ΥΓ Σίγουρα ο Νίκος κάτι θα σκαρφιστεί να αντιπαραθέσει πάλι για να κάνουμε πάλι κύκλους όπως στο ανέκδοτο με τον λαγό και το γατάκι...Από εδώ και στο εξής όμως αγαπητέ αναγνώστη σταματάω να ποστάρω γιατί κι εγώ κουράστηκα...
Τι να σκαρφιστώ ρε Βαγγέλη, αφού τα έχω γράψει χιλιάδες φορές και δεν τα έχεις διαβάσει προσεχτικά ούτε μία; Απλώς θα τα ξαναπώ:
Ηχητικά παραδείγματα: Για παράδειγμα στην δοξολογία του Ιακώβου σε ήχο δεύτερο ο Πρίγγος και ο Παναγιωτίδης λένε πολύ μαλακά διαστήματα ο Στανίτσας σε ηχογράφηση που αναρτήθηκε στο σχετικό θέμα χρησιμοποιεί πιο σκληρά διαστήματα
[...]
Όσο για τα ηχητικά εσύ το λες ότι δεν στέκουν, όσους έχω ρωτήσει δεν τους ξενίζουν καθόλου.
Στο θέμα με τη δοξολογία του Ιακώβου
έχω γράψει ότι το ηχητικό του Μελωδού είναι
στο σύνολό του διαφορετικό από το Πρίγγου και σαφώς ξενίζει (είχαμε διαφωνήσει γι' αυτό με το Χάρη, αλλά πέρασε στα ψιλά τότε...) Είχα εξηγήσει
εδώ ότι συμπίπτει μόνο σε λίγες φράσεις, εκεί που κάνει και ο Πρίγγος μαλακά διαστήματα. Σε φράσεις όμως νεχεανες ο Πρίγγος σκληραίνει το χρώμα (όπως είναι φυσικό) και δεν εκτελεί όμοιες μαλακές Μελωδικές διφωνίες.
Το ίδιο μπορώ να πω κι εγώ για σένα που ισχυρίζεσαι ότι πάτησες τα συγκεκριμένα διαστήματα στο ούτι!
! Τι είχες; κανόνα και διαβήτη όταν έπαιζες και χώριζες λόγους χορδής πριν το πατήσεις; Και υπολόγισες και το ποσοστό σφάλματος λόγω τάσης χορδής όταν την παάει το δάχτυλό σου; Ά! Υπολόγισες μήπως και το πάχος του δαχτύλου σου και είσαι σίγουρος ότι πάτησες την χορδή με την κορυφογραμμή του....;Μήπως μας δουλεύεις Νικόλαε;
Πες μου τι σε ξένισε στο ούτι. Εγώ πάντα ψάλω και παίζω ούτι χωρίς να σκέφτομαι γρι από διαστήματα. Αν σε ξένισε μια από τις εκδοχές που έπαιξα, αυτό θα οφείλεται στο ότι έπαιξα 4 διαφορετικά πράγματα επίτηδες, για να δείξω πάνω-κάτω τα διαστήματα της κάθε θεώρησης και είπα ότι τα πιο λογικά στο αυτί μου φαίνονται το δικό μου και του κ. Αρβανίτη, θεώρηση την οποία υιοθετεί, κατ' εμέ, και ο Θρασύβουλος Στανίτσας. Αν τώρα εσένα σε ξενίζει αυτό και σου φαίνεται πιο ομαλό στο αυτί το ηχητικό του Μιχαλάκη με το Μελωδό, τι να σου πω...
Με διάταξη 9-15-6 θα ήταν χρώμα Το 15-9-6 στην σειρά που είναι μια χαρά στέκει, για παράδειγμα στο Ατενίσαι που λέει ο Ναυπλιώτης.
Μα με το αρχαιοελληνικό σκεπτικό η διάταξη δεν παίζει κανένα ρόλο: ό,τι είναι στην αρχαία Ελλάδα το 15-9-6 είναι και το 9-15-6. Γι' αυτό το χαρακτήρισα χρωματικό.
Δεν αποκλείεται τίποτα αφού κι εσύ το ίδιο κάνεις με τους λόγους του Χρυσάνθου που είναι
72 * log((12/11)/1)/log2=9,03822351=9 μόρια, και
72 * log((88/81)/1)/log2= 8,609876334 =9 μόρια.
Μα έτσι έρχεσαι στα λόγια μου, αφού μόλις έδειξες ότι από δύο διαφορετικούς λόγους (12/11 και 88/81) προκύπτουν ίδια μόρια στο συγκερασμό (9)! Τι λες λοιπόν ότι θα "κατηγορηθείς" από έναν Θεοτοκάτο νο 2 ότι επέλεξες διαφορετικούς λόγους, αλλά ίδιο συγκερασμό;;;
Αυτό σου λέω κι εγώ, ότι αυτό το πράγμα είναι φυσικό!
Κι αυτό που υποστηρίζεις ότι ο Χρύσανθος είχε υπ΄ όψη του το 9 και το 7 και τους λόγους τους έβαλε τυχαία επειδή έτσι του κάπνισε και τους βρήκε από τους άραβες είναι [...αχαρακτήριστο κατηγορούμενο...]...
Έτσι προκύπτει από τα γραφόμενα του Mishaqa, που έζησε την εποχή του Χρύσανθου και δοκίμασε τα δύο αυτά διαφορετικά πράγματα (λόγους και διαστήματα Χρυσάνθου) στον ταμπουρά, όπως έγω εξηγήσει
εδώ. Αν εσύ έχεις κάποια άλλη ιστορική πηγή που να στηρίζει τις δικές σου υποθέσεις, ευχαρίστως να την ακούσουμε. Αν όμως δεν έχεις, μη χαρακτηρίζεις όσα τεκμηριώνει ο άλλος ως αχαρακτήριστα...
Αν δεν παραδέχεσαι το τετράχορδο βου-κε το οποίο προκύπτει με την χρήση της όμοιας διφωνίας τότε η όμοια διφωνία σου είναι άχρηστη γιατί απλά δεν την χρησιμοποιείς για τον λόγο που υπάρχει.
Σαφώς και διαφωνούμε κάθετα, αν ισχυρίζεσαι ότι ο λόγος ύπαρξης της όμοιας διφωνίας είναι ο σχηματισμός πλήρους τετραχόρδου ΒΟΥ-ΚΕ (αφού το ΚΕ εξ ορισμού δεν είναι δεσπόζων φθόγγος της διφωνίας). Η αξία της όμοιας διφωνίας φαίνεται στο άθροισμα δύο διφωνιών, που βγάζει πλήρες πεντάχορδο με μαλακά διαστήματα, και όχι στο τετράχορδο που σχηματίζεται με τη βοήθεια ενός φθόγγου της διφωνίας. Τώρα, αν
σταθείς στον 3ο φθόγγο δεσπόζοντα, λες πλέον τρίφωνο μέλος και όχι δίφωνο, οπότε μοιραία σχηματίζεις τετράχορδο, σκληραίνοντας όμως ελαφρώς τα διαστήματα, όπως είπαμε.
*Δεν υπήρχε λόγος να το κάνω γιατί η διφωνία μου σαν άθροισμα λόγων είναι ίση με του Χρυσάνθου και ο υπολοιπόμενος τόνος επομένως είναι πάλι ο ίδιος ελάχιστος του Χρυσάνθου ο οποίος δεν διαφέρει όπως κι εσύ λές από τον ελάσσονα, ορίστε: 3/4/[127/144]*[352/381]=3/4/ 44704/54864=164592/178816=81/88
Έτσι μόνο για την πάρτη σου ρε για να σε ικανοποιήσω και να μην με πρίζεις πάρτα στο πιάτο τους λόγους τετραχόρδου :Μείζων=127/144 Ελάσσων =352/381 και ελάχιστο=81/88
[127/144] *[352/381] *[81/88]= 3621024/4828032= 3/4 =>
13,04930266+8,223520958+8,609876334=29,882699952=30
Σου υπενθυμίζω ότι στην εργασία σου δεν δέχεσαι ως συστατικό της διφωνίας διάστημα 88/81, όπως κάνει ο Χρύσανθος. Όταν το δεχτείς, όπως κάνεις εδώ, το ξανασυζητάμε. Αν τώρα η διφωνία παραλλάσσεται, για να σχηματιστεί πλήρες τετράχορδο, όπως είπες κάπου στο "μεταβολή", γράψτο στην εργασία σου, πάψε να υποστηρίζεις 29άρι τετράχορδο, διευκρίνησε τους λόγους με τη χρήση των οποίων το τετράχορδο γίνεται πλήρες (γιατί με αυτούς που έχεις δεν γίνεται) και θα είσαι ωραίος! Αλλά όταν δείχνεις στον ανυποψίαστο αναγνώστη τετράχορδο με 29 μόρια και κλίμακα με 71, κάτι τρέχει...
Έτσι έδειξα μεταξύ άλλων στην εργασία μου ότι η κλίμακα του Χρυσάνθου στην 72αρα κλίμακα είναι ορθό να παρασταθεί ώς 13-8-8. Επίσης είναι ορθό να παρασταθεί και ως 12-9-9. Στην πρώτη δείχνει πιο τσιμπημένο τον μείζωνα τόνο και πιο μικρό τον έλάσσονα και στην δεύτερη ο μείζων είναι λίγο υποτονικός. Εσύ βάλε αν θες 13-9-8, το ίδιο είναι. Την επιτροπή με το 12-10-8 δεν μπορείς να την πεις λάθος αλλά παρεκκλίνει πολύ από την αλήθεια των διαστημάτων της φυσικής κλίμακας του Χρυσάνθου τα οποία είναι στη όμοια διφωνία.
Το συμπέρασμά σου είναι τελείως λανθασμένο. Τα
ασυγκέραστα διαστήματα της Επιτροπής συμφωνούν με τα διαστήματα 12-9-7 του Χρυσάνθου, όπως έχω δείξει
εδώ. Η δε "φυσική" (
κλίμακα του Χρυσάνθου, κάθε άλλο παρά φυσική είναι και έπρεπε να αντικατασταθεί επειγόντως, αφού είχε χίλια δυο ελαττώματα, λόγω της πολύ κακής στρογγυλοποίησης κατά το συγκερασμό του μείζονος τόνου (ο επόγδοος λόγος βγαίνει περίπου 11.55/68 και στρογγυλοποιείται στα 12, κι αν αυτό γίνει σε δύο συνεχείς μείζονες τόνους, το αποτέλεσμα θα είναι να μικρύνει υπερβολοκά το υπολειπόμμενο διάστημα -λείμμα-, με αποτέλεσμα να φαίνεται ότι το τετράχορδο αποτελείται από... 2 τόνους κι ένα τριτημόριο (12-12-4), πράγμα τελείως off μουσικά...).
Και φυσικά να ματα-ξανα-ξαναπούμε ότι ο μείζων τόνος του Χρυσάνθου είναι ΕΝΑΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ, ο γνωστός επόγδοος τόνος, που είναι 12/72 και όχι ο υπερμείζων 13/72 που δίνεις. Κι αυτό γιατί ο λόγος του μείζονος τόνου είναι ο 9/8 αποκλειστικά και μόνο (εξετάζουμε το μέγεθός του ως συστατικό φθόγγου κλίμακας και οι τις μικροπαραλλαγές του που μπορεί να προκύψουν στην πράξη). Σ' αυτό συναινεί και ο σύγχρονος σχεδόν του Χρυσάνθου Mishaqa, που ταυτίζει το μείζονα τόνο τόσο των λόγων όσο και της κλίμακας του Χρυσάνθου με το γνωστό μείζονα τόνο 9/8 που χρησιμοποιεί και η αραβική μουσική.