Ας ξαναγυρίσουμε, λοιπόν, στην αρχική τοποθέτηση του ανώνυμου καρκινικού προσευχόμενου.:wink:
Είναι αλήθεια πως εδώ και αρκετό χρονικό διάστημα, ο συνάδελφος αυτός, έχει μάλλον πιστέψει πως έφθασε ο καιρός "
να θερίσει εν αγαλλιάσει", τους κόπους και την προσφορά του στο φόρουμ, που "
έσπειρε εν δάκρυσι" (όσοι θυμούνται την ιστορία του fujitsusiemens θα καταλαβαίνουν περί τίνος ομιλώ). Μεταξύ, ωστόσο, των διαφόρων που παρουσιάζει, είδαμε την "διχρωμάτιση" διαφόρων κλασικών κειμένων (όχι απαραίτητα κακό), την "
παπυροποίησή" τους με διάφορες ψηφιακές τεχνικές και τελευταία την πομπώδη έως
τρομαχτική παρουσίαση των αμφιλεγόμενων (λίαν επιεικώς) γούστων του στην Ψαλτική.
Πριν σχολιάσω ορισμένες θέσεις (γιατί όλες μα όλες σηκώνουν πολλή συζήτηση), που μας παρουσίασε στο παρόν thread, θέλω να τον ευχαριστήσω, που με έβγαλε από τον κόπο να ανοίξω εγώ ένα, για να στηλιτεύσω τις πλάνες (κατ' εμέ πάντοτε) που διακηρύσσει. Το ότι
κι εγώ διαφωνώ γενικά με την φιλοσοφία και την αισθητική του, όπως λογικά θα διαφωνούσε οποιοσδήποτε γνήσιος θεράπων της ψαλτικής παράδοσης, είναι δεδομένο. Αλλά στα επί μέρους ας συζητήσουμε.
Λάθος! Άλλο γνώσ
εις (πληροφορίες, νοητική λειτουργία), άλλο γνώσ
η (αλλοίωση ουσίας, πνευματική λειτουργία). Δεν θα επεκταθώ. Είναι ο διδάσκαλος, είναι κι άλλα πράγματα.
Στο ιδιαίτερα σόλοικο αυτό εδάφιο, θα απαντήσω ευφάνταστα, λέγοντας, πως ακόμα κι αν υπήρχαν "κυκλώπεια τείχη" στην Πόλη ή στο Όρος, η διαφοροποίηση της αγιορείτικης ψαλτικής παράδοσης από αυτήν της πατριαρχικής, δεν θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερη, από αυτήν των επίσημων εκπροσώπων της "γνωστής σχολής", από τον κορμό της ψαλτικής παράδοσης εν γένει.
Ούτε συγγενεύει το άκουσμα της ΕΛΒΥΧ με αυτό των αγιορειτών, όπως θα δέιξω σε λίγο, ούτε η (ούτως ἠ άλλως σπουδαία) εργασία του Καρά, αποκατέστησε "ελλείποντα συστατικά" που στην πάροδο (ή το διάβα αν θέλετε) του χρόνου "χάθηκαν ή αλλοιώθηκαν". Ο Καράς λειτούργησε σε συγκεκριμένη χρονική στιγμή, και είχε απέναντί του συγκεκριμένα προβλήματα που είχαν δημιουργηθεί στο περιβάλλον της Αθήνας, κυρίως. Εγκαινίασε, σαφώς, και τη μουσικολογική έρευνα στην ψαλτική, που ακόμα κι αν δεν ήταν απαραίτητη, κατά τους υπέρμαχους της παραδοσιακής ψαλτικής, είναι αναμφισβήτητα ταυτόχρονα γοητευτική και επιστημονική.
Αυτό το "δήθεν" πολύ συχνά το βλέπουμε τελευταία από τον συνάδελφο. "Δήθεν" πατριαρχικό ύφος, "δήθεν" διαδοχή ψαλτικού ύφους μέ τη διδασκαλία. Μάλιστα..!
Όπως είδαμε στην πράξη, το ύφος και τα διαστήματα και η αισθητική στην ψαλτική μεταλαμπαδεύονται και οι αποκλίσεις δεν αλλοιώνουν το βασικό οικοδόμημα. Αυτό το κάνουν οι θεωρητικές συλλήψεις και εμμονές που επιβάλλονται "ετσιθελίστικα" στην παραδεδομένη πράξη.
Επειδή το άκουσα κι αυτό το επιχείρημα από κάποιους εκθυλισμένα ιλαροχορευτικούς "υπηρέτες του αναλογίου" (οποία φαρισαϊκή ταπεινολογία!), αν υπονοείται κι εδώ, πως ο Ναυπλιώτης ή ο Στανίτσας ας πούμε, "γκάριζαν", λυπάμαι που το γράφω, αλλά αλλού είναι τα γαϊδούρια και στον τρόπο και στο ήθος.
Ασφαλώς και όχι! Ακούστε το απόσπασμα της συνηθέστατης οριστικής κατάληξης του πλ. Α' και πείτε μου, πού (μα πού) στο Άγιον Όρος ψέλνεται κάτι τέτοιο. Έχω πάει αμέτρητες φορές, έχω συμψάλει και ισοκρατήσει σε πάνω από 100 αγρυπνίες (και όχι μόνο στο Βατοπέδι), αλλά τέτοιο πράγμα δεν θυμάμαι.
Ας προσέχει, λοιπόν, ο former fujitsu, γιατί αν τα δάκρυα της σποράς δεν είναι κατάνυξης και μετάνοιας, κι αυτός ο θερισμός με ακόμα πικρότερα δάκρυα έρχεται.
Χαραλάμπης
ΥΓ. Έχω έτοιμα κι άλλα πολλά με σαφείς διαστηματικές και υφολογικές διαφοροποιήσεις τόσο της ΕΛΒΥΧ όσο και των παραγώγων της, που θα παρουσιάσω στο θέμα αυτό οσονούπω.
(Καλά, γέλα Νεοκλή, είμαι χωρίς PC κανένα μήνα τώρα!)