Είναι ενδιαφέρουσα η παρατήρησή σας, κύριε Μακρή. Δεν το είχα υπ' όψη μου. Αλλά:
1. Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι χρειάζεται αιτιατική, πάντως δεν μπορεί να σταθεί το
ἐνηχοῦντο χωρίς κάποιο συμπλήρωμα.
Θα μπορούσε να είναι συμπλήρωμα η ερωτηματική πρόταση, όπως σωστά λέτε,
αρκεί να μη μεσολαβούσε κάτι άλλο. Κάπως έτσι:
πρός τό μνῆμά σου, Σῶτερ, ἐνηχοῦντο. Τί μετὰ νεκρῶν, τόν ζῶντα λογίζεσθε;
Κάτι παρόμοιο υπάρχει στο αναστάσιμο ιδιόμελο του Εσπερινού του πλ.α΄:
Οἱ τῆς κουστωδίας ἐνηχοῦντο ὑπὸ τῶν παρανόμων. Καλύψατε Χριστοῦ τήν ἔγερσιν...
2. Αν και είναι αλήθεια ότι συντάσσεται περισσότερο με
αιτιατική, ωστόσο παραδόξως απαντά και με
δοτική (π.χ.
τοῦ ἀγγέλου τοῖς ρήμασιν ἐνηχηθεῖσαι) και τουλάχιστον σε τρεις περιπτώσεις με
γενική (π.χ.
Ῥημάτων τῶν θείων ἐνηχηθείς [Κανόνας, 1ης Φεβρουαρίου].
(Το ίδιο συμβαίνει -σε μικρότερο βαθμό όμως- και με το
ενωτίζομαι (πβ.
φωνῆς πατρικῆς ἐνωτισθέντες).
Αυτό σημαίνει ότι είναι ρήματα χωρίς σαφή συντακτική ταυτότητα (εκείνη την εποχή
και πάντως δεν θα ήταν απαγορευτικό στον ποιητή του ευλογηταρίου να αντιλαμβάνεται το
ἐνηχοῦμαι ως
ρήμα αισθήσεως -που κατά τα ειωθότα, συνοδεύεται από γενική και κατηγορηματική μετοχή.
Τώρα, η εκδοχή που παρουσιάζει ο Πέτρος μοιάζει να οφείλεται σε εσφαλμένη κατανόηση της σημασίας του ρήματος. Οι μετέπειτα μελοποιοί, ως φαίνεται, τον ακολούθησαν, οι δε πατριαρχικές ερμηνείες τρόπον τινά το καθιέρωσαν. Μοιάζει να ανήκει στις περιπτώσεις, όμως, όπου η διόρθωση αποκαθιστά και το νόημα και την αρχική γραφή.
ΥΓ Η δική μου αρχική ερώτηση ήταν για να διαπιστώσω πόσο η εκδοχή του Πέτρου έχει επικρατήσει στους ψάλλοντες τα αργά ευλογητάρια σε σχέση με τη «διορθωμένη».
