Σεμνάααα... Ο βαρύς είναι πολύ δύσκολος ήχος και δεν χωρούν αφορισμοί, αφού για τα διαστήματά του υπάρχουν διαφορετικές απόψεις. Αλλοιώς θα πάρει η μπάλα και πολλούς επώνυμους. Μην αδικούμε τον συνάδελφο.
Στον ορισμό του ήχου όμως, πέραν της κλίμακας και του απηχήματος, μετέχουν και οι δεσπόζοντες φθόγγοι. Στον επτάφωνο βαρύ, λοιπόν, δεσπόζοντες φθόγγους θα λέγαμε τον Ζω, τον Πα και τον Δι. Αν θέλει κάποιος να αυτοσχεδιάσει ή να μελοποιήσει σε κάποιον ήχο, δεν μπορεί να παραβεί τις αρχές του ήχου, διαφορετικά γεννάει άκουσμα πολύ ξένο.
Δεν είναι λίγες οι φορές που ακούσαμε όλοι, πιστεύω, εμπειρικούς ψάλτες να ψέλνουν κάτι σε ήχο του Πλάγιου Πέρα-Δώθε, και να μην ψαχτήκαμε: "τι λέει αυτός;;;", όχι γιατί δεν παταέι τα διαστήματα σωστά, όσο γιατί κάνει καταλήξεις σε όποια νότα θέλει.
Στην προκειμένη περίπτωση, ΠΡΟΣ ΘΕΟΥ, δεν συμβαίνει το ίδιο: δεν μπορεί να αμφισβητήσει κανείς την ποιότητα της φωνής του κ. Χαρδαβέλλα, αλλά επειδή δεν "περπάτησε" πάνω στις δεσπόζουσες νότες του βαρέως, προέκυψε ένα άκουσμα που μας ξένισε. Αυτό, νομίζω ήταν το πρόβλημα.
Υ.Γ. Για ακόμα μια φορά, ο κ. Μακρής αποδίδει τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση. Ειλικρινά, σας θαυμάζω κ. Μακρή!
Δ. Καταραχιάς