ψαλμός 50ός
Ελένη Ντόβα-Χατζή
Την περασμένη Κυριακή, 21/8/2016, σε κάποιο από τα χωριά της Ελλάδας, όπου πηγαίνουν μόνο τα καλοκαίρια, δεν υπάρχει μόνιμος ψάλτης, έρχεται στο μέσον των Καταβασιών, ένας κύριος, γνωστός κατά κάποιον τρόπο, έχει ξανάρθει και παλιότερα, στέκεται δεξιά του ψάλτη, χαιρετά, και αρχίζει χωρίς να ρωτήσει, χωρίς να συνεννοηθεί, να βγάζει απο την τσάντα του, μεγάφωνο, καλώδιο, και ένα μικρό ταμπλετ, συνδέει το καλώδιο με το μεγάφωνο και το τάμπλετ. Ανοίγει την εφαρμογή του Ισοκράτη, ανεβάζει την ένταση, τόσο που άρχισε να είναι ενοχλητικό.
Παίρνει και το μικρόφωνο από την ωραία πύλη και άρχισε να τελεί χρέη Πρωτοψάλτου και εξηγούμε: Είμαστε σε ένα αναλόγιο. Υποβαθμίζει τον ψάλτη που ήταν ήδη εκεί και έψελνε, και που ήταν και πολύ καλός, βάζει το δικό του ίσο, το οποίο ήταν "τσιμπημένο" μισό ή ένα τόνο, ανάλογα πως τον βόλευε, έκανε νόημα ποιός να συνεχίσει, καμμία δε σχέση με την πραγματικότητα, με τον χρόνο. Σκέτη φιγούρα!!
Πάει η ώρα 9,30 και είμαστε ακόμη στον Απόστολο, όπου μου κόβεται η ανάσα!
Απόστολο με συνοδεία Ισοκράτη!!!, δεν είχα την τύχη να ξανά ακούσω!!
Όπου, όπως κατάλαβα, εκνευρίζεται ο ιερέας, και στέλνει ενα παιδί από μέσα και δίνει εντολή στον ψάλτη: 10,15 πρέπει να έχουμε τελειώσει!
Τα κατάφερε ο άνθρωπος, πήρε "τα ηνία" στα χέρια του, δεν του ξαναέδωσε τίποτε και τελειώσαμε στην ώρα μας, άσε που ησύχασε το κεφαλάκι μας
Μετά από όλο αυτό το ιστορικό που σας ανέφερα, αναρωτιέμαι, μήπως θα έπρεπε η χρήση του Ισοκράτη στο αναλόγιο να γίνεται με περισσότερη διάκριση;
Παίρνει και το μικρόφωνο από την ωραία πύλη και άρχισε να τελεί χρέη Πρωτοψάλτου και εξηγούμε: Είμαστε σε ένα αναλόγιο. Υποβαθμίζει τον ψάλτη που ήταν ήδη εκεί και έψελνε, και που ήταν και πολύ καλός, βάζει το δικό του ίσο, το οποίο ήταν "τσιμπημένο" μισό ή ένα τόνο, ανάλογα πως τον βόλευε, έκανε νόημα ποιός να συνεχίσει, καμμία δε σχέση με την πραγματικότητα, με τον χρόνο. Σκέτη φιγούρα!!
Πάει η ώρα 9,30 και είμαστε ακόμη στον Απόστολο, όπου μου κόβεται η ανάσα!
Απόστολο με συνοδεία Ισοκράτη!!!, δεν είχα την τύχη να ξανά ακούσω!!
Όπου, όπως κατάλαβα, εκνευρίζεται ο ιερέας, και στέλνει ενα παιδί από μέσα και δίνει εντολή στον ψάλτη: 10,15 πρέπει να έχουμε τελειώσει!
Τα κατάφερε ο άνθρωπος, πήρε "τα ηνία" στα χέρια του, δεν του ξαναέδωσε τίποτε και τελειώσαμε στην ώρα μας, άσε που ησύχασε το κεφαλάκι μας
Μετά από όλο αυτό το ιστορικό που σας ανέφερα, αναρωτιέμαι, μήπως θα έπρεπε η χρήση του Ισοκράτη στο αναλόγιο να γίνεται με περισσότερη διάκριση;