Κων/νος Βαγενάς
Κωνσταντίνος
Όλα αυτά εξηγούνται ευχερέστατα από μουσική άποψη. Έχουμε δει και σε άλλη περίπτωση ότι, όταν το μέλος επιμένει στον Πα και περιστρέφεται γύρω από αυτόν, ο Νη μπορεί να πάρει δίεση. Κοιτάξτε τις θέσεις που ζητούν τον Νη υψωμένο και θα το καταλάβετε. Όταν, όμως, ο Νη δεν επιστρέφει απλά στον Πα, αλλά, ευρισκόμενος σε τονισμένο χρόνο (θέση), εισάγει ανιούσα μελωδική γραμμή (Νη-Πα-Βου ή Νη-Πα-Βου-Γα), δεν παίρνει δίεση.
Αυτό, όμως, κ. Μακρή ακούγεται σαν αξίωμα το οποίο όμως επαληθεύεται πλήρως στη μουσική μας; Εννοώ, αν ήταν τόσο απλό δεν θα υπήρχε θέμα. Αλλά δε νομίζω ότι στα μουσικά κείμενα εμφανίζεται αυτού του είδους η ομοιομορφία που προτείνετε.