Ευτύχησα να τον έχω δάσκαλο στη σχολή βυζαντινής Μουσικής της Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης. Ακούραστος, πολυμαθέστατος καλοσυνάτος και ήρεμος . Ποτέ δε χαριζόταν (αυτό ήταν γνώρισμα και των δύο άλλων Καραμάνη, και Ταλιαδιώρο ) κυρίως όμως αυτό που τον διέκρινε ήταν η μετριοπάθεια. Φωνητικά ήταν φαινόμενο και μάλλον το τσιμπούκι που κάπνιζε δεν τον επηρέαζε στις φωνητικές χορδές. Σαν Δάσκαλος ήταν αστείρευτος και το μάθημα του ήταν σεμινάριο. Δυστυχώς τότε έκανα ένα τεράστιο λάθος -μαζί με τόσα άλλα που έχω κάνει- αν και είχα αυτά τα μικρά γουόκμαν που υπήρχαν τότε ως μέσο φωνητικής εγγραφής δεν το έπαιρνα μαζί μου να καταγράψω αυτούς τους γίγαντες Χαρίλαο και Χρύσανθο. Το έκανε όμως συστηματικά κάποιος Κύπριος που αν θυμάμαι καλά ήταν φοιτητής στο Χημικό του ΑΠΘ. Ο Χρύσανθος επίσης ,απ ότι ξέρω δεν μπήκε ποτέ σε στούντιο να κάνει εγγραφή ,ότι υπάρχει υπάρχει μόνο μέσα από το Ναό. Ας είναι αιωνία του η μνήμη και νομίζω πως δυστυχώς , όσο απαισιόδοξο κι αν ακούγεται ,τέτοια φαινόμενα δεν θα περάσουν πάλι στην ψαλτική. Ευχαριστούμε για το άκουσμα .