Συνάδελφε Αντώνιε, που εκτός από Αξιόλογος Ιεροψάλτης, τυγχάνεις και Θεολόγος, θα σου 'λεγα, ότι οι αυστηρές κρίσεις μου για τον τρόπο ψαλσίματος ή ύφος των Θεσσαλονικέων διδασκάλων αλλά και των επιγόνων τους, (βλ. μήνυμα 22), πηγάζουν από το γεγονός της μη αρμονικής συνύπαρξης των
δύο πτυχών του ρόλου που έχουμε ως Ιεροψάλτες.
Για τον μεγαλοπρεπή "άρχοντα των αρχόντων των αναλογίων" και τις εκτελέσεις του, κανείς δε διαφώνησε! Μακάρι, να τον έχουμε όλοι ως πρότυπο και να προσπαθούμε να εκτελούμε τα μαθήματα όπως αυτός. (Χωρίς αυθαιρεσίες, μουσικές προσμίξεις από τη δημώδη μουσική, τα λαϊκά άσματα, τα αμανεδίσματα, τις καντάδες, τα τραγουδάκια, "τα μουσικά ξεχειλώματα" και δεν συμμαζεύεται...............................................................................)
Τυγχάνει ελεγκτική και επικριτική η στάση μου "στο Ψαλτολόγιο" απέναντι στις παραπάνω "μουσικές παρεκτροπές", γιατί βλέπω, άλλα να λέμε στη θεωρία και άλλα να κάνουμε στην πράξη!
Επικαλούμαστε από τη μια μεριά, όλοι ή οι περισσότεροι, τον Ιακ. Ναυπλιώτη, αλλά:
1. Άλλοι ψάλλουν άχρονα ή ημιάχρονα, αντίθετα απ' αυτόν!
2. Άλλοι "έχουμε αλλάξει τα φώτα" στα κλασσικά μαθήματα, ενώ αυτός τα εκτελούσε πιστά!
3. Άλλοι, νομίζουμε ότι οι Ι. Ναοί είναι κάτι ανάλογο με χώρους τραγουδιού και το ρίχνουμε είτε στον αμανέ, είτε σε πιο "ελαφράς μορφής άσματα", καμιά σχέση με την προσήλωση στην παράδοση από "το μεγαλοπρεπή"!
Θα μπορούσα να πω σχετικά και άλλες "μουσικές μας παραβάσεις".
Θα κλείσω, όμως για να μην κουράζω, συνδέοντας τα παραπάνω με τον Εκκλησιαστικό ή όχι τρόπο ψαλμωδίας, λέγοντας τούτο:
Προκειμένου να ψάλλουμε με τρόπο και ύφος πράγματι Εκκλησιαστικό, θα πρέπει βιωματικά και μυστηριακά να εκτελούμε τα μαθήματα της Ε.Β.Μ. κι όχι με κοσμικά κριτήρια, που έχουν στόχο" μόνο το θεαθήναι ή το καλώς, εξωτερικά, ακουτισθήναι"!