Αγαπητέ μου Φίλε, η στανιτσοταλιαδωροδασκαλουδιοχατζημαρκειοπριγγο - και δε συμμαζεύεται - όπως την ονομάζεις λαγνεία μας, προέρχεται και δεν θα σχολιάσω το δίκαιον ή άδικον του θέματος, από αυτά που είπαν ακαι μας άφησαν αυτοί οι άνθρωποι. Δέχομαι αυτά που λές και παρουσιάζεις, σαν κάτι νέο και άγνωστο. Δεν μπορώ όμως να δεχτώ ούτε με σφαίρες, ότι αυτό το "πράμα" που μας "χάρισες" αποτελεί κάτι το ξεχωρειστώ στον τομέα της μελοποίησης. Δεν γνωρίζω εάν θα τολμούσε κανένας να το ανεβάσει στο Αναλόγιό του και να το ψάλλει, γιατί πιστεύω, ότι θα τον κυνηγούσαν αιωνίως, όλα τα φαντάσματα αυτών που αναφέρεις στην μονολεκτική και καθ' όλα φιλοσοφημένη φράση που αμόλησες, χαρακτηρίζοντας όποιον δεν γνωρίζει όλους αυτούς που ανέφερες. Μπορώ κι εγώ να σου απαριθμήσω όχι 3 ή 5, αλλά 300 ή και 500 εάν το θέλεις ανθρώπους που πέρασαν και τίμησαν τα Αναλόγια, αλλά που είχαν το "γνώθι σ' αυτόν" και δεν τόλμησαν να λερώσουν ούτε ένα φύλλο χαρτί με αρλούμπες παρόμοιες, με αυτή που μας "χάρισες". Δικαίωμα΄σου αναντίρρητο είναι να πιστεύεις και να ακολουθείς ότι νομίζεις για τον εαυτό σου, ότι σε γεμίζει και σε εκφράζει. Δικαίωμα όμως και δικό μας - πιστεύω κι αυτό αναντίρρητο - να ήμαστε όπως μας αποκαλείς λάγνοι, σε όποιο είδος λαγνείας μας γεμίζει, έστω κι αν αυτό, είναι στανιτσοταλιαδωροδασκαλουδιοχατζημαρκειοπριγγο - και δε συμμαζεύεται -. Κράτησε λοιπόν τα "αριστουργήματα" που προβάλλεις για τον εαυτό σου ή τουλάχιστον όταν έχεις την "ευχαρίστηση" να μοιραστείς μαζί μας κανένα απ' αυτά, μην μας προκαλείς με τα "θυμιάματά" σου.