Κατ᾿ ἀρχήν πρέπει νά εἶναι γραμμένο «γράμμασι ρωμαϊκοῖς». Γιά ἐβραϊκά δέν τό βλέπω.
Ὑπάρχει αὐτό ἐδῶ
καί ἐδῶ καί ἐδῶ.
Η καταδικαστική απόφαση του Πιλάτου κατά του Ιησού Χριστού
Σε χειρόγραφο της Μονής Αγίας Αικατερίνης του Σινά, που μνημονεύει και ο Αθανάσιος Υψηλάντης στο περισπούδαστο έργο του «Τα μετά την Άλωσιν» (1453-1789), αναγράφεται ότι στην Ακυληία της Ιταλίας βρέθηκε γραπτό κείμενο της καταδικαστικής απόφασης του ηγεμόνα της Ιερουσαλήμ κατά του Ιησού.
Ἐγώ δέ τό θυμᾶμαι αὐτό νά ὑπάρχει στίς Πηγές. Ἐνῶ θυμᾶμαι κάποια ἄλλα ἐξωχριστιανικά ἀποδεικνύοντα τήν ἱστορικότητα τοῦ Ἰησοῦ, αὐτό δέν τό θυμᾶμαι ἀπό τό Πανεπιστήμιο. Ἄν τό θυμοῦνται κάποιοι συνάδελφοι ἄς γράψουν. Μοῦ θυμίζει τήν τῶν λατίνων ἐφεύρεση τῆς «ἁγίας σινδόνος».
Διαβάστε καλύτερα ἐδῶ κάποια ὠφέλιμα.
Ο Χριστός επάνω στο σταυρό έπλυνε με το πανάγιο αίμα του το αίσχος και τη βρομερότητα της αμαρτίας, εκαθάρισε τη φύση από τα ράκη της φθοράς, την έκανε να λάμπει στην αλλοτινή της αίγλη και ευγένεια. Ανέδειξε το πλάσμα στις γνήσιες διαστάσεις του, το τοποθέτησε στο αυθεντικό βάθρο του. Στο σταυρό ο Κύριος διεπόμπευσε τις σατανικές δυνάμεις της αποστασίας. Εξευτέλισε το κράτος τού εχθρού. Συνέτριψε και κατήργησε το διάβολο. Έσκισε το χειρόγραφο της αμαρτίας, τη συναλλαγματική τού θανάτου που υπέγραψε με το χέρι της η Εύα στην Εδέμ. Με το πανάγιο αίμα του απάλειψε την υπογραφή της αισχύνης, πληρώνοντας ο ίδιος το βαρύτατο χρέος. Μέ τα απλωμένα στο σταυρό χέρια του «ήνωσε τα το πριν διεστώτα». Ως μεσίτης μεταξύ Θεού και ανθρώπων απέκτεινε την έχθρα που εδημιούργησεν η αμαρτία, ένωσε τα διϊσταμενα μέρη (Θεόν και άνθρωπον), συμφιλίωσε το πλάσμα με τον Πλάστη του, έκαμε τον παραβάτη και πάλι φίλο και υιόν Θεού αγαπητό. Στο σταυρό ενώθηκαν γη και ουρανός. Στο ξύλο της υπακοής η γη ανυψώθηκε στον ουρανό, έγινε βασιλεία Θεού, χώρα της χαράς και της δικαιοσύνης.
Το ιερό σύμβολο λέγει, ότι ο Χριστός έπαθε «υπέρ ημών» επί Ποντίου Πιλάτου. Η μνεία τού Ρωμαίου ηγεμόνα της Παλαιστίνης δεν καταχωρήθηκε «εική και ως έτυχεν». Με το όνομα αυτό η Σύνοδος θέλησε να τονίσει την ιστορικότητα τού σταυρικού πάθους τού Κυρίου, τη χρονική στιγμή της θείας οικονομίας, να προλάβει ίσως τις επιθέσεις των αρνησιχρίστων, οι οποίοι έμελλαν να φθάσουν στο σημείο να αρνηθούν και αυτήν ακόμη την ιστορικότητα τού προσώπου τού Χριστού. Ο Πιλάτος υπήρξε μια τραγική ανθρώπινη φυσιογνωμία. Η ζωή του βρέθηκε στην τροχιά τού μαρτυρικού πάθους τού Χριστού. Η πρόνοια τού Θεού τον έταξε να δικάσει τον Ιησού. Τού δόθηκε η σπάνια ευκαιρία να γράψει το όνομά του στις πιο λαμπρές σελίδες της ιστορίας τού κόσμου. Φάνηκε όμως λίγος για μία τόσο μεγάλη στιγμή. Δεν ήταν ο άνθρωπος ο άξιος για ένα τόσο μεγάλο εγχείρημα. Αυτά φυσικά γράφουμε, αποβλέποντες αυστηρά στην υποκειμενική τοποθέτηση τού Πιλάτου στο γενικότερο πλέγμα τού μυστηρίου της θείας οικονομίας. Ο Πιλάτος ήταν ο δικαστής ο εντεταλμένος στην αυστηρή τήρηση τού νόμου και την απονομή δικαιοσύνης και ο μόνος υπεύθυνος για την όποια έκβαση της περιπέτειας τού Κυρίου. Εγνώριζε ότι την καταδίκη τού Χριστού ζητούσαν οι Εβραίοι «διά φθόνον» Και πίστευε στην αθωότητα τού υποδίκου, στον οποίον «ουδεμίαν αιτίαν εύρισκεν». Η σύζυγός του τον είχεν ειδοποιήσει σχετικά.
Όλα συνέτρεχαν στην απόλυση τού αθώου. Όμως ο Πιλάτος αναδείχτηκε ο ευτελής εκείνος ανθρωπίσκος, που δεν ήθελε να χάσει τη φιλία τού Καισαρα, ελευθερώνοντας τον δίκαιο. Έπλυνε τα χέρια του, για ν απαλλαγεί δήθεν από την ενοχή τού θανάτου τού αθώου. Με τον υποκριτικό στρουθοκαμηλισμό του πέτυχε ακριβώς το αντίθετο· η πράξη του, πράξη πελώριας ντροπής, αμαύρωσε το πρόσωπό του, το παρέδωσε στο όνειδος της ιστορίας, για να σημαδεύει εκείνους, που, για να μη χάσουν τα αξιώματα και τα προνόμιά τους, στραγγαλίζουν το δίκαιο, πουλούν τή συνείδησή τους και απαρνούνται το χρέος, μαζί με ό,τι άλλο ιερό και όσιο έχουν οι άνθρωποι!
Ἐμεῖς νά μήν ξεχνᾶμε τήν Εὐχή τῆς ΣΤ΄ Ὥρας:
«Θεὲ καὶ Κύριε τῶν δυνάμεων, καὶ πάσης κτίσεως δημιουργέ, ὁ διὰ σπλάγχνα ἀνεικάστου ἐλέους σου, τὸν μονογενῆ σου Υἱόν, τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, καταπέμψας ἐπὶ σωτηρίᾳ τοῦ γένους ἡμῶν, καὶ διὰ τοῦ τιμίου αὐτοῦ Σταυροῦ, τὸ χειρόγραφον τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν διαρρήξας, καὶ θριαμβεύσας ἐν αὐτῷ τὰς ἀρχὰς καὶ ἐξουσίας τοῦ σκότους» (πρβλ. Κολ. β΄, 14)
Ἐκεῖνο πού πρέπει νά μᾶς μείνει ἀπό αὐτό τό —μᾶλλον ἐκτός θεματολογίας τοῦ φόρουμ— θέμα (καί γιά νά γίνει ἐντός θεματολογίας) εἶναι ὁ σύνδεσμός του μέ τό
Ἤδη βάπτεται κάλαμος ἀποφάσεως, παρὰ κριτῶν ἀδίκων, καὶ Ἰησοῦς δικάζεται, καὶ κατακρίνεται σταυρῷ, καὶ πάσχει ἡ Κτίσις, ἐν σταυρῷ καθορῶσα τὸν Κύριον. Ἀλλ' ὁ φύσει σώματος δι' ἐμὲ πάσχων, ἀγαθὲ Κύριε δόξα σοι.
Ἐμεῖς πού δέν προσεγγίσουμε συναισθηματικά τό Θεῖον Πάθος ἀλλά λυτρωτικά καί σωτήρια, ψάλλουμε τό «Ἤδη βάπτεται κάλαμος ἀποφάσεως» μέ περισσή ἐπιμέλεια, μελισματική δεξιοτεχνία καί καλλ(ι)οφωνία καί τό Δόξα Κύριε, δόξα σοι τοῦ 12ου Εὐαγγελίου τό λέμε στά ὕψη, ὅπως λέμε καί τό 12ο Εὐαγγέλιο γιά τό ὁποῖο ἔχουμε γράψει σχετικά σέ ἄλλο θέμα.
ΥΓ. 1) Στή Ζάκυνθο ἀπ᾿ ὅ,τι ξέρω (ἄς τό ἐπιβεβαιώσουν) στό «Ἤδη βάπτεται κάλαμος ἀποφάσεως» μπαίνει ἡ μπάντα στό Ναό καί παιανίζει. 2) Καί κάτι ἄλλο ἐνδιαφέρον γιά διάβασμα ἐδῶ.