Ρε συ Δημήτρη, δεν παίζει ρόλο αν μια πενταφωνία (π.χ. κάτω ΔΙ-ΠΑ ή κάτω ΚΕ-ΒΟΥ σκληρό) μεταφέρθηκε αργότερα στην ευρωπαϊκή, με αποτέλεσμα να θυμίζει εναρμόνιση. Το θέμα είναι αν δικαιολογείται με τη λογική της βυζαντινής μουσικής. Στο θέμα αυτό, ο ΠΑ, όπως λέει και ο Καράς (άντε γιατί πολλά του έχουμε σούρει τελευταία, ας πούμε και κανά καλό...), είναι κορυφή πενταχόρδου άγια από τον κάτω ΔΙ. Το ότι αυτό μετά το πήρε δογματικά η σχολή του και το έκανε σημαία, με αποτέλεσμα να κάνεις μια φορά ισοκράτημα ΠΑ στον πλ.δ' και να γυρνάνε 10 άτομα να σε κοιτάζουν με μισό μάτι (μου έχει τύχει!), δεν σημαίνει ότι δεν είναι και σωστό. Όμως όσοι δεν είναι προκατειλημμένοι σ' αυτό, δέχονται και τον ΠΑ (νομίζω με το Χριστάκη τον Ψωμιάδη ή το Βασίλη το Ζάχαρη κάναμε λόγο κάποτε γι' αυτό και συμφωνήσαμε).
Τις άλλες εκδοχές που αναφέρεις τις θεωρώ επίσης σωστές. Εγώ προσωπικά κάνω κάτω ΔΙ όταν η συλλαβή "μα" πατάει κατευθείαν στον ΠΑ, ενώ κάνω ΠΑ όταν στη συλλαβή "μα" το μέλος λέει "ΓΑ-ΒΟΥ-ΠΑ", γιατί εκεί ο ΒΟΥ πέφτει λίγο, με αποτέλεσμα να θυμίζει περισσότερο βάση πρώτου ήχου παρά κορυφή πενταχόρδου άγια. Αν το αφήσεις ΝΗ, δεν είναι πάλι άσχημο: είναι πιο ίσιο, πιο "δωρικό" ας πούμε, και πάλι δικαιολογείται ως βάση του πλ. δ' που είναι ο ήχος του μέλους, σ' εμένα ακούγεται μια χαρά, αλλά ίσως όχι τόσο συνηθισμένο για τα σημερινά αυτιά του κόσμου.