Ξερω και αρκετους ιερεις,οι οποιοι κατα το πρωινο ξυπνημα,εχουν προβλημα με καποια μερη του οργανισμου τους,τα οποια δεν μπορουν να ''λειτουργισουν'' κανονικα.Τι εννοω;
Ξυπνουν το πρωι και κατευθειαν θα πανε στο ''μπανιο''...(Καταλαβαινετε τι εννοω)
Επειτα,εβρισκομενοι στον Ναο,πριν ξεκινησουν την ακολουθια,ξαναπανε στο ''μπανιο''...
Ευτυχως,πολυ σπανιο σε καποιους,να συμβει η κατασταση αυτη κατα την ωρα της Λειτουργιας.Μαλιστα,συγκεκριμενα,καποιος ιερεας-το ανεφερε καποτε στον πατερα μου-κυριολεκτικα,κατα την ωρα της ακολουθιας,δεν διεκοψε,παρα παρεμεινε να υποστη τη δοκιμασια ''μεχρι τελους''...(καταλαβατε παλι τι εννοω)
Αυτο παλι μπορει να συμβει και στους ιεροψαλτες αντιστοιχα.
Και ολα αυτα συμβαινουν,λογω του βαρους της ευθυνης που φερουν ιερεις και ιεροψαλτες,για την τελεση των ιερων ακολουθιων.Θελετε να το πειτε φοβος Θεου,αγχος,παντως ειναι ψυχολογικο το θεμα,τουλαχιστον σε τετοιες περιπτωσεις.
Παρεπιπτωντως,μια προχειρη λυση,ειναι να ξυπνας,λιγο πιο πρωι και κανε μια εργασια:ενα μπανιο,ενα ξυρισμα(για τους ψαλτες:wink
,ισως λιγο διαβασμα μεχρι να ερθουν σε πληρη λειτουργια τα οργανα του σωματος σου.Σε βοηθαει λιγο ψυχολογικα αυτο.Μετα αισθανεσαι πιο καλα.
Εχει ξανακουσει καποιος τετοιες περιπτωσεις;