Αγαπητέ κ. Ροηλίδη, Χριστός Ανέστη!
Θα προσπαθήσω να σας απαντήσω, μια και ζητάτε απάντηση (και) από εμένα προσωπικώς. Ελπίζω να τα θυμάμαι όλα, αν και δεν νομίζω να απαντήσω με την σειρά. Κατ' αρχάς να πώ ότι δεν θεωρώ την ερώτησή σας προσβλητική, ούτε και χρειαζόταν να την λογοκρίνετε. Εκείνο όμως που οφείλω να τονίσω είναι ότι, πραγματικώς, με παραξένεψε. Στο ερώτημα "πώς τολμώ" να συνθέτω δυσκολεύομαι να σας απαντήσω. Αν ερωτούσατε "γιατί", θα σας απαντούσα: "έτσι, για πλάκα". Απλώς γράφω και τα δίνω σε φίλους, αν και δεν νομίζω ότι θα έκανα κάτι κακό εάν εξέδιδα εγώ (ή οποιοσδήποτε άλλος) κάποιο βιβλίο (υπό τις απαραίτητες, όμως, προϋποθέσεις). Όσον αφορά στην ερώτησή σας "με ποια λογική", εάν έχω εννοήσει σωστά την ερώτησή σας, απαντώ: ΄Στα περισσότερα είδη (χερουβικά, κοινωνικά, δοξαστικά) προσπαθώ να ακολουθώ τις κλασικές γραμμές, χωρίς να αντιγράφω δουλικά. Είναι, όμως, αδύνατον να μην συμπίπτεις σε ποσοστό τουλάχιστον 40-50% με τα ήδη προϋπάρχοντα, τα οποία, με την σειρά τους, συνέπιπταν με άλλα, καθότι οι γραμμές είναι δεδομένες. Δεν βλέπω που είναι το κακό, εάν παίρνω στο ίδιο κείμενο μια γραμμή που έχω ακούσει από Ναυπλιώτη, άλλη από Πρίγγο, άλλη από Στανίτσα και να βάλω και κάτι δικό μου και να βγει στο τέλος κάτι που με γεμίζει. Τώρα, το αν γεμίζει και άλλους , αυτό είναι άλλη υπόθεση. ΄
Πάντως, διερωτώμαι ακόμη πού είναι το κακό εάν ο Ναυπλιώτης έψαλλε κάπως διαφορετικά ένα κομμάτι από τον Πρίγγο, κι αυτός με την σειρά του από τον Στανίτσα (και δεν ομιλώ περί αναλύσεων). Δέστε στο επισυνημμένο κείμενο "ΜΟυσικές γραμμές¨ κάποιες θέσεις για την φράση "την ανάστασιν" στον πρώτο και στον πλ. δ΄ήχο με συγκεκριμένες καταλήξεις. Ασφαλώς μπορούν να υπάρξουν και σε άλλους φθόγγους καταλήξεις, ως επίσης και αναλύσεις των συγκεκριμένων θέσεων. Είναι κακό εάν ο ένας ψάλτης (ή συνθέτης) προτιμά τον α΄ τρόπο και άλλος τον γ΄; Ή, πού το κακό εάν κρίνει κάποιος ότι, η φράση στο δοξαστικό των αίνων του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου "ότι Αρχάγγελος Παρθένω μετά δέους παρίσταται και το χαίρε κομίζει της λύπης αντίθετον", η οποία σε όλα (νομίζω) τα δοξαστάρια κάνει κατάληξη στον Βου (μετά δέους παρίσταται) και με φθορά του πλ.β΄ στον Νη (της λύπης αντίθετον) δεν αποδίδεται νοηματικά και αλλάζει τις καταλήξεις; Ελπίζω να καταλαβαίνετε τι θέλω να πω.
Και έρχομαι ήδη στο θέμα εάν με γεμίζουν τα παλαιά κείμενα ή εάν δυσκο΄λεύομαι. Κάποια ομολογώ πως όχι (εννοείται όχι εξ ολοκλήρου). Θα δώσω ένα παράδειγμα. Στο δοξαστικό "Εκάθισεν Αδάμ" η Θέση "οίμοι" της Μουσικής Κυψέλης δεν με γεμίζει, ενώ η θέση του Στανίτσα δεν με γεμίζει και με δυσκολεύει κιόλας. Στο κομμάτι που τόνισα έχω μια θέση που είναι πιο εύκολη και, πιστεύω, αποδίδει κάπως και το νόημα.
Όσον αφορά στα λειτουργικά, σίγουρα τίποτα δεν είναι παραδοσιακό.
Όλα αποτελούν νεωτερισμό. Οι Ναυπλιώτης και Πρίγγος έψαλλαν "εις το κλιτόν" στο Πατριαρχείον.
Κλείνοντας επισυνάπτω ένα κοινωνικό που καθαρόγραψα κάπως βιαστικά. Οι γραμμές είναι οι ίδιες με το Κοινωνικό "Γεύσασθε" του Ι. Κλαδά. Σίγουρα είναι ανεκτές οι γραμμές (το άκουσμα). Διερωτώμαι: δεν μπορεί να ψαλεί άνετα ή απορρίπτεται εκ προοιμίου επειδή ανήκει σε κάποιον νεώτερο;
Εννοείται ότι πάντα τα ανωτέρω είναι
προσωπικές απόψεις, αλλά αυτά έχω να απαντήσω
Και κάτι άλλο. Εγώ δεν εζήλωσα τον τίτλο του συνθέτη (όχι συγγραφέως, προς Θεού!) και δεν ζήτησα να γίνει αυτό το (πώς το είπατε
ειδικά για μένα. γι' αυτό και θα παρακαλούσα τους συντονιστάς να αφήσουν τα κείμενα ως είχαν πριν.
Πάντως, να είσθε βέβαιος ότι δεν έχω τίποτε προσωπικό μαζί σας. Σας εύχομαι δε καλή ιεροψαλτική σταδιοδρομία (όποια κείμενα κι αν προτιμάτε να ψάλλετε!).