Γιώργος Μ.
Γιώργος Μπάτζιος
Παίρνω ΜΟΝΟ ως αφορμή συγκεκριμένη παράθεση (θα μπορούσα να πάρω χιλιάδες άλλες), αλλά γράφω σε νέο θέμα με εμφανή διπλό στόχο: αφενός να αποδεσμεύσω τα λεγόμενά μου από τα συγκεκριμένα πρόσωπα που συζητούν εκεί, αφετέρου να δώσω στα λεγόμενά μου γενικότερη εμβέλεια εφαρμογής.
Στις περισσότερες σχετικές συζητήσεις για το «γνωστό» θέμα με τη «γνωστή» σχολή πολύ λίγοι άνθρωποι κι από τις δύο πλευρές (λίγοι = μετρημένοι, όλοι μαζί, στα δάκτυλα των δυο χεριών) έχουν τη δεξιότητα να ΣΥΖΗΤΟΥΝ.
Η συζήτηση εδώ πέρα (συνήθως) γίνεται με ατάκες, με συνθήματα, με θόρυβο και με εμφανή στόχο να απευθυνθεί κανείς στο δικό του ακροατήριο - ακριβώς όπως οι πολιτικοί, όταν μιλάνε σε συνέδρια ή τις κοινοβουλευτικές ομάδες. Γράφει έχοντας υπόψη τους ομοϊδεάτες τους, αυτούς που εσωτερικά, είτε δημόσια θα επιδοκιμάσουν, και όχι τους σκεπτόμενους που με ορθή κρίση και λογική θα ακούσουν τις απόψεις και θα κρίνουν. Εκείνους, τέλος πάντων, που δεν έχουν τη διάθεση να ανήκουν σε ΚΑΝΕΝΑ ακροατήριο.
Έχουμε ξε-μάθει να συζητάμε, γιατί έχουμε ξε-μάθει να ακούμε. Έχω μιλήσει σε αμέτρητα τσατ με φίλο από την ΕΛΒΥΧ διαφωνώντας μαζί του σε όλα σχεδόν τα επίπεδα. Αλλά χαιρόμουν να συζητάω. Και στο τέλος ομολογούσα, όπως και αυτός, ότι ήμουν ωριμότερος. Μέσα από τη βάσανο της ΔΙΑΦΩΝΙΑΣ ΜΕ ΚΑΛΗ ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΛΟΓΙΚΗ μπορούσα να αποκαθάρω και να βελτιώσω τα ίδια μου τα επιχειρήματα. Και να διαπιστώσω ποιες από τις απόψεις μου ήταν αποτέλεσμα μελέτης και λογικής και ποιες αποτέλεσμα άκριτης και ανεξέταστης αποδοχής.
"Ωριμότερος", κι ας μην άλλαζα άποψη. Ή μάλλον ουσιαστικά άλλαζα, γιατί η ΙΔΙΑ ακριβώς άποψη αλλά πάνω σε μεγαλύτερη ωριμότητα εδρασμένη είναι μια ΑΛΛΗ άποψη. Σαν τους ταξιδιώτες του Έλιοτ (The dry salvages):
Αλλά η συζήτηση όπου έχει κανείς πίσω του «φανς», έχει αυτό το κακό: γίνεται για να ικανοποιήσει κανείς το κοινό του. Και για να αυτο-επιβεβαιώσει την ορθότητα της θεωρίας του, της «σχολής» του - σαν αυτόν που ψέκαζε για .. κροκόδειλους και όταν του είπαν «Μα. δεν υπάρχουν κροκόδειλοι» είπε: «Δεν υπάρχουν, γιατί ψεκάζω».
Αυτοί οι διάλογοι δεν έχουν καμιά σχέση με την απαλλαγμένη από στερεότυπα και στεγανά ελεύθερη κρίση και μόνο απωθούν όσους διαβάζουν έχοντας προϋποθέσεις ελεύθερης κρίσης. Και τους κάνουν να μη θέλουν να συμμετέχουν καθόλου. Η ελεύθερη κρίση είναι το οξυγόνο του νου.
Να αγωνιστούμε με όλη μας την ψυχή για αυτό που είναι σωστό, ΑΛΛΑ ΜΗΝ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΣΤΙΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΜΑΣ.
Και οι πιο μεγάλες αλήθειες μπορούν να εκφραστούν με τον πλέον απωθητικό τρόπο.
Μπορεί κατά βάθος να συμφωνώ με το παραπάνω, αλλά όπως είναι διατυπωμένο με απωθεί. Όχι, δεν είναι τελικά τόσο απλά τα πράγματα. Ξέρετε, όσο κι αν φαίνεται παράξενο, Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΑΠΟ ΜΟΝΗ ΤΗΣ ΔΕΝ ΑΡΚΕΙ. Διότι και οι πιο μεγάλες αλήθειες μπορούν να εκφραστούν με τον πλέον απωθητικό τρόπο. Απωθητικό με όλη τη σημασία της λέξης = απωθούν αυτόν που διαβάζει ή ακούει. Σαν να του στερούν το οξυγόνο - παρά την «αλήθειά» τους.Τα πράγματα είναι απλά, πολύ απλά.
Αυτοί που ψάλλουν μέθοδο Καρά, δεν ψάλλουν παραδοσιακά, γιατί
απλούστατα, δεν υπάρχει άκουσμα παραδοσιακού ψάλτη που να ψάλλει έτσι.
Πάει και τελείωσε.
Στις περισσότερες σχετικές συζητήσεις για το «γνωστό» θέμα με τη «γνωστή» σχολή πολύ λίγοι άνθρωποι κι από τις δύο πλευρές (λίγοι = μετρημένοι, όλοι μαζί, στα δάκτυλα των δυο χεριών) έχουν τη δεξιότητα να ΣΥΖΗΤΟΥΝ.
Η συζήτηση εδώ πέρα (συνήθως) γίνεται με ατάκες, με συνθήματα, με θόρυβο και με εμφανή στόχο να απευθυνθεί κανείς στο δικό του ακροατήριο - ακριβώς όπως οι πολιτικοί, όταν μιλάνε σε συνέδρια ή τις κοινοβουλευτικές ομάδες. Γράφει έχοντας υπόψη τους ομοϊδεάτες τους, αυτούς που εσωτερικά, είτε δημόσια θα επιδοκιμάσουν, και όχι τους σκεπτόμενους που με ορθή κρίση και λογική θα ακούσουν τις απόψεις και θα κρίνουν. Εκείνους, τέλος πάντων, που δεν έχουν τη διάθεση να ανήκουν σε ΚΑΝΕΝΑ ακροατήριο.
Έχουμε ξε-μάθει να συζητάμε, γιατί έχουμε ξε-μάθει να ακούμε. Έχω μιλήσει σε αμέτρητα τσατ με φίλο από την ΕΛΒΥΧ διαφωνώντας μαζί του σε όλα σχεδόν τα επίπεδα. Αλλά χαιρόμουν να συζητάω. Και στο τέλος ομολογούσα, όπως και αυτός, ότι ήμουν ωριμότερος. Μέσα από τη βάσανο της ΔΙΑΦΩΝΙΑΣ ΜΕ ΚΑΛΗ ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΛΟΓΙΚΗ μπορούσα να αποκαθάρω και να βελτιώσω τα ίδια μου τα επιχειρήματα. Και να διαπιστώσω ποιες από τις απόψεις μου ήταν αποτέλεσμα μελέτης και λογικής και ποιες αποτέλεσμα άκριτης και ανεξέταστης αποδοχής.
"Ωριμότερος", κι ας μην άλλαζα άποψη. Ή μάλλον ουσιαστικά άλλαζα, γιατί η ΙΔΙΑ ακριβώς άποψη αλλά πάνω σε μεγαλύτερη ωριμότητα εδρασμένη είναι μια ΑΛΛΗ άποψη. Σαν τους ταξιδιώτες του Έλιοτ (The dry salvages):
Fare forward, travellers [ ... ]
You are not the same people who left that station
Or who will arrive at any terminus,
While the narrowing rails slide together behind you;
You are not the same people who left that station
Or who will arrive at any terminus,
While the narrowing rails slide together behind you;
Αυτοί οι διάλογοι δεν έχουν καμιά σχέση με την απαλλαγμένη από στερεότυπα και στεγανά ελεύθερη κρίση και μόνο απωθούν όσους διαβάζουν έχοντας προϋποθέσεις ελεύθερης κρίσης. Και τους κάνουν να μη θέλουν να συμμετέχουν καθόλου. Η ελεύθερη κρίση είναι το οξυγόνο του νου.
Να αγωνιστούμε με όλη μας την ψυχή για αυτό που είναι σωστό, ΑΛΛΑ ΜΗΝ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΣΤΙΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΜΑΣ.
Και οι πιο μεγάλες αλήθειες μπορούν να εκφραστούν με τον πλέον απωθητικό τρόπο.