὔτε γὰρ τίνα [15] ἔχει δύναμιν ῥᾴδιον περὶ αὐτῆς διελεῖν, οὔτε τίνος δεῖ χάριν μετέχειν αὐτῆς, πότερον παιδιᾶς ἕνεκα καὶ ἀναπαύσεως, καθάπερ ὕπνου καὶ μέθης (ταῦτα γὰρ καθ᾽ αὑτὰ μὲν οὐδὲ τῶν σπουδαίων, ἀλλ᾽ ἡδέα, καὶ ἀναπαύει μέριμναν, ὥς φησιν Εὐριπίδης: διὸ καὶ τάττουσιν αὐτὴν καὶ [20] χρῶνται πᾶσι τούτοις ὁμοίως, ὕπνῳ καὶ μέθῃ καὶ μουσικῇ: τιθέασι δὲ καὶ τὴν ὄρχησιν ἐν τούτοις), ἢ μᾶλλον οἰητέον πρὸς ἀρετήν τι τείνειν τὴν μουσικήν, ὡς δυναμένην, καθάπερ ἡ γυμναστικὴ τὸ σῶμα ποιόν τι παρασκευάζει, καὶ τὴν μουσικὴν τὸ ἦθος ποιόν τι ποιεῖν, ἐθίζουσαν δύνασθαι χαίρειν [25] ὀρθῶς, ἢ πρὸς διαγωγήν τι συμβάλλεται καὶ πρὸς φρόνησιν (καὶ γὰρ τοῦτο τρίτον θετέον τῶν εἰρημένων). ὅτι μὲν οὖν δεῖ τοὺς νέους μὴ παιδιᾶς ἕνεκα παιδεύειν, οὐκ ἄδηλον (οὐ γὰρ παίζουσι μανθάνοντες: μετὰ λύπης γὰρ ἡ μάθησις): ἀλλὰ μὴν οὐδὲ διαγωγήν γε παισὶν ἁρμόττει [30] καὶ ταῖς ἡλικίαις ἀποδιδόναι ταῖς τοιαύταις (οὐθενὶ γὰρ ἀτελεῖ προσήκει τέλος). ἀλλ᾽ ἴσως ἂν δόξειεν ἡ τῶν παίδων σπουδὴ παιδιᾶς εἶναι χάριν ἀνδράσι γενομένοις καὶ τελειωθεῖσιν. ἀλλ᾽ εἰ τοῦτ᾽ ἐστὶ τοιοῦτον, τίνος ἂν ἕνεκα δέοι μανθάνειν αὐτούς, ἀλλὰ μή, καθάπερ οἱ τῶν Περσῶν καὶ [35] Μήδων βασιλεῖς, δι᾽ ἄλλων αὐτὸ ποιούντων μεταλαμβάνειν τῆς ἡδονῆς καὶ τῆς μαθήσεως; καὶ γὰρ ἀναγκαῖον βέλτιον ἀπεργάζεσθαι τοὺς αὐτὸ τοῦτο πεποιημένους ἔργον καὶ τέχνην τῶν τοσοῦτον χρόνον ἐπιμελουμένων ὅσον πρὸς μάθησιν μόνον. εἰ δὲ δεῖ τὰ τοιαῦτα διαπονεῖν αὐτούς, καὶ τὰ περὶ τὴν τῶν [40] ὄψων πραγματείαν αὐτοὺς ἂν δέοι παρασκευάζειν: ἀλλ᾽ ἄτοπον. τὴν δ᾽ αὐτὴν ἀπορίαν ἔχει καὶ εἰ δύναται τὰ ἤθη βελτίω ποιεῖν: ταῦτα γὰρ τί δεῖ μανθάνειν αὐτούς,


About music on the other hand we have previously raised some questions in the course of our argument, but it is well to take them up again and carry them further now, in order that this may give the key so to speak for the principles which one might advance in pronouncing about it. For it is not easy to say precisely what potency it possesses, nor yet for the sake of what object one should participate in it—whether for amusement and relaxation, as one indulges in sleep and deep drinking (for these in themselves are not serious pursuits but merely pleasant, and ‘relax our care,’ as Euripides says2; owing to which people actually class music with them and [20] employ all of these things, sleep, deep drinking and music, in the same way, and they also place dancing in the same class); or whether we ought rather to think that music tends in some degree to virtue (music being capable of producing a certain quality of character just as gymnastics are capable of producing a certain quality of body, music accustoming men to be able to rejoice rightly); or that it contributes something to intellectual entertainment3 and culture (for this must be set down as a third alternative among those mentioned). Now it is not difficult to see that one must not make amusement the object of the education of the young; for amusement does not go with learning—learning is a painful process. Nor yet moreover is it suitable to assign intellectual entertainment to boys and to the young; for a thing that is an end does not belong to anything that is imperfect. But perhaps it might be thought that the serious pursuits of boys are for the sake of amusement when they have grown up to be men. But, if something of this sort is the case, why should the young need to learn this accomplishment themselves, and not, like the Persian and Median kings, participate in the pleasure and the education of music by means of others performing it? for those who have made music a business and profession must necessarily perform better than those who practise only long enough to learn. But if it is proper for them to labor at accomplishments of this sort, then it would also be right for them to prepare the dishes of an elaborate cuisine; but this is absurd. And the same difficulty also arises as to the question whether learning music can improve their characters; for why should they learn to perform edifying music themselves,

1 i.e. compulsion to eat very large rations of prescribed food—the Greek way of training.

2 Eur. Ba. 378 (Bromios) ὃς τάδ᾽ ἔχει, θιασεύειν τε χόροις μετά τ᾽ αὐλῶν γελᾶσαι ἀναπαῦσαί τε μερίμνας

3 The term διαγωγή, ‘pastime,’ is idiomatically used of the pursuits of cultured leisure—serious conversation, music, the drama.

Aristotle. Aristotle in 23 Volumes, Vol. 21, translated by H. Rackham. Cambridge, MA, Harvard University Press; London, William Heinemann Ltd. 1944.

http://www.perseus.tufts.edu/hopper/text?doc=Perseus:text:1999.01.0058:book=8:section=1339a

Aristotle. ed. W. D. Ross, Aristotle's Politica. Oxford, Clarendon Press. 1957.
 
Suda on line

[''Η Σούδα δίνει τις ακόλουθες πληροφορίες: "Αρίων Μηθυμναίος λυρικός, γιος του Κυκλέα· έζησε στην 38η 'Ολυμπιάδα (γύρω στο 625 π.Χ.) Μερικοί συγγραφείς πιστεύουν ότι υπήρξε μαθητής του Αλκμάνα . Έγραψε τραγούδια, προοίμια σε δύο έπη. Λέγεται ότι ήταν ο δημιουργός του τραγικού τρόπου (στιλ) και ότι ήταν ο πρώτος που έστηνε το χορό και τραγουδούσε διθύραμβο, με σατύρους που εκφράζονταν έμμετρα".'']

Headword: Ἀρίων
Adler number: alpha,3886
Translated headword: Arion
Vetting Status: low
Translation:
From Methymna,[1] a lyric poet, the son of Kykleus.[2] He was born in Olympiad thirty-eight.[3] Certain people recorded that he was even a pupil of Alkman.[4] He composed songs: Preludes to epic poems in two [books]. It is claimed also that he was the inventor of the tragic style and that he was the first to establish a chorus,[5] to sing a dithyramb, to provide a name for what the chorus sang[6] and to introduce satyrs speaking in verse.
[The name] retains [omega] also in the genitive.[7]
Greek Original:
Ἀρίων, Μηθυμναῖος, λυρικὸς, Κυκλέως υἱὸς, γέγονε κατὰ τὴν λη# Ὀλυμπιάδα. τινὲς δὲ καὶ μαθητὴν Ἀλκμᾶνος ἱστόρησαν αὐτόν. ἔγραψε δὲ ᾄσματα: προοίμια εἰς ἔπη #22β#. λέγεται καὶ τραγικοῦ τρόπου εὑρετὴς γενέσθαι καὶ πρῶτος χορὸν στῆσαι καὶ διθύραμβον ᾆσαι καὶ ὀνομάσαι τὸ ᾀδόμενον ὑπὸ τοῦ χοροῦ καὶ Σατύρους εἰσενεγκεῖν ἔμμετρα λέγοντας. φυλάττει δὲ καὶ ἐπὶ γενικῆς
Notes:
[1] On the E Aegean island of Lesbos.
[2] Cf. kappa 2643.
[3] 628-625 BCE. The words have also been interpreted to mean that "he flourished in Olympiad thirty-eight."
[4] For whom see alpha 1289, alpha 1290.
[5] Literally, "to set up a chorus". Pickard-Cambridge [p.97] translates "first composed a stationary chorus" and he notes on p.11 that "in late authors it means to 'make a chorus sing a stasimon'."
[6] Compare Herodotus 1.23 [web address 1]: Arion [Author, Myth] "was the first man we know to have composed the dithyramb and given it a name." According to Pickard-Cambridge [p.12 cf. Campbell pp. 11-12] the implication is that Arion made the chorus sing "a regular poem, with a definite subject from which it took its name," and not that Arion invented the name "dithyramb".
[7] The object 'omega' is an early editorial supplement omitted by Adler but incorporated by Bekker
References:
D.A.Campbell, Greek Lyric [LCL] v.3, pp. 1-2, 16-25.
O.Crusius , "Arion 5" in RE 2.1, cols.836-841.
R.A.S.Seaford, "Arion (2)" in OCD 3rd ed. p.158.
A.W.Pickard-Cambridge, Dithyramb, Tragedy and Comedy, 2nd ed. rev. T.B.L.Webster. Oxford, Clarendon Press, 1962, pp.10-12, 97-101.
Perseus Encyclopedia entry at web address 2.
Associated internet addresses:
Web address 1
Web address 2
Keywords: biography; chronology; dialects, grammar, and etymology; epic; meter and music; poetry; stagecraft; tragedy

http://www.stoa.org/sol-bin/search.pl
 
Last edited:
[''Ο Ηρόδοτος (Α', 23) λέει ότι ως κιθαρωδός ήταν "ουδενός δεύτερος", και του αποδίδει την εφεύρεση του διθυράμβου , τον οποίο δίδαξε στην Κόρινθο. Ο Ηρόδοτος (Α', 24) διηγείται επίσης τον γνωστό και χαριτωμένο μύθο, σύμφωνα με τον οποίο ο Αρίων, επιστρέφοντας στην Κόρινθο από τη Σικελία, ρίχτηκε στη θάλασσα από πειρατές και σώθηκε από ένα δελφίνι.'']


Herodotus, The Histories

Ηρόδοτος Α', 23

Hdt. 1.23.1

Περίανδρος δὲ ἦν Κυψέλου παῖς οὗτος ὁ τῷ Θρασυβούλῳ τὸ χρηστήριον μηνύσας: ἐτυράννευε δὲ ὁ Περίανδρος Κορίνθου: τῷ δὴ λέγουσι Κορίνθιοι (ὁμολογέουσι δέ σφι Λέσβιοι) ἐν τῷ βίῳ θῶμα μέγιστον παραστῆναι, Ἀρίονα τὸν Μηθυμναῖον ἐπὶ δελφῖνος ἐξενειχθέντα ἐπὶ Ταίναρον, ἐόντα κιθαρῳδὸν τῶν τότε ἐόντων οὐδενὸς δεύτερον, καὶ διθύραμβον πρῶτον ἀνθρώπων τῶν ἡμεῖς ἴδμεν ποιήσαντά τε καὶ ὀνομάσαντα καὶ διδάξαντα ἐν Κορίνθῳ.


~~~~~~

24.
τοῦτον τὸν Ἀρίονα λέγουσι, τὸν πολλὸν τοῦ χρόνου διατρίβοντα παρὰ Περιάνδρῳ ἐπιθυμῆσαι πλῶσαι ἐς Ἰταλίην τε καὶ Σικελίην, ἐργασάμενον δὲ χρήματα μεγάλα θελῆσαι ὀπίσω ἐς Κόρινθον ἀπικέσθαι. [2] ὁρμᾶσθαι μέν νυν ἐκ Τάραντος, πιστεύοντα δὲ οὐδαμοῖσι μᾶλλον ἢ Κορινθίοισι μισθώσασθαι πλοῖον ἀνδρῶν Κορινθίων. τοὺς δὲ ἐν τῷ πελάγεϊ ἐπιβουλεύειν τὸν Ἀρίονα ἐκβαλόντας ἔχειν τὰ χρήματα. τὸν δὲ συνέντα τοῦτο λίσσεσθαι, χρήματα μὲν σφι προϊέντα, ψυχὴν δὲ παραιτεόμενον. [3] οὔκων δὴ πείθειν αὐτὸν τούτοισι, ἀλλὰ κελεύειν τοὺς πορθμέας ἢ αὐτὸν διαχρᾶσθαί μιν, ὡς ἂν ταφῆς ἐν γῇ τύχῃ, ἢ ἐκπηδᾶν ἐς τὴν θάλασσαν τὴν ταχίστην: [4] ἀπειληθέντα δὴ τὸν Ἀρίονα ἐς ἀπορίην παραιτήσασθαι, ἐπειδή σφι οὕτω δοκέοι, περιιδεῖν αὐτὸν ἐν τῇ σκευῇ πάσῃ στάντα ἐν τοῖσι ἑδωλίοισι ἀεῖσαι: ἀείσας δὲ ὑπεδέκετο ἑωυτὸν κατεργάσασθαι. [5] καὶ τοῖσι ἐσελθεῖν γὰρ ἡδονὴν εἰ μέλλοιεν ἀκούσεσθαι τοῦ ἀρίστου ἀνθρώπων ἀοιδοῦ, ἀναχωρῆσαι ἐκ τῆς πρύμνης ἐς μέσην νέα. τὸν δὲ ἐνδύντα τε πᾶσαν τὴν σκευὴν καὶ λαβόντα τὴν κιθάρην, στάντα ἐν τοῖσι ἑδωλίοισι διεξελθεῖν νόμον τὸν ὄρθιον, τελευτῶντος δὲ τοῦ νόμου ῥῖψαί μιν ἐς τὴν θάλασσαν ἑωυτὸν ὡς εἶχε σὺν τῇ σκευῇ πάσῃ. [6] καὶ τοὺς μὲν ἀποπλέειν ἐς Κόρινθον, τὸν δὲ δελφῖνα λέγουσι ὑπολαβόντα ἐξενεῖκαι ἐπὶ Ταίναρον. ἀποβάντα δέ αὐτὸν χωρέειν ἐς Κόρινθον σὺν τῇ σκευῇ, καὶ ἀπικόμενον ἀπηγέεσθαι πᾶν τὸ γεγονός. [7] Περίανδρον δὲ ὑπὸ ἀπιστίης Ἀρίονα μὲν ἐν φυλακῇ ἔχειν οὐδαμῇ μετιέντα, ἀνακῶς δὲ ἔχειν τῶν πορθμέων. ὡς δὲ ἄρα παρεῖναι αὐτούς, κληθέντας ἱστορέεσθαι εἴ τι λέγοιεν περὶ Ἀρίονος. φαμένων δὲ ἐκείνων ὡς εἴη τε σῶς περὶ Ἰταλίην καί μιν εὖ πρήσσοντα λίποιεν ἐν Τάραντι, ἐπιφανῆναί σφι τὸν Ἀρίονα ὥσπερ ἔχων ἐξεπήδησε: καὶ τοὺς ἐκπλαγέντας οὐκ ἔχειν ἔτι ἐλεγχομένους ἀρνέεσθαι. [8] ταῦτα μέν νυν Κορίνθιοί τε καὶ Λέσβιοι λέγουσι, καὶ Ἀρίονος ἐστὶ ἀνάθημα χάλκεον οὐ μέγα ἐπὶ Ταινάρῳ, ἐπὶ δελφῖνος ἐπὲων ἄνθρωπος.

Herodotus, with an English translation by A. D. Godley. Cambridge. Harvard University Press. 1920.

http://www.perseus.tufts.edu/hopper/text?doc=Hdt.+1.24&fromdoc=Perseus:text:1999.01.0125
 
[''Ευρ. Ορέστης (1383-1385): "ως δ' όλόμενον στένω αρμάτειον μέλος" (πώς θρηνώ με πένθιμο τραγούδι το καταστραμμένο [Ίλιο])'']

Euripides, Orestes

Ευρ. Ορέστης 1383-1385

Eur. Orest. 1383
Φρύξ
Ἴλιον Ἴλιον, ὤμοι μοι,
Φρύγιον ἄστυ καὶ καλλίβωλον Ἴ-
δας ὄρος ἱερόν, ὥς σ᾽ ὀλόμενον στένω
[ἁρμάτειον ἁρμάτειον μέλος]
1385βαρβάρῳ βοᾷ δι᾽ ὀρνιθόγονον
ὄμμα κυκνοπτέρου καλλοσύνας, Λήδας
σκύμνου, δυσελένας
δυσελένας,
ξεστῶν περγάμων Ἀπολλωνίων
ἐρινύν: ὀττοτοῖ:
1390ἰαλέμων ἰαλέμων
Δαρδανία τλᾶμον Γανυμήδεος
ἱπποσύνᾳ, Διὸς εὐνέτα.


Euripides. Euripidis Fabulae, ed. Gilbert Murray, vol. 3. Oxford. Clarendon Press, Oxford. 1913.

http://www.perseus.tufts.edu/hopper/text?doc=Eur.+Orest.+1383&fromdoc=Perseus:text:1999.01.0115
 
[''Πλούτ. (Περί μουσ. 1133Ε, 7) λέει: "τον δε καλούμενον αρμάτιον νόμον λέγεται ποιήσαι ο πρώτος Όλυμπος"]''

PLUTARQUE
ΠΕΡΙ ΜΟΥΣΙΚΗΣ

Πλούτ. Περί μουσ. 1133Ε, 7

(81) Τὸν δὲ καλούμενον Ἁρμάτειον νόμον λέγεται ποιῆσαι ὁ πρῶτος Ὄλυμπος, ὁ Μαρσύου μαθητής. (82) Τὸν δὲ Μαρσύαν φασί τινες Μάσσην καλεῖσθαι· οἱ δ΄ οὔ, ἀλλὰ Μαρσύαν· εἶναι δ΄ αὐτὸν Ὑάγνιδος υἱόν, τοῦ πρώτου εὑρόντος τὴν αὐλητικὴν τέχνην. (83) Ὅτι δ΄ ἐστὶν Ὀλύμπου ὁ Ἁρμάτειος νόμος, ἐκ τῆς Γλαύκου συγγραφῆς τῆς ὑπὲρ τῶν ἀρχαίων ποιητῶν μάθοι ἄν τις, (84) καὶ ἔτι γνοίη ὅτι Στησίχορος ὁ Ἱμεραῖος οὔτ΄ Ὀρφέα οὔτε Τέρπανδρον οὔτ΄ Ἀρχίλοχον οὔτε Θαλήταν ἐμιμήσατο, ἀλλ΄ Ὄλυμπον, χρησάμενος τῷ Ἁρματείῳ νόμῳ καὶ τῷ κατὰ δάκτυλον εἴδει, ὅ τινες ἐξ Ὀρθίου νόμου φασὶν εἶναι. (85) Ἄλλοι δέ τινες ὑπὸ Μυσῶν εὑρῆσθαι τοῦτον τὸν νόμον· γεγονέναι γάρ τινας ἀρχαίους αὐλητὰς Μυσούς.

(81). Le nome du Chariot (Harmateios) avait un caractère vif et entraînant, comme le prouve l'anecdote faussement rapportée à l'aulète Antigénidas qui l'aurait joué devant Alexandre (Plut, de Alex. fort., II, 2, p. 335 A). Euripide s'en était servi dans son Oreste ; l'esclave phrygien épouvanté chante (v. 1381 suiv.) : Ἴλιον Ἴλιον ὄμοι μοι ... ὁς ς' ὁλόμενον στένω, ἁρμάτειον ἁρμάτειον μέλος βαρβάρωι βοᾶι. Le scholiaste d'Euripide, les lexicographes Didyme et Alexandre (Etym. M. sub v°) se livrent à de vaines conjectures sur l'étymologie de ce nom : Hector traîné derrière le char d'Achille, le char des fiancés, etc. La moins absurde fait allusion au chariot où l'on promenait l'image de la Mère des Dieux : en ce cas, le nome du chariot pourrait être identique au nome Μητρός de la Chronique de Paros. Hésychius l'identifie, certainement à tort, au nome d'Athéna : ἔνιοι δὲ τὸν τῆς Ἀθηνᾶς νόμον ἄλλοι τὸ ταχὺ ἐπὶ τοῦ ἅρματος (?). On doit aussi se rappeler que les chariots, ἅρματα, jouaient un grand rôle dans la fête lacédémonienne des Hyacinthies (Polycratès, ap. Ath., IV, 139 F) ; un air de flûte accompagnant cette procession aurait bien pu s'appeler ἁρμάτειος νόμος.

http://remacle.org/bloodwolf/historiens/Plutarque/musiquegr.htm
 
[''Το κείμενο του Φρύνιχου (εκδ. I. de Borries, σσ. 24-25) είναι το ακόλουθο: "αρμογή μουσικόν τώνομα, τιθέμενον επί των αρμόσεων, ας ποιούνται οι μουσικοί, επειδάν εξ αρμονίας εις ετέραν αρμονίαν μετίωσι, φέρε εκ Δακρίων εις Υποδώρια [Anecd. Bekker 15, 20 "Υποϊώνια"] ή εκ Φρυγίων εις Υπερμιξολύδια, ή όλως εκ τίνος τόνου εις έτερον τόνον, ου ταύτον ούσα η αρμογή της μεταβολής... Αρμογή δε εστιν, όταν αυλήσας τον Φρύγιον τόνον και εκτελέσας το τε άσμα και τα κρούματα τελείως μεθαρμόττηται εις έτερον τόνον, Υποφρύγιον ή Λύδιον ή τίνα των τρισκαίδεκα αρμονιών· δύναται δ' αν και η μεταβολή αρμογή καλείσθαι". (Αρμογή είναι ένας όρος που χρησιμοποιείται στα κουρδίσματα που κάνουν οι μουσικοί, όταν πηγαίνουν από μιαν αρμονία σε άλλη, όπως λ.χ. από τη δωρική στην υποδωρική, ή από τη φρυγική στην υπερμιξολυδική ή γενικά από έναν τόνο σε άλλο· χωρίς νά' ναι η αρμογή το ίδιο με τη μεταβολή ... Αρμογή είναι όταν, αφού παίξει στον αυλό στον φρυγικό τόνο και εκτελέσει τελείως το τραγούδι και τα οργανικά μέρη, ξαναταιριάζει (ξανακουρδίζει) το όργανο σ' έναν άλλο τόνο, λ.χ. στον φρυγικό ή λυδικό ή οποιονδήποτε άλλο από τους δεκατρείς τόνους [αρμονίες, όπως γράφει]· η μεταβολή μπορεί επίσης να ονομαστεί αρμογή).'']

Immanuelis Bekkeri Anecdota Graeca, Volume 1

Anecd. Bekker 15, 20 "Υποϊώνια"

http://books.google.com/books?pg=PA...lt&id=KIxbAAAAQAAJ&ots=yQTxNK8c2p&output=text
 

Attachments

  • βεκκ.png
    20 KB · Views: 0
Suda on line

Headword: Ἁρμογή
Adler number: alpha,3974
Translated headword: arrangement
Vetting Status: low
Translation:
As we [use this word].[1] Eupolis in Goats [writes]: "I myself sought this arrangement long ago."[2]
Greek Original:
Ἁρμογή: ὡς ἡμεῖς. Εὔπολις Αἰξί: ταύτην ἐγὼ ἐζήτουν πάλαι τὴν ἁρμογήν.
Notes:
[1] See already alpha 3973.
[2] Eupolis fr.11 Kock.
Keywords: comedy; definition

http://www.stoa.org/sol-bin//search.pl
 
insertimage.gif


http://www.musipedia.gr/

~~~~~~~~~~

Harmonia (i)


A term with various meanings in ancient Greek literature and philosophy, and specifically in the tradition of ancient Greek music theory. In its most general sense it signifies a joining together or adjustment of parts. Plato, in his Timaeus, follows the Pythagorean tradition by investing the term with metaphysical and ethical meaning when he defines the perfect proportional ordering of the cosmos as harmonia; but he also uses the term in the Republic in the more technical musical sense of an octave consisting of eight tones, a definition perhaps derived from the scale of Philolaus. The term is also regularly applied to one of the three basic genera, the enharmonic (see Greece, §I, 6(iii)(c)); to each of the seven octave species (see Greece, §I, 6(iii)(d)); to a ‘style’ of music associated with one of the ethnic types or tonoi (see Greece, §I, 6(iii)(e)); and, in its adjectival form (harmonikos, -ē, -on), to musical science and those who study the science (see Greece, §I, 6(ii)). This breadth of meaning enabled writers to draw elaborate parallels in which music could be viewed as a paradigm for any number of orders ranging from the socio-political to the structure of the cosmos.

Thomas J. Mathiesen

Grove
 
Last edited:
[''...γενική σημασία της λέξης: σύνδεση, συναφή. Επίσης, άρθρωση, αρμός, σημείο της σύνδεσης δύο αντικειμένων· ακόμα, μέσο προς συναρμογή (βλ. Ομ. Οδ. ε 248, 361 κτλ.'']


Homer, Odyssey

Ομ. Οδ. ε 248

Hom. Od. 5.248

τόφρα δ᾽ ἔνεικε τέρετρα Καλυψώ, δῖα θεάων:
τέτρηνεν δ᾽ ἄρα πάντα καὶ ἥρμοσεν ἀλλήλοισιν,
γόμφοισιν δ᾽ ἄρα τήν γε καὶ ἁρμονίῃσιν ἄρασσεν.

Homer. The Odyssey with an English Translation by A.T. Murray, PH.D. in two volumes. Cambridge, MA., Harvard University Press; London, William Heinemann, Ltd. 1919.

http://www.perseus.tufts.edu/hopper/text?doc=Hom.+Od.+5.248&fromdoc=Perseus:text:1999.01.0135
 
Back
Top