Κύριε Καλογιάννη, η έρευνα που έχω κάνει μου έχει δείξει ότι όλες οι πηγές αρμονικής φάσκουν και η μόνη εποχή που άρχισαν να αντιφάσκουν είναι από τον 19ο αιώνα και μετά λόγω όπως είπα της γενικής σύγχυσης στην Ρωμιοσύνη από τις κατά την φαντασία των δυτικών αρχαιόπληκετες ιδέες του "διαφωτισμού" και της "Αναγέννησης". Μίλησαν για αναγέννηση για κάτι που δεν πέθανε ποτέ και θέλησαν και το πέτυχαν να πιστέψουμε κι εμείς ότι πέθανε και το αναγέννησαν αυτοί. Αυτό το αρχαίο πνεύμα όμως είναι αθάνατο όπως είπε ο ποιητής. Ο Βρυέννιος λοιπόν το ίδιο λέει για μια μουσική ζωντανή μέχρι τις μέρες του αλλά και μέχρι τις μέρες μας χάρη στην ολοζώντανη προφορική παράδοση των αυθεντικών δημοτικών μας τραγουδιστών και ψαλτών. Όταν μιλώ για τετράχορδο γενικά λοιπόν το σωστό είναι να ονομάζω τις χορδές ούτως: υπάτη, παρυπάτη, παρανήτη, νήτη. Αλλιώς τότε είναι που θα δημιουργηθεί σύγχυση όπως λέτε εσείς αφού θα νομίζουν ότι αφορά μόνο το συγκεκριμένο τετράχορδο, εκτός κι αν το γράψετε τέσσερις φορές και ένα το συνημμένο πέντε το ίδιο πράγμα... Μη παίζετε λοιπόν κι εσείς με τις λέξεις απλά για να διαφοροποιηθείτε. Ευχαριστώ καλημέρα σας.
Αγαπητέ κύριε Σολδάτε, άς ξεκαθαρίσουμε μία και καλή δύο σημεία προκειμένου να μπορούμε να διατηρήσουμε ένα διάλογο επιστημονικό και αξοπρεπή.
Πρώτον, σας συγχαίρω για την ευστοχότατατη παρατήρησή σας ότι κάτι που ποτέ δεν πέθανε δεν αναγεννάται, και συνάμα σας συγχαίρω δημόσια για το γεγονός ότι αντιληφθήκατε την αντιστοίχηση των φθόγγων της παραλλαγής μας με το Αμετάβολο και θέσατε τον Προσλαμβανόμενο επί του [Δι]. Επίσης σας συγχαίρω για την προσπάθειά σας να δείξετε την ανωτερότητα του αρχαίου συστήματος ως πλήρους και περιεκτικού τόσο των Ελληνικών νεώτερων θεωρητικών προσεγγίσεων όσο και των Δυτικών, που απλά "ξεδόντιασαν" το σύστημα αποβάλλοντας ό,τι δεν τους ήταν κατανοητό ή μουσικά εφικτό.
Δεύτερον, το γεγονός ότι συμφωνώ μαζί σας σε πολλά πράγματα, τη διάδοση των οποίων ειλικρινά συνεπιδιώκω, δεν σημαίνει ότι αποδέχομαι τη θεωρία σας για τη χρήση των λιχανών-παρανητών της μαλακής χρόας του διατονικού γένους από τους νεώτερους με τον τρόπο που εξηγείτε στην εργασία σας.
Ούτε ο "τυφλός τόνος" για τον οποίο μίλησα, φαίνεται ότι έγινε κατανοητός.
Ο Τόνος αυτός (ας πούμε ο "Γα-δι" εν δυνάμει κάθε 4χόρδου,) δεν έχει απολύτως ΚΑΜΙΑ ΕΛΑΣΤΙΚΟΤΗΤΑ.
Ούτε μεγαλώνει, ούτε μικραίνει στο Διάγραμμα, όντας πάντοτε τόνος Μείζων με λόγο 9/8.
Ας γίνει κατανοητό ότι οποιαδήποτε παρέμβαση στο μέγεθός του ΜΕΤΑΒΑΛΛΕΙ τη θέση της Λιχανού και συνεπώς τη χρόα του συντόνου διατόνου, που ήδη από τον Πυθαγόρα καθορίστηκε σαφώς ως κατά 9/8 βαρύτερη από την κορυφή του 4χόρδου.
Εάν οξυνθεί έστω και κατά χρωματική δίεση, έχουμε νεώτερο Χρώμα τύπου Β' ήχου, εάν δε περισσότερο, γίνεται πλ.Β' με τα πιο σύντονα διαστήματα.
Εάν πάλι βαρυνθεί πάνω από εναρμόνια δίεση (αρχαίο μαλακό διάτονο της δομής 6-9-15), τότε πάμε στα αρχαία χρώματα Τονιαίο, Ημιόλιο, ή Μαλακό χρώμα κατά σειράν επί το βαρύ (αν και για την ξεχωριστή δέσμωση του Αριστοξένειου Μαλακού χρώματος στο διάγραμμα, διατηρώ βάσιμες αντιρρήσεις, που θα εκθέσω σε δεύτερο χρόνο).
Ούτε τον "κάνει" αυτόν τον τόνο κάποιος στο μέλος κατά τα παραδείγματα που δίνατε τις προάλλες.
Ο τόνος αυτός, από τη διατονική λιχανό ή παρανήτη αν αγαπάτε κάθε 4χόρδου (και των 5) έως την κορυφή του, ήταν για το αρχαίο διάγραμμα, ΚΕΝΟΣ, χωρίς ονόματα στις διέσεις-δεσμούς που τον "διασχίζουν" και πρόκειται ουσιαστικά για δεσμούς που δημιουργεί ο Τροχός. Τις θέσεις αυτές χρησιμοποίησαν με άλλους τρόπους οι νεώτεροι και αυτό ήταν που γέννησε την ανάγκη παράλληλης ονοματοδοσίας τους, για να τους ξεχωρίζουμε ως νέες δυνάμεις του ιδίου 4χόρδου οξύτερες απο τη διάτονο λιχανό και όχι ως "δανεικές" από το διαζευγμένων.
Πιο συγκεκριμένος δεν μπορώ να γίνω στα πλαίσια μιας δημόσιας συζήτησης, που εν τέλει θα κουράσει, αν χαθεί σε άσκοπους διαπληκτισμούς.
Η δική μου προσέγγιση για την εξέλιξη της κλίμακας από την πρωταρχική Δώρια δομή [λείμμα-τόνος-τόνος] στη σημερινή [Ελάσσων-ελάχιστος-Μείζων] είναι ΕΝΤΕΛΩΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ από τη δική σας, και για προφανείς λόγους δεν θα μπορούσα πριν την έκδοση του δικού μου πονήματος να σας την εκθέσω σ' ένα δημόσιο forum.
Έτσι για το συγκεκριμένο ζήτημα, θα ζητήσω ευγενώς την υπομονή σας.
Αν θέλετε μια λέξη μονάχα για προβληματισμό, οι λιχανοί-παρανήτες του μαλακού διατόνου δεν χρησιμοποιήθηκαν από τους νεωτέρους παρά μόνον για τις ανάγκες μεταφοράς κατά τονικό ύψος του συστήματος (και τούτο γιατί όλοι οι μαλακοί δεσμοί του Διαγράμματος είναι ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ σύμφωνοι κατά το διατεσσάρων ή το διαπέντε, όπως ακριβώς και οι συστηματικοί φθόγγοι).
Δεν μπορώ να σας πω περισσότερα πριν εκδώσω. Έχετε λίγη υπομονή, και προπαντός μη δείχνετε τόσο έντονα την ενόχλησή σας όταν δεν συμφωνεί κανείς σε όλα μαζί σας άνευ όρων. Μια τέτοια στάση, να είστε βέβαιος ότι "θαμπώνει" αντί να βοηθά τα επιχειρήματά σας.
Κλείνοντας θα σας πω ότι τα "παιχνίδια με τις λέξεις" είναι πολύ μακριά από την ιδιοσυγκρασία μου, αντίθετα προσπαθώ να εκφράζω τη σκέψη μου όσο πιο περιεκτικά μου είναι δυνατό, κατά το "λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν" κι όπως βλέπετε δεν απαντώ επί "παντός επιστητού" παρά μόνον όταν κρίνω ότι η "σιωπή" μου θα εκλαμβάνονταν ως άγνοια ή αποδοχή.
Φιλικά
ΑΚ