Λοιπόν, ξένον άκουσμα είναι η τόση υπερβολή στις αναλύσεις. Ευκαιριακά μπορεί να γίνονται κάποιες, όχι όλες μαζί και όχι σαν συνοθύλευμα των επιμέρους παραδόσεων. Και κάποιες είναι τελείως εκτός. Πχ στις λέξεις «πνεύματος επιδημίαν», «μέγαν τε», «βοώμεν σοι», «της Αγίας Τριάδος», «Βασιλεύ ουράνιε», «πανταχού παρών».
Ευχαριστώ κατ' αρχάς γιατί ασχολείστε με ένα μουσικό θέμα. Δεν μπορώ να πω πως θεωρώ πως ο τρόπος που τίθεται το θέμα είναι ο καλύτερος δυνατός, αλλά τουλάχιστον το θέμα είναι μουσικό.
Μιλάτε για συνονθύλευμα αναλύσεων από διαφορετικές παραδόσεις. Ποιές είναι οι αναλύσεις που αντιστοιχούν σε ποιές παραδόσεις ακριβώς; Νομίζω πως γενικά -και εκτός ιδιαιτέρως περιπτώσεων- οι αναλύσεις που ακούμε από τους παραδοσιακούς ψάλτες, είτε αγιορείτες, είτε Κωνσταντινουπολίτες, είναι κοινές, και δεν υπήρξε ποτέ απαγορευτικό ανάμεσά τους. Δεν είπε ποτέ κάποιος ψάλτης: " Α, τί ωραία που το κάνουν αυτό στην Πόλη αλλά εγώ επειδή ψέλνω στο Όρος δεν μπορώ να το κάνω". Ο μηχανισμός σίγουρα δεν είναι αυτός. Το ιδιαίτερο "ύφος" (και αναφέρω τον όρο με κάθε επιφύλαξη) είναι ο τρόπος με τον οποίο ο κάθε ψάλτης αφομοίωσε και απέδωσε τα στοιχεία μέσα από την κοινή παράδοση. Και βέβαια ο έλεγχος μπορεί να γίνει για το αν τα στοιχεία αυτά είναι όντως από την κοινή παράδοση ή όχι.
Δεν ισχυρίζομαι μ' αυτό πως δεν υπάρχουν διαφοροποιήσεις, και ομαδοποιήσεις. Υπάρχουν και μπορεί να είναι αναγνωρίσιμες και να ανήκουν σε ομάδες ή και όχι. Για παράδειγμα ο Φιρφιρής είναι μια κατηγορία μόνος του ή και όχι ανάλογα με τα κριτήρια. Σημασία όμως δεν έχει αν μπορούμε να τον εντάξουμε σε ένα κοινό αγιορείτικο ύφος ή όχι. Σημασία έχει πως αυτό που λέει ο Φιρφιρής μπορεί να ενταχθεί στην κοινή παράδοσή μας. Το κριτήριο ξαναλέω δεν μπορεί παρά να είναι το αν τα στοιχεία στην ερμηνεία του, ανήκουν στην παράδοση. Είναι ένα θέμα , βέβαια, τί εντάσεις στα "στοιχεία" της ερμηνείας.
Δεν ισχυρίστηκα πως η ΕΛΒΥΧ δεν έχει αναγνωρίσιμο τρόπο ερμηνείας, όπως άλλωστε και ο Φιρφιρής, ο Σφήκας κ.α. Παρατηρώ όμως από κάποιους, μια επιλεκτική ανοχή στις διαφοροποιήσεις. (Για να μην αναφέρω ξανά και ξανά την εκ των υστέρων αποδοκιμασία του ύφους που ψέλνουμε εμείς οι "Αγγελοπουλικοί" από πολλούς και γνωστούς...) Ισχυρίζομαι όμως πως τα στοιχεία που συντελούν στην ερμηνεία της ΕΛΒΥΧ - έχοντας υπ' όψην πάντα πως είναι μια χορωδία- είναι μέσα από την κοινή αυτή παράδοση, και εντάσσονται μέσα στην κοινή αυτή παράδοση.
Περιμένοντας να ξεπεραστούν μερικά τεχνικά προβλήματα (άτιμη τεχνολογία) για να σας απαντήσω συγκεκριμένα στα σημεία που αναφέρετε, ας κάνω ένα πρόλογο.
Η κατάληξη στην οποία διαφωνείτε (ίσο-κεντήματα με γοργό πάνω σε "ολίγον", βαρεία, ίσον απόστροφος με γοργό) δεν την έχετε ακούσει έτσι ποτέ εσείς; Εγώ θυμάμαι μια διαφωνία εδώ στο ψαλτολόγιο που κάποιος υποστήριζε πως η δίφωνη ανάβαση στην συγκεκριμένη θέση είναι εκτός παραδόσεως και θα έπρεπε να εκτελείτε έτσι. Τελικά τί ισχύει;
Η εκτέλεση της πεταστής με κλάσμα κατ' αυτόν τον τρόπο δεν ανήκει σε κανένα ύφος; Δεν απαντάται και δεν εκτελείτε έτσι παρά μόνο από την ΕΛΒΥΧ;
Το ολίγον με κλάσμα υπογραφόμενο από ομαλό επίσης δεν υπάρχει έτσι εκτελεσμένο στην παράδοσή μας; (Αυτές είναι οι αναλύσεις στα σημεία που αναφέρετε.)
Συγγνώμη για τις τεχνικές δυσκολίες. Ελπίζω σύντομα...
).