Γιώργος Μ.
Γιώργος Μπάτζιος
ετσι πιστεύω αποδίδεται κ στη φράση που μας ενδιαφέρει.
"και πῶς γάρ τοῦτον οὐκ ἔμελλον φρῖξαι και δῦναι" όχι σαν αντικείμενο, αλλά σαν κάτι που προκαλεί το ψυχικό πάθος (αιτία, ποιητ. αιτιο ή κάτι παρόμοιο)
Ενώ δεν διαφωνούμε στη σημασία (που είναι η ουσία) διαφωνούμε στο συντακτικό, που είναι τεχνικό θέμα. Κοιτάξτε ενώ σημασιολογικά το τούτον είναι όλα αυτά που λέτε, όμως συντακτικά είναι αντικείμενο γιατί είναι σε αιτιατική. Αν ο ποιητής ήθελε π.χ. να μείνει μόνο στην αιτία, θα έλεγε τούτω ή επί τούτω ή ένεκεν τούτου η κάτι ανάλογο. Το πώς θα αποδοθεί στα Νέα Ελληνικά δεν επηρεάζει τη λειτουργία του, είναι θέμα δομής της νεοελληνικής.
Να θυμίσω όμως ότι σύμφωνα με την αρχική μου τοποθέτηση το ουσιώδες δεν είναι ότι το τούτον είναι αντικείμενο στο φρίξαι (για το φρίξαι ξέρουμε τι εννοούμε) αλλά ότι είναι αντικείμενο στο δύναι. Αν δεχτώ αυτή τη χρήση (που είναι όπως είπα μοναδική στην υμνογραφία), τότε οδηγούμαι στη σημασία του δύναι "να ντυθώ".