Ψάλλεται ὁ ταχθεὶς κανὼν τοῦ Θεοτοκαρίου, προεόρτια τριῴδια, κανόνες, ἤ καὶ τοῦ Ἁγίου τῆς ἑπομένης ἡμέρας (Εὐθυμίου Σάρδεων 26/12, Ἱππολύτου Ῥώμης 30/1, Νικηφόρου 9/2, Κασσιανοῦ 29/2, Βαραχησίου καὶ Ἰωνᾶ 29/3, Γεωργίου Μυτιλήνης 7/4 καὶ Γολινδοὺχ 13/7) μὲ τὰ μεσῴδια καθίσματα, χωρὶς συναξάριο.
Στὴν η’ ᾠδὴ δὲν λέγεται «Εὐλογοῦμεν Πατέρα υἱὸν...», ἀλλὰ «Δόξα Πατρί...». Μετὰ τὸ πέρας καὶ τῆς θ’ ᾠδῆς τοῦ κανόνος λέγεται τὸ Ἄξιον ἐστιν σὲ ἦχο πλ. β’ καὶ τὰ στηχηρά.
Στὰ στιχηρὰ προσόμοια τοῦ θεοτοκαρίου ποὺ ἀκολουθοῦν ψάλλονται τέσσερεις κατάλληλοι στίχοι σὰν ἀπόστιχα, δηλαδή: «Μνησθήσομαι τοῦ ὀνόματός σου ἐν πάσῃ γενεᾷ καὶ γενεᾷ», «Ἄκουσον, θύγατερ, καὶ ἴδε, καὶ κλῖνον τὸ οὖς σου, καὶ ἐπιλάθου τοῦ λαοῦ σου καὶ τοῦ οἴκου τοῦ Πατρός σου, καὶ ἐπιθυμήσει ὁ βασιλεὺς τοῦ κάλλους σου», «Τὸ πρόσωπόν σου λιτανεύσουσιν οἱ πλούσιοι τοῦ λαοῦ», «Δόξα, Καὶ νῦν» (Παρακλητικὴ-μικροὶ ἑσπερινοὶ τὰ Σάββατα ἑσπέρας).
῞Οτε δὲ ψάλλεται τὸ Θεοτοκάριον ἅπτει κηρὸς ἔμπροσθεν τῆς εἰκόνος τῆς Θεοτόκου.
Τὸ θεοτοκάριο σχολάζει κατὰ τὶς ἑβδομάδες τῆς ἀπόκρεῳ καὶ τῆς τυρινῆς, τὶς περιόδους δεσποτικῶν καὶ θεομητορικῶν ἑορτῶν, ὁπότε καὶ δὲν ψάλλεται Παράκληση στὶς κοινὲς ἀκολουθίες τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος (ἐνορίας), διότι εἶναι καιρὸς ὑμνωδίας τοῦ Δεσπότου. Τῇ Παρασκευῇ ἑσπέρας ψάλλεται ὁ νεκρώσιμος κανόνας τοῦ ἑπομένου ἤχου ἢ τοῦ τρέχοντος, ἂν δὲν ψαλεῖ στὸν ὄρθρο (Dmitrievskij τ. 1 σ. 754, Ἀπορούμενα ΤΑΣ κεφ. πα’)· ἀφ’ ἕκτης ᾠδῆς ψάλλεται νεκρώσιμο κάθισμα (χφ. Μ. Λαύρας Δ-41 τριῴδιο-πεντηκοστάριο ια’ αἰ. φ. 83r), Δόξα, καὶ νῦν θεοτοκίον (Πεντηκοστάριον ἔκδ. ᾿Αποστολικῆς Διακονίας 1984 σ. 193).
Τῶν στιχηρῶν ἄλλων κανόνων προτάσσονται ἀνάλογοι στίχοι (βλ. Ἐγκόλπιον Ἀναγνώστου καὶ Ψάλτου-αἴνοι ἤ ἀντίστοιχο προκείμενο καὶ ἀλληουάριο) καὶ στὸ τελευταῖο Δόξα, Καὶ νῦν θεοτοκίον ἤ τῆς ἑορτῆς.
Ὁ Λαός· Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος Ἰσχυρός...