Λόγω του ότι σε ένα ψαλτικό forum αναρτήθηκε η εν λόγω παρουσίαση, γίνεται φανερό ότι αφορά όσους θα έβρισκαν ενδιαφέρουσα (από μουσικής πάντα και μόνο απόψεως) μία τέτοια εκδήλωση και οι ευχαρηστίες στην ανακοίνωση αυτό δείχνουν. Ας μην μπλέξουμε πάλι σε διαμάχες ούτε εκκλησιαστικοπολιτικές, ούτε θεολογικές ή οτιδήποτε άλλο. Αν σε ένα ψαλτικό forum δεν είναι δεδομένη η πίστη μας στα δόγματα της Ορθοδόξου Εκκλησίας και της Πατερικής Θεολογίας και χρειάζεται να την συζητάμε, καλύτερα να το κλείσουμε. Είναι μία ανακοίνωση για όσους αρέσκονται στο να ακούνε αμανέδες (και είναι μεγάλο το κομμάτι του ψαλτικού κλάδου που το κάνει) και ως τέτοιο πιστεύω ότι πρέπει να μείνει στο μυαλό όλων μας.
Ούτε όσοι ακούνε heavy metal είναι σατανιστές, ούτε όσοι ακούνε αμανέδες είναι απαραίτητα μουσουλμάνοι, ούτε όσοι ακούνε Χατζηγιάννη είναι φλώροι (πιθανόν κάποιο να έχουν ενδοιασμούς για το τελευταίο, αλλά ας το παραβλέψουμε 
). Όσο κι αν θέλαμε να μην το παραδεχτούμε, οι άνθρωποι την μουσική τους (ότι κι αν είναι, κλεμμένη από εμάς, κλεμμένη από τις Ινδίες ή δεν ξέρω και γω από που) την σέβονται την ευλαβόνται και την δουλεύουν πολύ καλά (τι καλά, υπέροχα!) και αν μη τι άλλο, το να επιλέγει κανείς να ακούει καλή μουσική, σημαίνει καλό αισθητήριο. Ας αφήσουμε τις θεολογίες και τις οικουμενικότητες στην άκρη, διότι ούτε μας τιμά μία τέτοια συζήτηση (ως άσχετους, αλλά και ως άσχετος χώρος συζήτησης), ούτε και πρόκειται να βγάλει απολύτως πουθενά, όπως η εμπειρεία παρόμοιων κατά καιρούς συζητήσεων έχει δείξει.
Εμείς κύριε Τσακίρογλου τους μουλάδες που ουρλιάζουν σαν τους γκρίζους λύκους ,τους ακούμε καθημερινά κι ας τους έχουμε βαρεθεί για να μην πω σιχαθεί.Τώρα αν κάποιοι θέλουν να τους ακούν από κοντά ας έρθουν στον Έβρο να τους ακούν μέρα νύκτα, ή ας υψώσουν μιναρέδες στην Αθήνα έχει αρκετούς μουλάδες εκεί θα τους ακούν καλύτερα.Και δεν ειρωνεύομαι κανένα.Όσον αφορά περί δεδομένης πίστις νομίζω ότι υπερβάλετε όταν και άγιοι πλανήθηκαν.Τίποτε δεν είναι δεδομένο αν δεν υπάρχει ταυτόχρονη πνευματική ζωή και διάκριση.
Οἱ Ἅγιος Ρωμανὸς ὁ Μελῳδός, Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, Ἰωάννης Κουκουζέλης, οἱ μεγάλοι Πέτρος ὁ Πελοποννήσιος, Πέτρος Μπερεκέτης, Θεόδωρος Φωκαεὺς καὶ μὲ τὶς θεόπνευστες καὶ μεγαλοφυεῖς συλλήψεις τοὺς δημιούργησαν τὸ κλασικὸ ὕφος τοῦ ψάλλειν καὶ ἔθεσαν τὰ ὅρια τῆς μουσικῆς, ὅρια ποὺ περιγράφουν τὸ τί εἶναι κλασσικὸ καὶ ὡς ἐκ τούτου χρησιμεύουν ὡς κριτήριο ἐλέγχου τῆς γνησιότητας τοῦ κάθε μουσικοῦ κομματιοῦ καὶ τῆς συνέπειάς του πρὸς τὰ ἀρχαῖα πρότυπα. Τὰ κείμενά τους ἀποτελοῦν τὶς πηγές, τὶς κορυφώσεις τῆς Βυζαντινῆς Μουσικῆς καὶ ἐκπλήσσουν μὲ τὴν ἁπλή, σοβαρὴ καὶ ἱεροπρεπῆ μουσικὴ μελῳδία τους, ὅσο καὶ τὰ θεόπνευστα λόγια τους.
Ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῆς πτώσεως τοῦ Βυζαντίου καὶ μετά, ἡ πτώση τοῦ μορφωτικοῦ ἐπιπέδου καὶ ἡ πολιτιστικὴ ἀποδυνάμωση τῶν Ἑλλήνων, ἀλλὰ ἡ γεωγραφικὴ θέση τῆς Ἑλλάδος ὡς σταυροδρόμι μεταξὺ τριῶν ἠπείρων εἶχαν ὡς ἀποτέλεσμα νὰ δεχθεῖ ἡ ἑλληνικὴ μουσικὴ ἀλλὰ καὶ ἡ ἑλληνικὴ παράδοση ὡς σύνολο διάφορες ἐπιδράασεις, τόσο ἀπὸ πλευρᾶς τῶν κατακτητῶν Τούρκων ὅσο καὶ ἀπὸ τὴ Δύση. Τὸ χάος ποὺ ἐπικράτησε καὶ ἐπιδρατεῖ ὡς καὶ σήμερα στὰ μουσικά μας πράγματα ἀποτελεῖ γέννημα τῆς ἀδυναμίας μας νὰ θωρακίσουμε τὴν πολιτιστικὴ κληρονομιά μας ἀπὸ ὅσους τὴν ἐπιβουλεύονται, ἢ ἀπὸ ἄγνοια τὴν καταστρέφουν.Ἔτσι σήμερα παρατηροῦμε τὴν ὕπαρξη διαφόρων «βυζαντινῶν» ὑφῶν ἢ τὶς ἀτυχεῖς προσπάθειες συνδυασμοῦ τοῦ Βυζαντινοῦ μέλους καὶ τῆς εὐρωπαϊκῆς καντάδας ἢ τὴν ἑρμηνεία τῶν παραδοσιακῶν μουσικῶν γραμμῶν κατὰ τρόπο ποὺ θυμίζει τὴν κοσμικὴ ἑλληνικὴ μουσική. Καὶ τὸ χειρότερο ὅλες αὐτὲς οἱ προσπάθειες γίνονται γιὰ τὴν -δῆθεν- σωστὴ ἐπαναπροσέγγιση τοῦ παραδοσιακοῦ ὕφους καὶ μέλους ἢ τὴν κάθαρσή του ἀπὸ τὶς ξένες ἐπιδράσεις καὶ προσμείζεις ποὺ ἔχει δεχθεῖ.
Ἐπίσης ὑπάρχουν «ψάλτες» ποὺ ἀγνοοῦν ἐντελῶς τὴ Βυζαντινὴ Μουσικὴ καὶ μὲ τὶς πρακτικὲς γνώσεις τοὺς προκαλοῦν καὶ περαιτέρω ἀλλοίωση τοῦ ὕφους τῆς Μουσικῆς μας.
Τὸ ἀποτέλεσμα τῶν αὐθαιρεσιῶν τῶν κάθε λογῆς «πρωτοψαλτῶν» εἶναι ἄτακτες καὶ ἀνάρμοστες φωνές, ἀπουσία Θρησκευτικοῦ συναισθήματος κατὰ τὴν τέλεση τῆς Θείας Λατρείας, ἀλλοίωση τῆς ἐθνικῆς μας παράδοσης μὲ τὴν εἰσαγωγὴ ξένων πρὸς αὐτὴν στοιχείων καὶ τὴν προσπάθεια νομιμοποίησής τους.
Εἶναι καιρὸς πιὰ νὰ ἀναλάβουν ὄλοι τὶς εὐθύνες τους, κλῆρος καὶ λαὸς γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῶν κινδύνων ποὺ ἐλλοχεύουν. Οἱ κίνδυνοι ἀπειλοῦν τὸ σύνολο τοῦ ἑλληνορθόδοζου οἰκοδομήματος καὶ τὰ ὅσα ἀναφέραμε ἀποτελοῦν συμπτώματα ποὺ ἐμφανίζονται σὲ ἕνα στήριγμα τοῦ οἰκοδομήματος αὐτοῦ. Ὁ ἀγῶνας θὰ πρέπει νὰ εἶναι πολύπλευρος καὶ δυναμικὸς καθὼς ἡ ἐποχή μας εἶναι ἐποχὴ δοκιμασίας μὰ καὶ προσδοκίας.
Ἐμεῖς ὡς Ἕλληνες θὰ γατζωθοῦμε σφιχτὰ ἀπὸ τὴν παράδοση αὐτὴ γιὰ νὰ ἀποφύγουμε τὴν ἀφελληνοποίησή μας μέσα στὸν κυκεῶνα τῶν γενικῶν ἐπιδράσεων, ποὺ προβλέπονται σαρωτικὲς στὸ μέλλον, εἰδικὰ μὲ τὴν παγκοσμιοποίηση. Ἀλλὰ καὶ οἱ ἁπανταχοῦ ὀρθόδοξοι προσβλέπουν σὲ μᾶς τοὺς Ἔλληνες καὶ προσμένουν χεῖρα βοηθείας. Ἡ βοήθεια θὰ ἀντληθεῖ μέσα ἀπὸ τὸν ἀτίμητο θησαυρὸ τῆς ἑλληνορθόδοξης παράδοσης. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἡ διατήρηση τῆς παράδοσης ἀποτελεῖ καθῆκον καὶ τιμὴ γιὰ μᾶς τοὺς κληρονόμους της μὲ σημασία ὄχι ἁπλῶς ἑλληνική, ἀλλὰ πανανθρώπινη.
Ὅσον δὲ ἀφορᾷ στὸ ψάλλειν, θὰ πρέπει οἱ ἱεροψάλτες νὰ ἀποφεύγουν τὶς αὐθαίρετες μιμήσεις τῶν κοσμικῶν προτύπων ἀπ᾿ ὅπου κι ἂν προέρχονται. Οἱ ἐξεζητημένοι λαρυγγισμοὶ καὶ οἱ ἄτακτες φωνὲς διαλύουν τὴν θρησκευτικὴ ἀτμόσφαιρα. Μ᾿ αὐτὲς τὶς φωνὲς καὶ τοὺς λαρυγγισμοὺς ἔρχονται σὲ ἀντίθεση μὲ τὸν Ε´ κανόνα τῆς ἐν Τρούλλῳ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ποὺ ὁρίζει ὅτι «οἱ ψάλλοντες μετὰ πολλῆς προσοχῆς καὶ κατανύξεως ψαλλέτωσαν, βοαῖς ἀτάκτοις καὶ ἀναρμόστοις μὴ χρώμενοι».
