E
emakris
Guest
Αυτό που περιγράφετε είναι η υγιής αντιπαράθεση μεταξύ παράδοσης και νεωτερισμού, που υπάρχει σε όλους τους μουσικούς πολιτισμούς. Η εκκλησία πολύ καλά έκανε και υπερασπιζόταν τα παραδεδομένα (για τα οποία είχε μεριμνήσει προηγουμένως) και οι νεωτερίζοντες επίσης καλά έκαναν και εξέφραζαν τις μουσικές τους ανησυχίες. Έτσι προχωράει το πράγμα. Δράση και αντίδραση. Ενώ σήμερα έχουμε χάσει και τα αυγά και τα πασχάλια. Ποια παράδοση, ποιος νεωτερισμός... Μπάχαλο εναντίον... μπάχαλου!Τότε προς τί οι επαναλαμβανόμενες Εγκύκλιοι (με ολοένα αυστηρότερο τόνο!) μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του 1920; Αν δε κρίνω από τις αναρίθμητες χφφ συνθέσεις σε διάφορους (έως "πρωτότυπους") ήχους, η αναζήτηση της ομοιομορφίας κατήντησε μάλλον αυταπάτη!
Μηδέν! Μια τέτοια έκδοση είναι το τελευταίο που θα μπορούσε να γίνει με τα χάλια που έχουμε... Αλλά λέμε τώρα...Κομψή ακαδημαϊκή θεώρηση! Από ρεαλισμό;;;
Last edited: