Κατ' αρχήν θα ήθελα να ευχαριστήσω την κα Magdalene για τα διαφωτιστικά παραδείγματα που παραθέτει δια του λόγου το αληθές.
Αυτό που έχει όμως μεγάλη σημασία, πέραν της "ορθογραφίας" της παλαιάς γραφής, και το οποίο θέλει να επισημάνει ο κ. Νεραντζής, είναι τα φωνητικά ποικίλματα που γίνονται στη "θέση" που πέρασε στη Νέα μέθοδο με την ίδια μορφή καταγραφής. Μπορεί στην ορθογραφία να διαφέρει η οπτική εικόνα της θέσης στην παλαιά γραφή, οι αποδόσεις της όμως στην προφορική (και εν μέρει στην γραπτή) παράδοση, περιέχουν όλα αυτά τα φωνητικά ποικίλματα (και άλλα) που καταγράφει ο κ. Νεραντζής είτε είναι με τρομικόν είτε είναι με ψηφιστόν (και ακολουθεί πίεσμα).
Δεν μπορώ να καταλάβω πώς έχουμε αποδεχτεί de facto ότι η τάδε ερμηνεία αφορά στο τρομικό, η δείνα στο στρεπτό κ.ο.κ.
Μπορώ να καταλάβω ότι ο Σίμων Καράς εν γνώσει του βάπτισε κάποια ποικίλματα με συγκεκριμένα ονόματα σημαδιών της παλαιάς γραφής, δίνοντάς τους έτσι μονοσήμαντη ερμηνεία (και το γνώριζε ότι δεν είχαν μόνο μία ερμηνεία, π.χ. για το τρομικό ή στρεπτό έχω επισημάνει μόνο από προσωπική έρευνα 4-5 διαφορετικές ερμηνείες στις γραπτές τους μεταγραφές, εσείς μπορεί να γνωρίζετε και άλλες), για να περιορίσει και συγκεκριμενοποιήσει αφενός τις ερμηνείες με την νέα γραφή και για να αποφευχθεί αφετέρου η υπερβολική ανάλυση στην μουσική γραφή για την απόδοση των "ποικιλμάτων" που αναφέρετε (βλ. γραφή Καραμάνη κ.λπ.).
Όταν ο Καράς πρότεινε αυτή την "συμβατική" κατά την άποψή μου λύση για μία πιό ολοκληρωμένη και αυτοτελή μουσική γραφή, δεν θα μπορούσε οπωσδήποτε να έχει την αξίωση ότι αυτή η γραφή (με τις παραδοχές πάνω στις οποίες ερίζεται) αποτελεί εργαλείο για την περαιτέρω παλαιογραφική έρευνα για το λόγο και μόνο ότι στηρίζεται σε παραδοχές και συμβάσεις.
Το αν αποδέχεται κανείς την "συμβατική" γραφή του Καρά αποτελεί άλλο θέμα και δεν θα το σχολιάσω προς το παρόν.
Το ότι η προφορική παράδοση διασώζει ερμηνείες σημαδιών αυτό είναι για μένα αναμφισβήτητο. Το ότι η "τάδε" ερμηνεία όμως είναι το στρεπτό, ή η "δείνα" είναι η οξεία κ.λπ. αυτό για μένα απαιτεί πολλή έρευνα για να διαπιστωθεί. Η συμπερίληψή του στο θεωρητικό του Καρά δεν είναι πανάκεια.
Η πιό ασφαλής μέθοδος νομίζω είναι ο παραλληλισμός των σημαδιών αυτών κυρίως με τις γραπτές τους ερμηνείες από τους δασκάλους εκείνους που γνώριζαν καλά και την παλαιά γραφή και μετέγραψαν αυτή στο νέο σύστημα. Αξιόπιστες πηγές είναι δηλαδή κατά την γνώμη μου κυρίως οι μεταγραφές του Γρηγορίου και του Χουρμουζίου (χωρίς να εξαιρώ άλλους όπως ό Ιωάσαφ Διονυσιάτης, ο Απόστολος Κώνστας κ.α.)
α) γιατί ήταν αναγνωρισμένη η αξία τους και πρίν και μετά την αλλαγή του συστήματος, και
β) γιατί είχαν λιπαρή γνώση του παλαιού συστήματος (που αποδεικνύεται όχι τόσο από τον όγκο των μεταγραφών τους αλλά κυρίως από την αποδοχή που αυτές είχαν στον ψαλτικό κόσμο της εποχής).
Ας μην ξεχνάμε ότι και ο κ. Στάθης στα κείμενά του στη Νέα Μέθοδο γραφής έχει υιοθετήσει και το λύγισμα (μόνο), ως σημάδι κατάδειξης φωνητικού ποικίλματος, και το θέμα απλούν, ως μελική συμπεριφορά θέσεως [αν και πολλά άλλα ποικίλματα γίνονται σε θέσεις που στη Νέα Μέθοδο δεν υπάρχει κάτι ενδεικτικό (διορθώστε με εάν κάπου τον αδικώ)].
Διευκρίνηση: Ίσως να εννοήσατε ότι σχετίζομαι κατά κάποιον τρόπο με τον κ. Στάθη. Θα εκπλαγείτε ίσως αν σας πώ (και δεν είχα σκοπό να το κάνω σε αυτό το σημείο, δεν υπήρχε κανένας λόγος, αλλά η διαφαινόμενη "ένταξή" μου σε κάποιο μουσικό "κλίμα" με αναγκάζει) ότι έχω διδαχθεί το σύστημα Καρά και ότι με αυτό τελείωσα τα μουσικά.
Συνεχίζοντας στην ουσία του μηνύματός σας, και πάλι δεν μπορώ να κατάλαβω πώς ο κ. Στάθης εκτελεί με έναν μόνο τρόπο το λύγισμα όταν δεν σώζεται η ερμηνεία του (και στη γραπτή και στη προφορική παράδοση) μόνο με τον τρόπο που εκτελεί κατά κανόνα η χορωδία των Μαϊστόρων (και πάλι από προσωπική έρευνα διαπιστώνω την ύπαρξη 2-3 εκτελέσων του λυγίσματος στις μεταγραφές).
Νομίζω ότι δεν ευσταθούν οι τοποθετήσεις αυτές και ούτε πρέπει να γράφονται (ιδίως όταν απορρέουν και από κάποιες υποθέσεις) όταν μάλιστα δεν έχει τοποθετηθεί στο θέμα ο περι ου γίνεται λόγος. Κι αυτό το γράφω προς αποφυγήν παρεξηγήσεων και μόνο (για να μη χαλάσει και αυτό το τόσο πολύ ενδιαφέρον θέμα που πάει να ξετυλιχθεί εδώ).
Ο κ. Νεραντζής έχει τοποθετηθεί δημόσια στο θέμα αυτό, και γραπτώς και προφορικώς. Έχει εκδώσει βιβλία, αλλά έχει διατυπώσει τις απόψεις του δημόσια σε συνέδρια και φυσικά κατά την διδασκαλία του στα λεγόμενα "σεμινάρια παλαιογραφίας". Δικαιούται ο καθένας μας λοιπόν να σχολιάσει τα υπ' αυτού λεγόμενα και όχι να βάλει κατά του προσώπου του και του ήθους του φυσικά. Αυτό είναι εξάλλου και το τίμημα του να ομιλείς δημόσια. Υφίστασαι κριτική ως προς αυτά που λες, και σε αυτά (και μόνον αυτά) επικεντρώνομαι και εγώ.
Το ότι αποφάσισα να σχολιάσω την λεγομένη "παλαιογραφική του έρευνα" δεν αφορά τόσο στον ίδιο, αλλά σε μιά γενικότερη τάση που υπάρχει στο χώρο της Βυζαντινής Μουσικής και γενικότερα της Εκκλησίας, να προβάλλονται δηλαδή προσωπικές και υποκειμενικές απόψεις χωρίς επαρκή αιτιολόγηση και επιχειρηματολογία, παρά μόνο ίσως με έναν χρωματισμό παραδοσιακότητας και αρχαιοπρέπειας για να γίνει πιό εύλογη και εύκολη η αποδοχή τους. Αυτό δεν είναι όμως ειλικρινής αναζήτηση της αλήθειας και σίγουρα έτσι δεν πολεμούμε την "αυθαιρεσία" κάτι που θέλει και ο κ. Νεραντζής.
Τέλος, όπως είδατε δεν στηρίζομαι σε υποθέσεις αλλά αναφέρω συγκεκριμένα παραδείγματα για να στηρίξω αυτό που λέω.
Και εγώ σας ευχαριστώ αμφοτέρους για την (επιτέλους) ουσιαστική προσέγγιση του θέματος.