tsak77
Χρῆστος Τσακίρογλου
Μία τάση που παρατηρώ πολλάκις να διαφαίνεται, είναι το πως θεωρούνται κάποιες τονικότητες συγκεκριμένες και οι μόνες ορθές για την ψαλμώδηση κάποιων ύμνων ή ήχων, κάτι που προσθέτει ακόμη ένα στοιχείο στην προχειρότητα που αντιμετωπίζεται η ψαλτική από τους ίδιους εμάς τους εκπροσώπους της.
Για παράδειγμα, ο πρώτος ήχος πρέπει να ψάλλεται ψηλότερα της θεωρητικά καθορισμένης τονικότητάς του (Πα), για να θεωρείται "βαρβάτο" το ψάλσιμο, ειδάλλως όσο ωραία κι αν αποδωθεί, είναι "μισό". Είναι δυνατόν σε μία μουσική τέχνη στην οποίας ψάχνουμε τα μόρια με απίστευτη λεπτομέρεια για να καθορίσουμε τις κλίμακες, όπου γίνονται τόσες συζητήσεις περί του ρυθμού και του χρόνου της ψαλμωδίας, να μην έχουμε βάλει μέσα μας ότι οι ανθρώπινες φωνές χωρίζονται σε τονικές κατηγορίες και δεν είναι όλες οι ίδιες;
Στην ευρωπαϊκή μουσική, αυτά είναι καθορισμένα και ο καθένας τραγουδάει το κομμάτι που είναι γραμμένο για τη φωνή του. Φυσικά, εμείς δεν έχουμε την διάκριση των συνθέσεων, ώστε να έχουμε άλλες για υψίφωνους, αλλες για μεσόφωνους, άλλες για βαθύφωνους κλπ. αλλά έχουμε μία άλλη "ευκολία", η οποία στην κλασική μουσική δεν υπάρχει. Την μη ορισμένη (πρακτικά) και υποχρεωτική τονική ρύθμιση του μέλους θα ψάλλουμε. Δηλαδή, ουσιαστικά έχουμε την ελευθερία να ψάλλουμε το κάθε μάθημα από τον τόνο που μας βολεύει, έχοντας πάρει υπόψη μας την γενική τονική του έκταση.
Ένα παράδειγμα (το οποίο με ώθησε ουσιαστικά στο να ανοίξω το θέμα αυτό) είναι αυτό το άκουσμα του κ. Αγροκώστα. Έχουμε μάθει εκ παραδόσεως, ότι ο εν λόγω πολυέλεος "δεν ψάλλεται" σε μία τέτοια τονικότητα όπως το Ντο που χρησιμοποιεί ο εδώ ερμηνευτής. Είναι όμως δυνατόν, να μην συγκινήσει ένα τέτοιο άκουσμα, ή αν μη τι άλλο, να μην θεωρηθεί αξιοπρεπές ως ψαλμωδία και άσμα εκκλησιαστικό;
Για παράδειγμα, ο πρώτος ήχος πρέπει να ψάλλεται ψηλότερα της θεωρητικά καθορισμένης τονικότητάς του (Πα), για να θεωρείται "βαρβάτο" το ψάλσιμο, ειδάλλως όσο ωραία κι αν αποδωθεί, είναι "μισό". Είναι δυνατόν σε μία μουσική τέχνη στην οποίας ψάχνουμε τα μόρια με απίστευτη λεπτομέρεια για να καθορίσουμε τις κλίμακες, όπου γίνονται τόσες συζητήσεις περί του ρυθμού και του χρόνου της ψαλμωδίας, να μην έχουμε βάλει μέσα μας ότι οι ανθρώπινες φωνές χωρίζονται σε τονικές κατηγορίες και δεν είναι όλες οι ίδιες;
Στην ευρωπαϊκή μουσική, αυτά είναι καθορισμένα και ο καθένας τραγουδάει το κομμάτι που είναι γραμμένο για τη φωνή του. Φυσικά, εμείς δεν έχουμε την διάκριση των συνθέσεων, ώστε να έχουμε άλλες για υψίφωνους, αλλες για μεσόφωνους, άλλες για βαθύφωνους κλπ. αλλά έχουμε μία άλλη "ευκολία", η οποία στην κλασική μουσική δεν υπάρχει. Την μη ορισμένη (πρακτικά) και υποχρεωτική τονική ρύθμιση του μέλους θα ψάλλουμε. Δηλαδή, ουσιαστικά έχουμε την ελευθερία να ψάλλουμε το κάθε μάθημα από τον τόνο που μας βολεύει, έχοντας πάρει υπόψη μας την γενική τονική του έκταση.
Ένα παράδειγμα (το οποίο με ώθησε ουσιαστικά στο να ανοίξω το θέμα αυτό) είναι αυτό το άκουσμα του κ. Αγροκώστα. Έχουμε μάθει εκ παραδόσεως, ότι ο εν λόγω πολυέλεος "δεν ψάλλεται" σε μία τέτοια τονικότητα όπως το Ντο που χρησιμοποιεί ο εδώ ερμηνευτής. Είναι όμως δυνατόν, να μην συγκινήσει ένα τέτοιο άκουσμα, ή αν μη τι άλλο, να μην θεωρηθεί αξιοπρεπές ως ψαλμωδία και άσμα εκκλησιαστικό;
Last edited: