neoklis
Νεοκλής Λευκόπουλος, Γενικός Συντονιστής
«ΠΟΛΙΣ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ»
Σύμπραξη του Βυζαντινού χορού Ηδύμελον με την Χορωδία και την Ορχήστρα του Υπουργείου Πολιτισμού της Τουρκίας παρουσιάζοντας δίγλωσσα, συνθέσεις Ρωμιών συνθετών
«Μουσικές της Πόλης» - Σύμπραξη του Βυζαντινού χορού «Ηδύμελον» με την Κρατική Χορωδία & Ορχήστρα Κλασσικής Τούρκικης Μουσικής Κωνσταντινούπολης του Υπουργείου Πολιτισμού της Τουρκίας. Θα παρουσιαστούν έργα κλασικής μουσικής της Ανατολής αλλά και τραγούδια από την κοινή μουσική παράδοση αιώνων, Ελλήνων και Τούρκων. Πολλά από αυτά θα ερμηνευτούν δίγλωσσα. Ταυτόχρονα, θα πραγματοποιηθεί προβολή φωτογραφιών και video με σπάνιο και ανέκδοτο υλικό από την Πόλη.
Η μουσική στην Πόλη υπήρξε για αιώνες θεμελιώδης τρόπος έκφρασης και αποτύπωσης όλων των μικρών και μεγάλων γεγονότων που βίωνε και εξακολουθεί να βιώνει η πολύβουη πρωτεύουσα της Ανατολής. Σταυροδρόμι Δύσης και Ανατολής, συνένωσε λαούς και πολιτισμούς με έναν μοναδικό τρόπο, αναπτύσσοντας παράλληλα, νέες μουσικές φόρμες που έμελε να ενταχθούν στην κουλτούρα του νεοσύστατου οθωμανικού κράτους σα νέο είδος μουσικής δημιουργίας με την ονομασία «Λόγια Μουσική της Ανατολής». Έτσι, από τον 17ο αιώνα και μέχρι τις αρχές του 20ου, μια σημαντική παραγωγή μουσικών έργων από Ρωμηούς συνθέτες της Πόλης, πολλά εκ των οποίων εκτελούνται ακόμα και σήμερα από ορχήστρες που διασώζουν το είδος.
Η Κωνσταντινούπολη μετά την Άλωση υπήρξε για αιώνες το χωνευτήρι λαών και πολιτισμών, που συγκατοίκησαν κάτω από τη διοίκηση του επίσημου οθωμανικού κράτους. Στα πλαίσια αυτής της συμβίωσης αναπτύχθηκαν εκφράσεις τέχνης και πολιτισμού κάθε μορφής με κυρίαρχη τη μουσική και το τραγούδι.
Η συνεισφορά όλων των εθνοτήτων, Ρωμηών, Τούρκων, Αρμένιων, Εβραίων, Περσών, υπήρξε σημαντική, τόσο λόγω της ιδιαιτερότητας που διακρίνει την κάθε μειονότητα και που αποτυπώνεται στις μουσικές της δημιουργίες, όσο και στην κοινή έκφραση ενός νέου μουσικού ρεύματος που ονομάζεται Λόγια Μουσική της Πόλης ή της Ανατολής. Μουσική, αντίστοιχη με την Κλασική της Δύσης, που αναπτύσσεται την ίδια χρονική περίοδο στις χώρες της Ευρώπης.
Σ` αυτή τη δημιουργία, κατά ένα μεγάλο ποσοστό, συνέβαλαν οι Έλληνες (Ρωμηοί) συνθέτες της Πόλης, τα ονόματα των οποίων ακούγονται ακόμα και σήμερα με ιδιαίτερο σεβασμό και εκτίμηση από τους καλλιτέχνες της Πόλης που αναβιώνουν το συγκεκριμένο είδος. Η κυρίαρχη περίοδος δράσης τους, ξεκινά από τον 17ο αιώνα και επεκτείνεται μέχρι περίπου τις αρχές του 20ου. Μέσα από τις συνθέσεις των Ρωμηών μουσικών, σώζονται μελωδήματα πανομοιότυπα με τις τελευταίες παραδόσεις τόσο της εκκλησιαστικής όσο και της κοσμικής βυζαντινής μουσικής, την περίοδο λίγο πριν την Άλωση.
Αλλά και αργότερα, όλος ο μουσικός πλούτος μιας πάλαι ακμάζουσας αυτοκρατορίας μεταδόθηκε, ή απλά συνεχίστηκε με έναν ανεξέλεγκτο πια εμπλουτισμό από στοιχεία, φόρμες, δρόμους, διαστήματα, ερμηνείες από τα πλήθη των καλλιτεχνών που συνέρρεαν στο σταυροδρόμι Δύσης και Ανατολής, στην Κωνσταντινούπολη.
Το σουλτανικό παλάτι υπήρξε ο πρώτος κοιτώνας έκφρασης από τους μουσικούς του (χανεντέδες), καθώς και από τους επισκέπτες μουσικούς, που συμμετείχαν στα μουσικά δρώμενα και διαγωνισμούς του παλατιού, ελπίζοντας σε μια καλύτερη ζωή. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός με τους τρεις Πέρσες μουσικούς που πήγαν να παρουσιάσουν ένα πρωτότυπο έργο στο παλάτι και ο Πέτρος ο Πελοποννήσιος, επίσημος μουσικός του παλατιού, κατάφερε με τη σημειογραφία που κατείχε άπταιστα, να υποκλέψει το τραγούδι τους και να τους εξευτελίσει μπροστά στο σουλτάνο.
Η Λόγια μουσική της Πόλης ενέπνεε ιδιαίτερη ευαισθησία σε όλους, εκτελεστές και ακροατές. Αγάπη, έρωτας, μεράκι και δημιουργία, ζωή και αξιοπρέπεια, είναι τα αρώματα που αποπνέει. Ακόμα και σήμερα μια μεγάλη μερίδα πληθυσμού, ιδίως στην Τουρκία, ακούει με μεγάλο ενδιαφέρον αυτές δημιουργίες που, δίκαια ή άδικα, αποκαλούν Κλασική Τουρκική Μουσική.
(Από την επίσημη ιστοσελίδα των φετινών Δημητρίων, σχετικά με την εκδήλωση αυτή).
Σύμπραξη του Βυζαντινού χορού Ηδύμελον με την Χορωδία και την Ορχήστρα του Υπουργείου Πολιτισμού της Τουρκίας παρουσιάζοντας δίγλωσσα, συνθέσεις Ρωμιών συνθετών
- 10/10/2010
- ΩΡΑ: 21:00
- ΧΩΡΟΣ: ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
- ΕΙΔΟΣ: ΧΟΡΩΔΙΑ
- ΛΕΩΦΟΡΕΙΑ: 10,14,17,19,24,27,31,37,40
«Μουσικές της Πόλης» - Σύμπραξη του Βυζαντινού χορού «Ηδύμελον» με την Κρατική Χορωδία & Ορχήστρα Κλασσικής Τούρκικης Μουσικής Κωνσταντινούπολης του Υπουργείου Πολιτισμού της Τουρκίας. Θα παρουσιαστούν έργα κλασικής μουσικής της Ανατολής αλλά και τραγούδια από την κοινή μουσική παράδοση αιώνων, Ελλήνων και Τούρκων. Πολλά από αυτά θα ερμηνευτούν δίγλωσσα. Ταυτόχρονα, θα πραγματοποιηθεί προβολή φωτογραφιών και video με σπάνιο και ανέκδοτο υλικό από την Πόλη.
Η μουσική στην Πόλη υπήρξε για αιώνες θεμελιώδης τρόπος έκφρασης και αποτύπωσης όλων των μικρών και μεγάλων γεγονότων που βίωνε και εξακολουθεί να βιώνει η πολύβουη πρωτεύουσα της Ανατολής. Σταυροδρόμι Δύσης και Ανατολής, συνένωσε λαούς και πολιτισμούς με έναν μοναδικό τρόπο, αναπτύσσοντας παράλληλα, νέες μουσικές φόρμες που έμελε να ενταχθούν στην κουλτούρα του νεοσύστατου οθωμανικού κράτους σα νέο είδος μουσικής δημιουργίας με την ονομασία «Λόγια Μουσική της Ανατολής». Έτσι, από τον 17ο αιώνα και μέχρι τις αρχές του 20ου, μια σημαντική παραγωγή μουσικών έργων από Ρωμηούς συνθέτες της Πόλης, πολλά εκ των οποίων εκτελούνται ακόμα και σήμερα από ορχήστρες που διασώζουν το είδος.
Η Κωνσταντινούπολη μετά την Άλωση υπήρξε για αιώνες το χωνευτήρι λαών και πολιτισμών, που συγκατοίκησαν κάτω από τη διοίκηση του επίσημου οθωμανικού κράτους. Στα πλαίσια αυτής της συμβίωσης αναπτύχθηκαν εκφράσεις τέχνης και πολιτισμού κάθε μορφής με κυρίαρχη τη μουσική και το τραγούδι.
Η συνεισφορά όλων των εθνοτήτων, Ρωμηών, Τούρκων, Αρμένιων, Εβραίων, Περσών, υπήρξε σημαντική, τόσο λόγω της ιδιαιτερότητας που διακρίνει την κάθε μειονότητα και που αποτυπώνεται στις μουσικές της δημιουργίες, όσο και στην κοινή έκφραση ενός νέου μουσικού ρεύματος που ονομάζεται Λόγια Μουσική της Πόλης ή της Ανατολής. Μουσική, αντίστοιχη με την Κλασική της Δύσης, που αναπτύσσεται την ίδια χρονική περίοδο στις χώρες της Ευρώπης.
Σ` αυτή τη δημιουργία, κατά ένα μεγάλο ποσοστό, συνέβαλαν οι Έλληνες (Ρωμηοί) συνθέτες της Πόλης, τα ονόματα των οποίων ακούγονται ακόμα και σήμερα με ιδιαίτερο σεβασμό και εκτίμηση από τους καλλιτέχνες της Πόλης που αναβιώνουν το συγκεκριμένο είδος. Η κυρίαρχη περίοδος δράσης τους, ξεκινά από τον 17ο αιώνα και επεκτείνεται μέχρι περίπου τις αρχές του 20ου. Μέσα από τις συνθέσεις των Ρωμηών μουσικών, σώζονται μελωδήματα πανομοιότυπα με τις τελευταίες παραδόσεις τόσο της εκκλησιαστικής όσο και της κοσμικής βυζαντινής μουσικής, την περίοδο λίγο πριν την Άλωση.
Αλλά και αργότερα, όλος ο μουσικός πλούτος μιας πάλαι ακμάζουσας αυτοκρατορίας μεταδόθηκε, ή απλά συνεχίστηκε με έναν ανεξέλεγκτο πια εμπλουτισμό από στοιχεία, φόρμες, δρόμους, διαστήματα, ερμηνείες από τα πλήθη των καλλιτεχνών που συνέρρεαν στο σταυροδρόμι Δύσης και Ανατολής, στην Κωνσταντινούπολη.
Το σουλτανικό παλάτι υπήρξε ο πρώτος κοιτώνας έκφρασης από τους μουσικούς του (χανεντέδες), καθώς και από τους επισκέπτες μουσικούς, που συμμετείχαν στα μουσικά δρώμενα και διαγωνισμούς του παλατιού, ελπίζοντας σε μια καλύτερη ζωή. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός με τους τρεις Πέρσες μουσικούς που πήγαν να παρουσιάσουν ένα πρωτότυπο έργο στο παλάτι και ο Πέτρος ο Πελοποννήσιος, επίσημος μουσικός του παλατιού, κατάφερε με τη σημειογραφία που κατείχε άπταιστα, να υποκλέψει το τραγούδι τους και να τους εξευτελίσει μπροστά στο σουλτάνο.
Η Λόγια μουσική της Πόλης ενέπνεε ιδιαίτερη ευαισθησία σε όλους, εκτελεστές και ακροατές. Αγάπη, έρωτας, μεράκι και δημιουργία, ζωή και αξιοπρέπεια, είναι τα αρώματα που αποπνέει. Ακόμα και σήμερα μια μεγάλη μερίδα πληθυσμού, ιδίως στην Τουρκία, ακούει με μεγάλο ενδιαφέρον αυτές δημιουργίες που, δίκαια ή άδικα, αποκαλούν Κλασική Τουρκική Μουσική.
(Από την επίσημη ιστοσελίδα των φετινών Δημητρίων, σχετικά με την εκδήλωση αυτή).