Περί του τρόπου μελοποίησης του «Υπερευλογημένη» όταν ψάλλεται στο «Και νύν» των αίνων

[Dimitri]

Συνήθως το «Υπερευλογημένη» στο «Και νύν» των αίνων ψάλλεται ειρμολογικά στο ήχο του σύντομου ίδιου καθίσματος. Σαν δοξαστικό όμως θα έπρεπε να ψάλλεται στιχηραρικά όπως και το «Δόξα» των αίνων; Πρόκειται απλά για λόγους συντομίας ή υπάρχει λόγος που ψάλλεται ειρμολογικά; Εάν είναι έτσι δεν θα έπρεπε να έχει παραδοθεί στα βιβλία σε αργό μέλος όταν είναι «Και νύν» (ίσως υπάρχει, δεν κοίταξα κι όλας αλλά δεν το θυμάμαι); Παρόμοιος συλλογισμός με το «Και νυν» των αποστίχων του εσπερινού όταν π.χ. ψάλλεται το «Ανύμφευτε παρθένε» σε Πλ. Δ'. Πολλοί το λένε ειρμολογικά. Το έχω δεί και το έχω πεί όμως και στιχηραρικό. Το «Υπερευλογημένη» όμως πάντοτε ειρμολογικά.

Ευχαριστώ.

 

[dkalpakidis]

Ωραίοι προβληματισμοί. Πάντως και στις κλασσικές εκδόσεις υπάρχει πριν από τις δοξολογίες σε β' ήχο στο μέλος του αναστασιματαρίου. Κάνω πρόχειρα δύο σκέψεις: α') υπάρχει λόγος αργότερης μελοποίησης σε β' ήχο; β') εάν επιθυμούσε το τυπικό εναλλαγές (στους ήχους) γιατί να μην χρησιμοποιούσε "ομόηχο" κάθισμα (θεοτοκίο) από τα τόσα που έχουμε στις κυριακάτικες ακολουθίες;
Για τα απόστιχα του εσπερινού προσωπικα ακολουθώ το "ύφος" του Δοξαστικού ή των προηγούμενων αποστίχων εφ' όσον δεν έχει δοξαστικό.