Bρήκα σε ένα βιβλίο που προσωπικά δεν το χρησιμοποιώ, αυτό της "ευσεβούς μελωδίας" του 1940, έναν ύμνο που μιλά για προσευχή, του Αλ. Κατακουζηνού. Είναι γραμμένο με μουσικούς χαρακτήρες, τόσο τους δικούς μας όσο και των Δυτικών, και το παραθέτω.
Η φωνή της αηδόνος.
Η φωνή της αηδόνος
εκ του θαλλερού ανθώνος
γλυκυλάλως αντηχεί
γλυκυλάλως αντηχεί.
Τι ωραία μελωδία
προς τον Πλάστην υμνωδία
και αθώα προσευχή
και αθώα προσευχή.
Ευσεβή καλά παιδία
και ημών η υμνωδία
ας δοξάση τον Θεόν
ας δοξάση τον Θεόν.
Πάντες ψάλατε συμφώνως,
"Μέγας ει, Θεέ και μόνος
ο θαυμάσια ποιών
ο θαυμάσια ποιών".