Καλησπέρα,
Αν θα μπορούσα θα ήθελα να εκφράσω την γνώμη ενός 25χρονου που πάλεψε με τα οικονομικά των ωδείων αλλά και με τα μαθήματα.
Οντας διπλωματούχος τρομπετίστας (κύριο επάγγελμα) αλλά και διπλωματούχος ψάλτης (κυρίως για εμένα το κάνω), έχω να πω ότι η περισσότερη δουλειά πάνω στη μουσική ήταν μετά τα διπλώματα. Οι νεώτεροι (στην ηλικία μου σχεδόν) 18χρονοι που παίρνουν τα πτυχία/διπλώματα δε νομίζω πως δεν τα αξίζουν.
Και εξηγούμαι:
Θυμάμαι, όλοι μου (!) οι δάσκαλοι (μικροί-μεγάλοι, έμπειροι-άπειροι, βυζαντινοί-δυτικοί) έλεγαν ότι όλοι κάνουν λάθη. Στα πτυχία, στα διπλώματα, στις μεγάλες σκηνές, στα αναλόγια ακόμα και στη ζωή τους. Γιατί να στερήσω (γιατί μιλάμε για προσωπική άποψη) από ένα μαθητή τη γλύκα του πτυχίου, με τα λάθη και τα προβλήματα του, που εν τέλει θα του δώσει κι εκείνη την ώθηση να αρχίσει να δουλεύει και πάνω στη δουλειά να γίνεται καλύτερος? Στα μαθήματα που κάνω στην τρομπέτα, μιας και είναι το κύριο μου επάγγελμα, γίνομαι κάθε μέρα καλύτερος. Είναι πολλά εκείνα που μου έλεγε ο δικός μου μέντορας και τα καταλαβαίνω μόνο τώρα που διδάσκω εγώ. Η δουλειά είναι εκείνη που με πήγε μπροστά, όχι το "στείρο" διάβασμα στο σπίτι. Εννοείται πως κι εκείνο έχει τη θέση του σε αυτό. Δε νομίζω ότι υπήρχε κάνεις που όταν πήρε το δίπλωμά του ήταν έτοιμος ψάλτης. Εδώ παίρνουμε δίπλωμα αυτοκινήτου και δεν ξέρουμε να οδηγούμε! Πρέπει να κάνουμε 5-6 βόλτες με τους γονιούς μας ώσπου να μάθουμε.
Αυτό νομίζω ότι είναι το σωστό, τουλάχιστον για εμένα που διαβάζω καθημερινά 4-5 ώρες τρομπέτα, άλλες 2 βυζαντινή μουσική, ακόμα και μετά τα διπλώματα, και στο τέλος της ημέρας 3-4 ώρες διδασκαλία.
Η συζήτηση έχει παρεκτραπεί αρκετά βέβαια. Εμένα για το δίπλωμα ο δάσκαλος μου με έβαλε να διαβάσω όλο το μαθηματαριον (το οποίο τώρα κατάφερα να τελειώσω!), όλα τα αργά χερουβικα του Κωνσταντίνου, τα αργά ανοιξανταρια του Κουκουζέλη και γενικα όλα εκείνα τα αργά μαθήματα που ανάθεμα κι αν θα τύχει ποτέ να πω στο αναλόγιο...
Ευχαριστώ που με ακούσατε. Μικρός είμαι, το ξερω, κι ακόμα μαθαίνω. Και νομίζω θα μαθαίνω μέχρι τα βαθιά γεράματα...