"Θα μείνει τίποτε από την παράδοση ... ανέπαφο;"
Είναι σχετικό με το ερώτημα που έθιξα σε άλλο μήνυμά μου, αλλά δεν είδα να ενδιαφέρει πολλούς: όταν κάτι υπάρχει μουσικά από παλιά, επιτρέπεται να μελοποιηθεί εκ νέου ή (αντίθετα) "απαγορεύεται" να μελοποιηθεί εκ νέου;
Επειδή καταλαβαίνουμε ότι δεν μπορεί να ισχύει το δεύτερο (γιατί τότε θα είχαμε μόνο π.χ. μια σειρά χερουβικών, ένα δοξαστάριο κλπ), καλό είναι κάθε περίπτωση να κρίνεται ξεχωριστά. Αν η παλαιά μελοποίηση έχει μειονεκτήματα και η νέα τα διορθώνει επιτυχώς (όσο υποκειμενική κι αν είναι η απάντηση), τότε "επιβάλλεται" η ... τροποποίηση της ... παράδοσης. Θέλω να πω ότι δεν είναι τα πάντα όσα παραλάβαμε ... ιερά, ώστε να επιμένουμε να τα παραδώσουμε ανέπαφα. Άλλωστε, όπως είπε φίλος, "παράδοση είναι (και) αυτό που ... θα παραδώσουμε στους επερχόμενους..."
Απαντώντας τώρα στον συνάδελφο Τσακίρογλου(

που έχει αντίρρηση στην κατά νόημα μελοποίηση (όταν αυτή αποκλίνει από το μέλος του αυτομέλου/ειρμού): Δικαίωμα του καθενός να προτιμά το ένα ή το άλλο. Αλλά, αν προτιμάς την "εφαρμογή" του μέλους του αυτομέλου σε κάθε προσόμοιο 100%, χωρίς καμιά παρἐκκλιση, τότε ποιος ο λόγος να συμπεριλάβεις τέτοια "όμοια-προσόμοια" σε μουσικό βιβλίο; Τα λες "απέξω" και δεν ... μπερδεύεσαι. Πάντως, για να πάρω και ουσιαστικά θέση: πολλές φορές ο πατήρ αποκλίνει αρκετά από το μέλος του αυτομέλου, τις πιο πολλές φορές όμως έχει λόγο που το κάνει. Άλλος μπορεί να το(ν) ήθελε πιο συντηρητικό μουσικά. Αλλά η διατήρηση του μέλους 100% υπάρχουν φορές που είναι είτε ουτοπική είτε... βλάσφημη: "...της αγίας Τριάδος / την αθεότητα / καταστρεψάμενοι" Άντε, ψάλετέ το χωρίζοντάς το όπως το θέλει ο ειρμός, δηλ. μετά την λ. αθεότητα.
Επίσης (29 Αυγ. εξαποστ.-θεοτοκίον: η την αράν του κόσμου ... εξαφανίσασα ποίμνην σε λιτανεύουσαν ... ρύσαι... Και μην αρχίσουμε τώρα, παρακαλώ, να λέμε ότι δεν χρειάζεται ο ακροατής-πιστός να καταλαβαίνει (διανοητικά) αυτά που ακούει...
Απαντώντας στα περί πρίμα-βίστα ψαλμωδίας: Εννοείται ότι καλό είναι να είσαι προετοιμασμένος. Έχεις πάντα το χρόνο; Ε ... αφού δεν έχεις τον χρόνο, καλό είναι να μπορείς να ψάλλεις πρίμα-βίστα. Άλλωστε, η δυσκολία του πρίμα-βίστα δεν είναι στο μουσικό κείμενο (αφού αυτό σχεδόν πάντα είναι σε κλασικές γραμμές), αλλά στο ποιητικό κείμενο, που κάποιες φορές μας είναι και άγνωστο και (ίσως) "δυσανάγνωστο σε επιπόλαιη ματιά" στο χειρόγραφο του πατρός. Προσωπικά, αν και τα ψάλλω ίσως 15 χρόνια τώρα (προτού κυκλοφορήσουν χάρη στον Μανώλη), όταν συμψάλλω με άλλους συχνά τους προετοιμάζω διαβάζοντάς τους τις ... δύσκολες λέξεις (την ώρα που ψάλλει ο άλλος χορός).
ΥΓ. Όπως θα έγινε φανερό, δεν ξέρω να χειριστώ καλά το quote, γι' αυτό παραθέτω τα λόγια στα οποία απαντώ με τρόπο πρωτόγονο.