Όπως κι αν ψάλλει κάποιος, τα γραπτά που φέρουν το όνομά του με την έγκρισή του, δεν τον αντιπροσωπεύουν; Δεν λέω ότι έκανε κάτι κακό, (αντιθέτως μάλιστα παραπάνω από τη μισή Ελλάδα ψάλλει ουσιαστικά την δική του μεγάλη Εβδομάδα, μεταξύ αυτών και εγώ φυσικά κι όχι άδικα πιστεύω), αλλά το αίσθημα ενοχής δεν το βλέπω από την διατύπωση του χοράρχη, αλλά από τα ακολουθούμενα σχόλια...
Συμφωνώ και επαυξάνω. Θα πρότεινα δε με το ίδιο ακριβώς σκεπτικό να ξαναδιαβάσουμε την απάντηση του κ. Σουργιαδάκη.
Η μη αναφορά του ονόματος μάλλον αποτελεί (μουσικολογικό, διότι μουσικό δε νομίζω να αποτελεί,
αντέγραφαν τα ίδια κείμενα και τα πουλούσαν χωρίς να τον αναφέρουν καν), δεν θα διαφωνήσω επ' αυτού, εφόσον οι ύμνοι με την εν λόγω αναφορά αντλήθηκαν και από την Φόρμιγγα.
Πάντα υπήρχε, αλλά είναι παντελώς άσχετο με την κουβέντα μας. Εδώ αναφερόμαστε σε μία συγκεκριμένης εποχής αλλαγή πλεύσης (εκτός κι αν θεωρείται ότι δεν είναι, εγώ ανέφερα συγκεκριμένο παράδειγμα από την ακολουθία των Παθών, πιστεύετε ότι υπάρχει πλήρης ταύτηση μεταξύ Πρίγγου και των προγενεστέρων
και όχι ότι τώρα έγινε κάτι που δεν γινόταν ποτέ άλλωτε. Οι συντμήσεις είχαν τις εποχές τους και η κάθε εποχή την δική της λογική, όπως και ο συγγραφέας που τις πρότεινε. Δεν αναφέρεται πουθενά ότι έγινε και ο σεισμός στην ψαλτική, αλλά ότι και η Φόρμιγγα του Πρίγγου αποτελεί μία έγγραφη μαρτυρία της εποχής της, του περάσματος από μία λογική σύνθεσης - ερμηνείας, σε μία άλλη, όχι τόσο διαφορετική από αυτή του Πέτρου από άποψη μελοποιΐας, όσο από άποψη ροής του μέλους, όπως τουλάχιστον την παρουσιάζουν οι εξηγητές στη νέα γραφή.
Αναφέρει κάπου ο κ. Σουργιαδάκης (του οποίου δεν είμαι δικηγόρος για να μην παρεξηγηθώ) ότι η όψιμη πατριαρχική παράδοση στερείται "Πατριαρχικότητας"; Αυτό εσείς το συμπεραίνετε και δεν ξέρω κατά πόσο τιμάται το πρόσωπο ή το έργο του Πρίγγου με τέτοιες διατυπώσεις - διαπιστώσεις... Οι περισσότεροι δεχόμαστε και ψάλλουμε τα του Πρίγγου (ή καλύτερα της παράδοσης της εποχής του Πρίγγου), όχι μόνο διότι μας αρέσουν, αλλά διότι η πατριαρχικότητα είναι φανερή (και εκεί και στα έργα που αναφέρετε), αλλά και την ακούμε από τον ίδιο ακούγοντάς τον να τα ψάλλει. Αυτός είναι και ο λόγος που ο χοράρχης τα επέλεξε για τη συναυλία, αν διαφωνούσε με αυτά, γιατί να το κάνει (Δημήτρη); Πρέπει να έχει κάποιος διχασμένη προσωπικότητα για να επιλέξει για μία συναυλία συνθέσεις που πρώτα απ' όλα δεν αρέσουν στον ίδιο, ή έστω αισθάνεται ενοχές για αυτές, δε νομίζετε;
Αυτό είναι αλήθεια και ένας λόγος παραπάνω να μην υπάρχει το αίσθημα ενοχής που ανέφερε ο Δημήτρης, το οποίο εξακολουθώ να μην διαβλέπω στην απάντηση του κ. Σουργιαδάκη...
Υ.Γ. Αν έχω μία έσταση με τον όρο του κ. Σουργιαδάκη, είναι ακριβώς η ετοιμολογία της λέξης "όψιμος" και όχι η παραφιλολογία που αναπτύχθηκε εδώ. Ετοιμολογικά όψιμος είναι αυτός που εμφανίζεται καθυστερημένα από το αναμενόμενο (κάτι που δεν έγινε με την εν λόγω αλλαγή ροής του μέλους, η οποία ήρθε ως φυσικό επακόλουθο και τη στιγμή που το καλούσαν οι συγκυρίες) και όχι αυτός που απλά είναι νεώτερος χρονικά από κάποιον άλλο. Φυσικά ο εφευρέτης του όρου δεν είχε υπόψη του τις εδώ αντιδράσεις, αλλά θα περίμενε να πιάναμε το υποννοούμενο και τη συμβολικότητα της φράσης...