Καλημέρα και χρόνια πολλά.
Πέρυσι, τέτοιο καιρό (περίοδος παρακλήσεων), έψαλλα μ' έναν ηλικιωμένο, ο οποίος, επειδή δεν βλέπει και πολύ καλά, μπερδεύει τις λέξεις, και μερικές φορές λέει άλλ' αντ' άλλων. Έτσι, εκεί, στην 1η ωδή, ο μικρός παρακλητικός κανόνας λέει κάπου : "Σοι γαρ νυν προσφεύγων ανατείνω, και την ψυχήν και την διάνοιαν". Αυτός ο ψάλτης είπε : "Σοι γαρ νυν προσφεύγων ανατείνω, και την
ζωήν και την
ανάστασιν".
Εκείνη τη στιγμή μου έρχεται ένα ξαφνικό γέλιο, και στρέφω το πρόσωπό μου προς το τέμπλο, να μη με δει το εκκλησίασμα να γελάω.
Ένα άλλο τώρα, που το έχει πει ο πατέρας μου. Βέβαια, δεν ξέρω αν είναι πραγματικό γεγονός ή ανέκδοτο, ωστόσο θα το πω. Το περιστατικό γίνεται τη Μεγάλη Παρασκευή, στην ώρα των εγκωμίων. Ο ένας ψάλτης μπερδεύεται, και δεν ξέρει ποιο εγκώμιο πρέπει να πει, και φτάνει η ώρα του να ψάλλει. Οπότε, ακολουθεί ο διάλογος, ψαλτά, στη μελωδία των εγκωμίων :
- Πούν' το, πούν' το, πούν' το, το έχασα εγώ.
- Στην 142 σελίδα, με ρεζίλεψες, δοξάζουσαι την σην!!!