Δεν είπα κάτι τέτοιο! Ο δάσκαλός μου, όμως, ακολουθεί μία αρχή: να μη διδάσκει τίποτε που δεν έχει ακούσει ή που δεν έχει θέσεις που έχει ακούσει. Αυτό για μένα λέει πολλά. Η θεωρία γίνεται καταληπτή από την προφορική παράδοση.
Ας το θέσω αλλοιώς. Πηγαίνετε μια μέρα στο δάσκαλό σας και του λέτε: "Δάσκαλε, άκου αυτό τι ωραίο που είναι". Και του ψάλλετε το "Την ωραιότητα" από το Ειρμολόγιο του Πέτρου Βυζαντίου. Υπάρχουν συνήθως τρεις τρόποι αντίδρασης:
1) "Πού τα βρήκες αυτά παιδάκι μου; Άντε φύγε από δω, ανόητε, που θα μας κάνεις τον έξυπνο".
2) "Βεβαίως, το ξέρω. Είναι πολύ ωραίο, αλλά σήμερα έχει επικρατήσει να ψάλλεται αλλοιώς. Να, έτσι... [και το ψέλνει]. Μπράβο σου πάντως που ψάχνεις και τα παλιά βιβλία! Έτσι εμπλουτίζεις τις γνώσεις σου και το ψάλσιμό σου".
3) "Παράξενο... Δεν το έχω ξανακούσει έτσι... Πού είπες ότι το βρήκες; Μπορείς να μου φέρεις μια φωτοτυπία; Θέλω να το μελετήσω".
Οι δάσκαλοι 2 και 3 είναι οι δάσκαλοι που χρειαζόμαστε σήμερα. Ο δάσκαλος 1 ανήκει σε άλλες εποχές και δεν έχει να προσφέρει τίποτα στον σημερινό νέο, που θέλει να βαπτιστεί στα νάματα της βυζαντινής μουσικής.
Ας μην υποβαθμίζουμε τη μουσική μας. Γραπτή και προφορική παράδοση είναι οι δύο όψεις του νομίσματος και έχουν ίση σημασία. Αλλοιώς, να εγκαταλείψουμε όλες τις μουσικοθεωρητικές αναζητήσεις και να αρκεστούμε στο ψάλσιμο. Αλλά μετά ας μην έχουμε την αξίωση να θεωρείται η βυζαντινή μουσική ως σοβαρός μουσικός πολιτισμός, με διεθνή ακτινοβολία...
ΥΓ Αυτό εννοούσα και στο προηγούμενο μήνυμά μου, αλλά χρησιμοποίησα ειρωνικό τρόπο και... "μάγκικο" ύφος!