Ξεφεύγουν απ' το θέμα, τόσο η αρχική δημοσίευση, όσο και η συνέχειά της. Προφανώς ο tzark τρολλάρει ή, αν δεν το κάνει, ας προσπαθήσει να μείνει στο θέμα μας, που δεν είναι ούτε οι ψάλτριες, ούτε το αν ξέρουμε να ψάλλουμε, αλλά ο μηχανικός ισοκράτης... Σόρρυ Παναγιώτη, αλλά ο Πρίγγος μιλάει για το βάθος της τέχνης και δε αναφέρεται στη μίμηση. Δες, για παράδειγμα,
εδώ τι εννοούσε όταν έλεγε τη φράση αυτή στον Περιστέρη. Δεν είναι τυχαίο που, όσοι τον άκουσαν, προσπάθησαν, στο μέτρο του δυνατού, να τον ακολουθήσουν. Μιλάει για έκφραση, μιλάει για ζωντάνια, μιλάει για σοβαρότητα, μιλάει για παράδοση, μιλάει για χρόνο, μιλάει για τρόπους εκτελέσεως των θέσεων, πράγματα που, αν δεν ακούσεις, δε μπορείς να αναπάραγεις. Όταν ο άλλος κλαυθμηρίζει, ή φωνάζει σα μανάβης, ή ψάλλει ξερά, ή τραγουδάει σα να βρίσκεται στο σκυλάδικο, ή τραβάει το χρόνο αναίτια, ή τρέχει αναίτια, όταν γενικά δεν ακολουθεί τα παραδεδομένα, τότε δε μπορεί να συγκριθεί με τα ψαλτικά μας πρότυπα, δε μπορείς να πεις ότι είναι «ψάλτης» με όλη τη σημασία της λέξεως. Πόσες φορές ακούμε μια εκτέλεση από μεγάλους δασκάλους και λέμε «αυτό έτσι είναι, ο άνθρωπος το εκτελεί ιδανικά». Πώς έλεγε ο Στανίτσας για το Ναυπλιώτη, ότι τον άκουσε να ψάλλει το Χερουβικό του Πέτρου της εβδομάδος σε άγια «αλλά το είπε», κάτι που λέμε κι εμείς με όλη μας την καρδιά όταν τον ακούμε να λέει το
Κοινωνικό του Ιωάννου σε α', ή όταν ακούμε τον Πρίγγο να ψάλλει
«Τον δεσπότην και αρχιερέα» ή «
Την ωραιότητα». Θέλουμε ή δε θέλουμε, αυτό είναι το βάθος της ψαλτικής μας τέχνης, που διατηρεί συνάμα και την εκκλησιαστικότητά της ώστε να χαρακτηρίζεται ο εκτελεστής ως «ψάλτης» και όχι ως κάτι άλλο.