Υπάρχει μια μικρή διαφορά: Οι παλαιοί ναι μεν έγραφαν πιο απλά, όμως γνώριζαν "πολλά κιλά μουσική", οπότε ήξεραν πως θα ψάλλουν το κείμενο. Εμείς οι νεώτεροι, επειδή δεν έχουμε τόσα ακούσματα ή τα έχουμε ανακατέψει, θέλουμε καλύτερο μπούσουλα στο αναλόγιο, γι' αυτό καλά κάνουν όσοι γράφουν αναλυμένα. Το 'χουμε ανάγκη, ειδικά όταν μαζευόμαστε πολλά άτομα στο ψαλτήρι. Άλλες αναλύσεις θα κάνεις εσύ στο "Ποτήριον..." του Λαμπαδαρίου [ήχος α΄] π.χ., άλλες εγώ. Οπότε, καταλαβαίνεις τι θα ακούει ο ακροατής.
Κ. Γαρουφαλή, κατ' αρχήν το να μην προσπαθούμε και μεις οι σημερινοί να μάθουμε όσο περισσότερα "κιλά" μουσικής μπορούμε νομίζω ότι (όσο αλήθεια κι αν είναι δυστυχώς) μας ντροπιάζει και θα ήταν συνετό εάν μη τι άλλο, να το κρύβουμε και όχι να το δείχνουμε μέσω του τρόπου εγγραφής των μουσικών κειμένων. Έχετε δίκιο, τα ακούσματά μας είναι φτωχά, αλλά συγκρίνοντάς το με τις εποχές που όλοι εννούμε, δεν θα τό έλεγα. Τώρα, έχουμε τα μέσα για να αποκτήσουμε ακούσματα, κάτι που δεν υπήρχε "τω καιρώ εκείνω".
Θα ήθελα πάντως να σταθώ στο θέμα που θίξατε που αφορά στην από χορού εκτέλεση των συνθέσεων. Κατ' αρχήν σας συγχαίρω για το ότι αυτό που σας απασχολεί, είναι το τελικό αποτέλεσμα που φτάνει στα αυτιά του εκκλησιάσματος, δυστυχώς δεν απασχολεί πολλούς αγαπητούς συναδέλφους αυτό
. Αξίζει να φανταστούμε πάντως, ότι πριν καν τη δημιουργία παρασημαντικής, υπήρχαν χοροί ψαλτών με κώδικα επικοινωνίας την χειρονομία (όσοι έχουν κάνει έρευνα επ' αυτού θα γνωρίζουν λεπτομέρειες).
Ας αφήσουμε όμως το παρελθόν, μιας και μοιάζει τόσο απόμακρο και εν ολίγοις μη διδακτικό
. Κατ' αρχήν, για την σύσταση χορού στο αναλόγιο, απαιτούνται πρόβες. Αυτές αναδεικνύουν τις λεπτομέρειες και κατ' επέκταση την ανάλυση - ερμηνεία του μέλους, όπως ο χοράρχης επιθυμεί. Κατ' επέκταση, ο ίδιος τις κάνει φανερές στους χορωδούς (εάν μη τι άλλο, είναι ένας ιδανικός τρόπος να ξεφύγουμε από το να έχουμε συνεχώς σκυμμένο το κεφάλι χωμένοι στο κείμενο, όχι για αισθητικούς λόγους, αλλά για το καλύτερο "δέσιμο" των φωνών, που μόνο κοιτώντας τον χοράρχη επιτυγχάνεται). Όταν σαν χορωδός, έχεις μία απλή μελωδία προς εκμάθηση (για να μην πω καλύτερα "αποστήθιση") τότε είναι πολύ ευκολότερη η επικοινωνία με τον χοράρχη.
Όσον αφορά σε περιστασιακές συνευρέσεις στα αναλόγια, δεν έχω παρά να συμφωνήσω με τον μακαριστό Άρχοντα Στανίτσα, ο οποίος εάν έβλεπε κάποιον να προσπαθεί να ανέβει στο αναλόγιο τον ρωτούσε: "Είσαστε στις πρόβες;" Και εάν όχι, δεν έπερνε μέρος. Προσωπικά, προσπαθώ και το έχω κάνει πράξη αυτό, ώστε εάν πηγαίνω σε άλλο Ναό, δεν ανεβαίνω (εκτός κι αν προσκληθώ) στο αναλόγιο, αλλά ακόμη και τότε, προτιμώ το πολύ χαμηλόφωνο ίσο
.
Απλά είναι λοιπόν τα πράγματα. Κατ' εμέ πάντως, όλα είναι θέμα διάθεσης. Οι παλαιότεροι με πολύ λιγότερα μέσα, κατάφερναν περισσότερα ενώ εμείς...
Δεν θέλω να διαφωνήσω μαζί σας, απλώς παρατηρώ την γενική τάση όλων μας να μην χρησιμοποιούμε την σημερινή μορφή μουσικής προς ώφελός μας, παρά μάλλον προς τεμπελιά :wink:
