Βάσει ποίου συναξαρίου; Σέ ὀρθόδοξο συναξάριο δέν ὑπάρχει. Μιά ἡρωίδα λαϊκοῦ μεσαιωνικοῦ θρύλου γνωρίζω μ᾿ αὐτό τό ὄνομα, τό ὁποῖο ἔφερε καί μιά συγγενής τῆς γιαγιᾶς μου ἐκ Καππαδοκίας, ἡ ὁποία ἀργότερα ἔγινε μοναχή καί φυσικά ἄλλαξε τό ὄνομά της.
Πάντως, εἶπα νά ψάξω καί βρῆκα αὐτό.
Πρόκειται γιά τήν ἁγία Γενεβιέβη, πού ὅπως διαβάζω στήν ἐγκυκλοπαίδεια, πρόκειται γιά ἁγία τῆς Δυτικῆς Ἐκκλησίας, πολιοῦχον τῶν Παρισίων.
ΥΓ. Τί νά πῶ; Μιά μέ Βαλεντῖνο, τώρα μέ Γενοβέφα, μᾶς ἔχετε μπερδέψει...
Ὁ Μακάριος ὁ Σιμωνοπετρίτης στὸ Νέο Συναξαριστή του, γράφει τὰ ἑξῆς:
«
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῆς
Ἁγίας Γενεβιέβης ἢ Γενοβέφας (Genevieve), τῶν Παρισίων.
Ἡ Ἁγία Γενεβιέβη, γεννήθηκε τὸ 422, στὸ χωριὸ Ναντέρ, κοντὰ στὸ Παρίσι. Ἦταν μόλις ἑπτὰ ἐτῶν, ὅταν ὁ ἅγιος Γερμανὸς τῆς Ὠξέρ
[1], διακρίνοντας τὴν εὔνοια τοῦ Θεοῦ ἐπάνω στὴν παιδίσκη, ἀνακοίνωσε στοὺς γονεῖς της ὅτι εἶχε ἐπιλεγεῖ γιὰ νὰ ὑπηρετήσει τὴν σωτηρία πολλῶν. Τὴν εὐλόγησε καὶ τῆς ἔδωσε ἕνα νόμισμα χαραγμένο μὲ ἕναν σταυρό, ὡς σημεῖο τῆς ἀφιερώσεώς της στὸν Θεό. Ἀπὸ ἐκείνη τὴν στιγμή, τὸ παιδί, ἀφοσιώθηκε ὅλο καὶ περισσότερο στὴν ἄσκηση. Μία ἡμέρα, ἡ μητέρα της, ἐκνευρισμένη ποὺ τὴν ἔβλεπε νὰ συχνάζει τόσο πολὺ στὴν ἐκκλησία, πῆγε νὰ τὴν χτυπήσει ἀλλὰ ἀμέσως ὁ Θεὸς τὴν τύφλωσε. Ξαναβρῆκε τὸ φῶς της μετὰ ἀπὸ δύο ἔτη, τρίβοντας τὰ μάτια της μὲ νερό, ποὺ ἡ Ἁγία τὰ εἶχε ἀναμείξει μὲ τὰ δάκρυά της καὶ τὸ εἶχε σταυρώσει. Χωρὶς ἐμπόδια πιὰ ἀπὸ μέρους τῶν δικῶν της, ἡ Γενεβιέβη, ἀφιερώθηκε ὁριστικὰ στὸν Κύριο, ἀπὸ τὸν ἐπίσκοπο Βούργων Βίλικο, ἐξακολούθησε ὅμως τὴν ἀσκητική της ζωὴ στὴν οἰκογενειακὴ οἰκία, καθὼς δὲν ὑπῆρχαν τότε Μοναστήρια στὴν Γαλατία. Ὅταν πέθαναν οἱ γονεῖς της, ἐγκαταστάθηκε στὸ Παρίσι, στὸ σπίτι τῆς νονᾶς της. Ἀφοῦ ὑπέμεινε καρτερικὰ μία σκληρὴ ἀῤῥώστια, ἐπέβαλε στὸν ἑαυτό της μεγάλες στερήσεις· προσευχόταν ἀδιάκοπα, δὲν ἔβγαινε ἔξω παρὰ μόνο γιὰ νὰ βοηθήσει τοὺς πτωχούς, ἔτρωγε μόνο δύο φορὲς τὴν ἑβδομάδα λίγο ψωμὶ καὶ κουκιά. Καθυπέταξε ἔτσι τὶς ὁρμὲς τῆς σαρκός, καὶ εἰρήνευσε βαθιὰ τὴν ψυχή της, ὥστε νὰ μπορεῖ νὰ ὑπομένει ἀγόγγυστα τὶς κατηγορίες καὶ τὶς συκοφαντίες ποὺ διέδιδαν οἱ φθονεροί, μέχρις ὅτου ὁ Ἅγιος Γερμανός, μὲ παρέμβασή του, τοὺς ἐπέβαλε νὰ τὴν σέβονται. Ἔτσι, οἱ κάτοικοι τοῦ Παρισιοῦ, ἄρχισαν νὰ ἀναγνωρίζουν τὴν ἁγιότητά της, καὶ νεαρὲς κοπέλες συνάχθηκαν γύρω της, γιὰ νὰ μιμηθοῦν τὴν πολιτεία της. Ἡ φήμη της ἁπλώθηκε ἕως τὴν Ἀνατολή· ἀφηγοῦνται μάλιστα ὅτι, Σύροι ἔμποροι, πληροφόρησαν τὸν Ὅσιο Συμεὼν τὸν Στυλίτη
[2], καὶ αὐτός, ἀφοῦ δόξασε τὸν Θεὸ γιὰ ἐκείνην, ζήτησε τὶς προσευχές της σὲ μία ἐπιστολή του.
Ἡ Γενεβιέβη, εἶχε μεγάλη εὐλάβεια στοὺς Ἁγίους ποὺ θεμελίωσαν τὴν Γαλατικὴ Ἐκκλησία. Οἰκοδόμησε τὴν πρώτη βασιλικὴ ἐπάνω στὸν τάφο τοῦ Ἁγίου Διονυσίου ἐπισκόπου Παρισίων
[3], καὶ ἐνέπνευσε τοὺς κατοίκους τῆς πόλης τὴν εὐλαβικὴ συνήθεια νὰ πηγαίνουν ἐκεῖ γιὰ προσκύνημα, ἀκόμη καὶ μὲ τὴν χειρότερη κακοκαιρία. Μία ἡμέρα, πήγαινε στὸν ναὸ ἐν μέσῳ καταιγίδος, μὲ ἕνα κερὶ στὸ χέρι, χωρὶς νὰ σβήσει ἡ φλόγα του. Συνέβαλε ἀκόμη στὴν διάδοση τῆς τιμῆς τοῦ Ἁγίου Μαρτίνου τῆς Τουρώνης
[4], ὁ ναὸς τοῦ ὁποίου θὰ ἐξελισσόταν σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα προσκυνήματα τῆς Δύσεως. Στὶς περιοδεῖές της, θεράπευε ἀῤῥώστους καὶ ἔδιωχνε δαιμόνια.
Στὶς ἀρχὲς τοῦ 451, ὁ Ἀττίλας, καὶ ἡ ὀρδὴ τῶν Οὔννων, πλησίαζε ἐπικίνδυνα τὸ Παρίσι, λεηλατώντας καὶ ἀφανίζοντας τὰ πάντα στὸ πέρασμά της. Οἱ κάτοικοι τῆς πόλεως, πανικόβλητοι, ἤθελαν νὰ φύγουν· μόνο ἡ Γενεβιέβη, διατηρώντας τὴν ψυχραιμία της, συγκέντρωσε τὶς γυναῖκες στοὺς ναούς, γιὰ νὰ ἱκετεύσουν τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, μὲ νηστεία, δάκρυα, καὶ προσευχή, καὶ προσπάθησε νὰ ἐνθαῤῥύνει τοὺς ἄνδρες. Ἀντέδρασαν στὴν προσπάθειά της, καὶ μάλιστα ἑτοιμάσθηκαν νὰ τὴν ῥίξουν στὸν Σηκουάνα, ὅταν ἕνας ἀγγελιαφόρος ἦλθε ἐκ μέρους τοῦ Ἁγίου Γερμανοῦ, γιὰ νὰ ἐπιβεβαιώσει γιὰ μία ἀκόμη φόρα, ὅτι ὁ Θεὸς εἶχε ἐκλέξει τὴν Ὁσία, πολιοῦχο τῆς πόλεως. Πράγματι, σύμφωνα μὲ τὶς προῤῥήσεις της, ὁ Ἀττίλας, γρήγορα παρέκαμψε τὸ Παρίσι, ὑπέστη δεινὴ ἧττα καὶ ἀποχώρησε.
Ὁ βασιλέας τῶν Φράγκων Χιλδέριχος, ἡγεμόνευσε τότε στὴν περιοχή, ἐπὶ εἴκοσι ἔτη. Ἂν καὶ παρέμενε ἐθνικός, ἔδειχνε σεβασμὸ γιὰ τὴν Ἐκκλησία καὶ συναίνεσε στὶς παρακλήσεις τῆς Γενεβιέβης ὥστε νὰ ἀπαλυνθοῦν τὰ βάσανα τῶν φυλακισμένων. Οἱ Φράγκοι ὡστόσο ὑπέστησαν ἧττα ἀπὸ τοὺς Γαλλορωμαίους καὶ ὑποχώρησαν, ἐμποδίζοντας τὸν ἀνεφοδιασμὸ τοῦ Παρισιοῦ. Λιμὸς ἀπειλοῦσε ἐκ νέου τὸ Παρίσι, καὶ ὁ λαὸς ἔχανε γιὰ ἄλλη μία φορὰ τὴν ἐμπιστοσύνη του στὸν Θεό. Ἡ Γενεβιέβη, κάλεσε τότε μερικοὺς τολμηροὺς λεμβούχους, καὶ μὲ μεγάλο κίνδυνο προμηθεύτηκε σιτάρι ἀπὸ ἀλλοῦ καὶ ξαναγύρισε νὰ τὸ μοιράσει σὲ ὅλους τοὺς κατοίκους, εὐνοώντας τοὺς πτωχότερους. Τὸ 481, ὁ Χλοδοβίκος, ἀνακηρύχθηκε βασιλέας τῶν Φράγκων, καὶ ὑπὸ τὴν ἐπιῤῥοὴ τῆς συζύγου του Ἁγίας Κλοτίλδης
[5], ἐπεδείκνυε πάντα μεγάλο σεβασμὸ γιὰ τὴν Ἁγία. Ἄκουγε τὶς συμβουλές της, καὶ δὲν δίσταζε νὰ μεταβάλλει τὴν πολιτική του ἀπέναντι στοὺς χειμαζομένους. Ἐνῶ ὁ σύζυγός της ὁλοκλήρωνε τὴν κατάκτηση τῆς Γαλατίας, ἡ Κλοτίλδη ἔμεινε κοντὰ στὴν Γενεβιέβη στὸ Παρίσι καὶ ὁ Ἅγιος Ῥεμίγιος
[6], πήγαινε καμμιὰ φορὰ νὰ τὶς ἐπισκεφθεῖ γιὰ νὰ μιλήσουν γιὰ τὰ θεῖα.
Ἡ Ἁγία, ἔφθασε σὲ ἡλικία ὀγδόντα ἐτῶν. Ἐκοιμήθη ἐν εἰρήνῃ, περιβεβλημένη μὲ τὴν ἀγάπη καὶ τὴν ἀφοσίωση ὁλόκληρου τοῦ λαοῦ. Τὰ λείψανά της, ποὺ βρίσκονταν στὸν ὁμώνυμο ναό της, ἐπιτέλεσαν ἀναρίθμητες ἰάσεις. Στοὺς μεγάλους κινδύνους· πολέμους, πολιορκίες, ἐπιδημίες, λιμούς, πλημμύρες, πυρκαγιές, ὁ λαὸς κατέφευγε σύσσωμος στὴν Ἁγία. Γίνονταν μεγάλες λιτανεῖες καὶ γινόντουσαν θαύματα. Τὰ λείψανά της ὅμως κάηκαν στὸ μεγαλύτερο μέρος τους καὶ ῥίχθηκαν στὸν Σηκουάνα, ἀπὸ τοὺς ἐπαναστάτες, τὸ 1793.
[1] Ἑορτάζει στὶς 31 Ἰουλίου.
[2] Ἑορτάζει τὴν 1 Σεπτεμβρίου.
[3] Ἑορτάζει στὶς 9 Ὀκτωβρίου.
[4] Ἑορτάζει στὶς 12 Νοεμβρίου.
[5] Ἑορτάζει στὶς 3 Ἰουνίου.
[6] Ἑορτάζει στὶς 13 Ἰανουαρίου.
