Καλό θα είναι "να γίνεται διάλογος"μεταξύ τονισμένων και "απαλών" σημείων του μέλους.
"Σπάζει" η μονοτονία, όταν η ένταση μας, στην πορεία της μελωδίας έχει διακυμάνσεις. Π.χ. Στο μεγαλύτερο μέρος θα είναι κανονική, σ' ένα άλλο "απαλή" και σ' ένα τρίτο δυνατή.
Το επισημαίνω, διότι, παρόλο που ο μουσικοσυνθέτης κ. Γ. Ναούμ, το είχε σημειώσει (και αμαρτιών ημών), δεν προσέχθηκε από τον ερμηνευτή!
Που το ειδατε αυτο; ; ; Το αναφαιρει καποιο θεωρητικο η υπαρχει στην παραδοση του Πατριαρχειου η του ορους; Και γενικα εχετε ακουσει παλαιους ψαλτες να ''σπανε'' τη μονοτονια του μελους με αυτον τον τροπο;
Υ.Γ. Προσφατα ακουσα και γνωστο αγιορειτη να το κανει...τι να πεις...