evangelos
Ευάγγελος Σολδάτος
Επαναλαμβάνω κι εδώ η τεχνολογία είναι καλή είμαι υπέρ της τεχνολογίας και την χρησιμοποιώ σαν μέσο του αντικειμένου όχι σαν το ίδιο το αντικείμενο, όχι να αντικαθιστά τον άνθρωπο ειδικά σε θέματα λατρείας και κοινωνίας. Η Εκκλησία δεν είναι θέατρο ώστε αν δεν έχουμε τραγουδιστή να παίζει κονσέρβα εκτός κι αν έχει γίνει θέατρο και σας αρέσει αυτό τότε πάω πάσο. Αυτό που με έμαθαν μικρό είναι ότι στην Εκκλησία μετέχουμε όλοι, δεν είμαστε θεατές, δεν κάνουμε παράσταση στις γριούλες αλλά ψάλλουμε στον Θεό εκπροσωπώντας όλο τον κόσμο και τις γριούλες κι όσοι μπορούν ψάλλουν κι αυτοί- ανεβαίνουν στο αναλόγιο. Αν δεν υπάρχουν πιστοί πρόθυμοι να έρθουν στο αναλόγιο να μάθουν δυο πράγματα -ακόμα κι αν είναι φάλτσοι! αν δεν γουστάρει κανένα παιδί να πάει να χτυπήσει την καμπάνα! τότε κλείστο το μαγαζί! έχασες κι εσύ παπά και όλοι μας! αυτό που υπήρχε κάποτε δεν βλέπω να έρχεται, τουλάχιστον τα επόμενα χρόνια: η εκκλησία που μεγαλώσαμε, η ενορία.. πέρασαν, κυριαρχεί ολοένα το κιτς και το βλαχομπαρόκ, ο ρόλος του ψάλτη έχει γίνει διεκπεραιωτικός, δεν υπάρχουν πια πιστοί αλλά άτομα με φοβίες και θρησκευτικές ανάγκες που πάνε εκκλησία για να κάνουν το καθήκον τους, να εξευμενίσουν την ανώτερη δύναμη...
Σαν συνέχεια αυτών που έγραψα διαβάστε κι αυτό το άρθρο του καθηγητή Χρήστου Γιανναρά που φωτίζει την αιτία αυτής της παρακμής της κοινωνίας που είναι και θα είναι πάντα η παιδεία
Σαν συνέχεια αυτών που έγραψα διαβάστε κι αυτό το άρθρο του καθηγητή Χρήστου Γιανναρά που φωτίζει την αιτία αυτής της παρακμής της κοινωνίας που είναι και θα είναι πάντα η παιδεία
Δάσκαλος δεν υπάρχει πια στο χωριό ούτε παπάς: Ερχονται με το Ι.Χ. τους, όπως κάθε δημόσιος υπάλληλος, κάνουν το ωράριό τους και φεύγουν. Ο ένας ικανοποιεί τις «θρησκευτικές ανάγκες του λαού», ο άλλος τις χρηστικές ανάγκες της «εκπαίδευσης» – η σχολική εκπαίδευση δεν διαφέρει σε στόχους από το φροντιστήριο. Χωρίς καφενείο, χωρίς παπά, χωρίς δάσκαλο, το χωριό δεν είναι πια χωριό, δεν συνιστά κοινότητα, δεν λειτουργούν άξονες κοινωνικής συνοχής. Τα δύο καταστροφικότερα πολιτικά εγκλήματα μετά τη δικτατορία των συνταγματαρχών έχουν, και τα δυο, ιερά ονόματα: «Καποδίστριας» και «Καλλικράτης» – θανάτωσαν το κύτταρο της ιστορικής επιβίωσης του Ελληνισμού, τη μικρή αυτοδιαχειριζόμενη κοινότητα. Από τη μετοχή στην κοινότητα ξεκινούσε, αιώνες ολόκληρους, η δυναμική της κοινωνικής συνοχής, η αίσθηση ότι ανήκει το άτομο σε κοινή «πατρίδα» [ περισσότερα.. ]