Γιώργος Μ.
Γιώργος Μπάτζιος
Το θέμα σποραδικά και ευκαιριακά έχει συζητηθεί πολύ, με ειδικότερη συζήτηση στην ενότητα Περί σύγχρονης μελοποιίας και μελοποιών, αλλά σκέφτηκα καλό να δω τι απόψεις υπάρχουν συνολικά.
Σκόπιμα λέω μελοποιΐα και όχι μελοποιήσεις, υπονοώντας όχι απλώς περιστασιακά έργα ή κάποια που δημιουργούμε για προσωπική μας χρήση ή για τρέχουσες ανάγκες, αλλά για συστηματικές μελοποιήσεις και, ενδεχομένως, εκδόσεις τους, που σκοπό έχουν να συνεχίσουν την τέχνη της σύνθεσης.
Ένα υποκείμενο ερώτημα που έχω στο μυαλό μου (ύστερα από εξαιρετικά γόνιμη συζήτηση με έναν φίλο) είναι αν μπορεί να εννοηθεί ζωντανή τέχνη που δεν παράγει νέα έργα. Αν ναι, τότε είναι τέχνη; Ή μήπως είναι τέχνη με εντελώς ιδιαίτερη ταυτότητα; Ή μήπως ο λειτουργικός ρόλος επιβάλλει περιορισμούς στην ίδια την έννοια της τέχνης;
Πριν από μερικό καιρό τέτοια ερωτήματα δεν συζητιούνταν πολύ. Έγραφαν πολλοί και εξέδιδαν χωρίς πολύ προβληματισμό. Άλλοι δεν μετακινούνταν καθόλου από τα κλασικά. Οι συζητήσεις στο φόρουμ, όμως, καθώς και νέες συνθέσεις που προκύπτουν, και που είτε ακολουθούν παλιά πρότυπα, είτε τα βλέπουν με νέα ματιά αλλά και με πολύ σεβασμό, μας κάνουν ολοένα και πιο σοφούς και ώριμους σε πολλά και ικανούς να συζητάμε και να ακούμε πολλές απόψεις.
Έχω βάλει 4 ερωτήματα προσπαθώντας να τα διατυπώσω με τέτοιο τρόπο, ώστε κανένα να μην μπορεί να θεωρηθεί από κάποιον εξ ορισμού "ακραία" τοποθέτηση. (Ενδεικτικό είναι ότι ο ίδιος δεν είμαι σίγουρος τι θα ψηφίσω..). Θα μπορούσα να προσθέσω π.χ. και μία άποψη όπως: "Χρειαζόμαστε μελοποιία όπου ο καθένας γράφει ό,τι θέλει, όπως θέλει, και η λειτουργική πράξη θα κρίνει τι θα μείνει", αλλά σκόπιμα δεν το έκανα. Ήθελα να περιορίσω τις επιλογές. (Επίσης, στα ερωτήματα θεωρείται δεδομένο ότι υπάρχει μεταγενέστερη (κατ' άλλους όψιμη) παράδοση μελοποιίας, πράγμα που ομολογώ ότι είναι ένα θέμα χωρίς απόλυτη ομοφωνία).
Θα ήθελα πάρα πολύ τη συμμετοχή και τη γνώμη σας και ευχαριστώ εκ των προτέρων.
Σκόπιμα λέω μελοποιΐα και όχι μελοποιήσεις, υπονοώντας όχι απλώς περιστασιακά έργα ή κάποια που δημιουργούμε για προσωπική μας χρήση ή για τρέχουσες ανάγκες, αλλά για συστηματικές μελοποιήσεις και, ενδεχομένως, εκδόσεις τους, που σκοπό έχουν να συνεχίσουν την τέχνη της σύνθεσης.
Ένα υποκείμενο ερώτημα που έχω στο μυαλό μου (ύστερα από εξαιρετικά γόνιμη συζήτηση με έναν φίλο) είναι αν μπορεί να εννοηθεί ζωντανή τέχνη που δεν παράγει νέα έργα. Αν ναι, τότε είναι τέχνη; Ή μήπως είναι τέχνη με εντελώς ιδιαίτερη ταυτότητα; Ή μήπως ο λειτουργικός ρόλος επιβάλλει περιορισμούς στην ίδια την έννοια της τέχνης;
Πριν από μερικό καιρό τέτοια ερωτήματα δεν συζητιούνταν πολύ. Έγραφαν πολλοί και εξέδιδαν χωρίς πολύ προβληματισμό. Άλλοι δεν μετακινούνταν καθόλου από τα κλασικά. Οι συζητήσεις στο φόρουμ, όμως, καθώς και νέες συνθέσεις που προκύπτουν, και που είτε ακολουθούν παλιά πρότυπα, είτε τα βλέπουν με νέα ματιά αλλά και με πολύ σεβασμό, μας κάνουν ολοένα και πιο σοφούς και ώριμους σε πολλά και ικανούς να συζητάμε και να ακούμε πολλές απόψεις.
Έχω βάλει 4 ερωτήματα προσπαθώντας να τα διατυπώσω με τέτοιο τρόπο, ώστε κανένα να μην μπορεί να θεωρηθεί από κάποιον εξ ορισμού "ακραία" τοποθέτηση. (Ενδεικτικό είναι ότι ο ίδιος δεν είμαι σίγουρος τι θα ψηφίσω..). Θα μπορούσα να προσθέσω π.χ. και μία άποψη όπως: "Χρειαζόμαστε μελοποιία όπου ο καθένας γράφει ό,τι θέλει, όπως θέλει, και η λειτουργική πράξη θα κρίνει τι θα μείνει", αλλά σκόπιμα δεν το έκανα. Ήθελα να περιορίσω τις επιλογές. (Επίσης, στα ερωτήματα θεωρείται δεδομένο ότι υπάρχει μεταγενέστερη (κατ' άλλους όψιμη) παράδοση μελοποιίας, πράγμα που ομολογώ ότι είναι ένα θέμα χωρίς απόλυτη ομοφωνία).
Θα ήθελα πάρα πολύ τη συμμετοχή και τη γνώμη σας και ευχαριστώ εκ των προτέρων.
Last edited: