Δαυΐδ ή Δαβίδ;

[pransot]

Ποια η ορθογραφία του προφητάνακτος; (Εγώ υποστηρίζω το Δαυΐδ). Το Μηναίο (έκδοση ΑΔ) είχε με "υ", ενώ το εγκόλπιο του Αναγνώστου του π. Κων/νου με "β" (με εξέπληξε).

Στην περίπτωση της γραφής με "υ", τουλάχιστον στα νέα ελληνικά νομίζω πως δε χρειάζονται τα διαλυτικά.

 

[Εμμανουήλ Αβραμίδης]

Στην Αγία Γραφή που έχω (ομοιότυπη έκδοση της Θείας Γραφής του Νικολάου Γλυκύ που τυπώθηκε στη Βενετία το 1687) έχει "Δαβίδ".
Στα ψαλτήρια που υπάρχουν εδώ, αυτά του Πατριαρχικού Τυπογραφείου (1798) και του Σνείρερ (Βιέννη 1817) έχουν "Δαβίδ".
Τα υπόλοιπα δύο και μεταγενέστερα έχουν "Δαυίδ".
Ωστόσο, δε γνωρίζω ποια μορφή συναντάται στη μετάφραση των Ο΄.

 

[dkalpakidis]

Στους Διαλόγους Συμβολής ο κ. Διονύσιος Μπιλάλης Ανατολικιώτης, σε άλλο θέμα, υποστηρίζει ότι ορθή γραφή είναι το Δαυίδ. Δεν το έχω ψάξει προσωπικά:
http://www.symbole.gr/forum/viewtopic.php?f=282&t=692#p2175

 

[π. Μάξιμος]

Κι ἐγώ γιά σωστό ἔχω τό Δαυΐδ ἤ Δαυῒδ ἤ Δαυὶδ ἤ Δαυίδ.
Στά λειτουργικά κείμενα πάντα μέ τόν δίφθογγο συναντᾶται. Ὅταν ἔγραφα τά εἰσαγωγικά στήν ἔκδοση τῆς ἀκολουθίας τοῦ εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ, σχολίασα ἀρνητικῶς κάποιον ἐκδότη πού τό δοξαστικό τῶν αἴνων τό ἔγραφε (ἀντί Δαυϊτικῶς) Δαβιτικῶς (sic) συνελθόντες οἱ πιστοί.

Ωστόσο, δε γνωρίζω ποια μορφή συναντάται στη μετάφραση των Ο΄.

Ποιά ἔκδοση;
Ἐγώ ἔχω τό cd τῆς Ἀ. Δ. μέ τήν Ἁγία Γραφή (Παλαιά καί Καινή Διαθήκη), πού ἔχει concordance καί δέν ὑπάρχει πουθενά μέ τό β, ὅταν τό κτύπησα. Μήν ξεχνᾶμε καί τό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα τῆς Κυριακῆς πρό τῶν Χριστουγέννων. Εἶδα καί τήν 20τομη ἔκδοση τῆς Ἀδελφότητος Θεολόγων «Ο ΣΩΤΗΡ» καί τόν Τρεμπέλα καί παντοῦ εἶναι μέ τόν δίφθογγο. Ὅμως οἱ ἀναλυτές θεολόγοι στά προλεγόμενα τῶν κεφαλαίων ἤ τῶν ψαλμῶν χρησιμοποιοῦν τό β. Εἶναι αὐτό πού «ἐσφαλμένως ἔχει καθιερωθῆ δυστυχῶς» ὅπως γράφει ὁ Διονύσιος.
Θά τόν ρωτήσω, ὅπως καί τόν π. Κωνσταντῖνο. Θά ἔχει σχέση μέ τήν ἑλληνοποίηση ἑνός ἑβραϊκοῦ ὀνόματος, τί κανόνες διέπουν αὐτήν παλαιότερα καί σήμερα, ποιά ἡ ἀντιστοιχία τῶν ἑβραϊκῶν γραμμάτων κ.ὅ..
Πάντως οἱ Ο΄ προκρίνονται.

 

[Κων/νος Βαγενάς]

Θά τόν ρωτήσω, ὅπως καί τόν π. Κωνσταντῖνο. Θά ἔχει σχέση μέ τήν ἑλληνοποίηση ἑνός ἑβραϊκοῦ ὀνόματος, τί κανόνες διέπουν αὐτήν παλαιότερα καί σήμερα, ποιά ἡ ἀντιστοιχία τῶν ἑβραϊκῶν γραμμάτων κ.ὅ..
Πάντως οἱ Ο΄ προκρίνονται.

Ακριβώς. Νομίζω ότι επί της ουσίας δεν έχει μεγάλη σημασία, καθώς η λέξη είναι εβραϊκή οπότε δεν διαστρεβλώνεται η ετυμολογία της αν την γράψουμε με υ ή β. Η ιστορική ορθογραφία που χρησιμοποιούμε σήμερα εμείς έχει σημασία αφού μας πάει πίσω, στη ρίζα της λέξης, η οποία γράφεται με ένα συγκεκριμένο τρόπο. Το αν γράψουμε όμως Δαυΐδ-Δαβίδ, ή Τζον-Τζων δεν νομίζω πως επιφέρει ουσιαστική διαφορά (μπορεί στο συγκεκριμένο να είναι αλλιώς τα πράγματα, βέβαια, δεν ξέρω).
Αλλά για λόγους ιστορικούς, καλά γράφει ο π. Μάξιμος ότι οι Ο΄ προκρίνονται.

 

[π. Μάξιμος]

Ακριβώς. Νομίζω ότι επί της ουσίας δεν έχει μεγάλη σημασία καθώς η λέξη είναι εβραϊκή.

Καί τήν ἑλληνική αὐγό; Ἐμεῖς ἔτσι τό μάθαμε καί σεῖς τό γράφετε ἀβγό.
Καλλίτερα ὠβά στά ποντιακά... Ἀλλά πῶς εἶναι στόν ἑνικό; Ὠβό;

 

[domesticus]

Στὴν πρόσφατη ἔκδοση πάντως τοῦ βυζαντινοῦ κειμένου τῆς Κ.Δ., ποὺ τελευταία ἔχει ἀρχίσει νὰ θεωρεῖται καὶ στὴ Δύση ὡς ἡ ἐγκυρότερη μορφὴ της, τὸ ἔχει μὲ δίφθογγο.

Βλ. The New Testament in the original Greek : Byzantine textform, ἐκδ. Μ. A. Robinson- W.G. Pierpont, Southborough 2005.

 

[pransot]

Στους Διαλόγους Συμβολής ο κ. Διονύσιος Μπιλάλης Ανατολικιώτης, σε άλλο θέμα, υποστηρίζει ότι ορθή γραφή είναι το Δαυίδ. Δεν το έχω ψάξει προσωπικά:
http://www.symbole.gr/forum/viewtopic.php?f=282&t=692#p2175

Την ίδια γνώμη τεκμηριωμένα έχω διαβάσει από τον κ. Κωνσταντίνο Σιαμάκη. Δε θυμάμαι πού, ούτε το βρήκα στο διαδίκτυο

 

[PavlosKouris]

Υπάρχει κ αυτή η άποψη του καθηγητή κ Μπαμπινιώτη για τις ξένες λέξεις κ ονόματα κατά τη μεταγραφή τους στη Νέα Ελληνική

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=114&artid=92911&dt=09/11/1997

 

[neoklis]

Την ίδια γνώμη τεκμηριωμένα έχω διαβάσει από τον κ. Κωνσταντίνο Σιαμάκη. Δε θυμάμαι πού, ούτε το βρήκα στο διαδίκτυο

Στο παρακάτω απόσπασμα (από εδώ).

4. Δαβίδ· 60 φορὲς σ᾿ ὅλη τὴ μετάφρασι τῆς Καινῆς Διαθήκης τὸ γράφουν ἔτσι. ἀνοίξτε ἕνα ταμεῖο καὶ βρῆτε τὰ χωρία. αὐτό, γιὰ νὰ κάνουμε καὶ λίγη πιὸ προχωρημένη κριτικὴ κειμένου· ἔτσι σὲ τόσο ἁπλᾶ ζητήματα. γράφουν τὸ ὄνομα Δαυῒδ πάντα μὲ βῆτα, Δαβίδ, δεί*χνοντας τόσο ὅτι ἀπὸ ἑβραϊκὰ δὲν ξέρουν γρῦ, οὔτε κἂν τὸ ὄνομα τοῦ Δαυΐδ, παρ᾿ ὅλο ποὺ ὅλοι τους πῆραν κάποτε πτυχίο θεολογικῆς σχολῆς, –φανταστήκατε ποτὲ ἕναν ἀπόφοιτο λυκείου νὰ γράφῃ Κέσσαρας;– ὅσο καὶ ὅτι ἀρχαῖα χειρόγραφα τῆς Καινῆς Διαθήκης ἢ ὁποιουδήποτε ἄλλου κειμένου δὲν εἶδαν ποτέ τους, οὔτε οἱ ἄλλοι πέντε οὔτε ὁ παπυρολόγος Γαλίτης. στὸ ἑβραϊκὸ κείμενο τὸ ὄνομα γράφεται ἄστικτο Δυδ, καὶ στὰ ἑλληνικὰ χειρόγραφα τόσο τῶν Ο΄ καὶ τῆς Καινῆς Διαθήκης ὅσο καὶ τῶν ἄλλων μεταφραστῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης (᾿Ακύλα, Θεοδοτίωνος, Συμμάχου, Ε΄, F΄ καὶ Ζ΄) καὶ τῶν ἐκκλησιαστικῶν συγγραφέων καὶ τῶν κοσμικῶν μεταγράφεται πάν*το τε Δαυῒδ μὲ ὗ ψιλόν. ἡ γραφὴ μὲ βῆτα, Δαβίδ, εἶναι στὰ χειρόγραφα ἄγνωστη. ἂν θέλετε, καὶ στ᾿ ἀραβικὰ χειρόγραφα τοῦ Κορανίου, ὅπου τὸ ὄνομα ἀνευρίσκεται 9 φορές, ὑπάρχει πάντοτε ἡ ἀνάλογη ὀρθο γρα*φία, ποὺ διαβάζεται Νταούτ (= Δυτ, Daut), γιατὶ τὸ υ εἶναι ου· καὶ στὶς διάφορες ἀσιατικὲς ἀφρικανικὲς κι εὐρωπαϊκὲς γλῶσσες τῶν ἀρχαίων χριστιανικῶν μεταφράσεων τῆς Βίβλου (κοπτικῶν, συριακῶν, αἰ*θιοπικῆς, ἀραβικῆς, ἀρμενικῆς, γεωργιανῆς, σλαβονικῆς, γοτθι κῆς, λατινικῶν) τὸ υ ἢ u διατηρεῖται ἐπίμονα ὡς ὁ κυριώτερος φθόγγος τοῦ ὀνόματος· στὴ λατινικὴ τὸ ὄνομα γράφεται πάντοτε David μὲ v, ἤτοι Dauid μὲ u, καὶ οὐδέποτε Dabid· καὶ γιὰ νὰ ἐπεκταθῶ καὶ στὴν ἀγγλική, ἀπὸ τὴν ὁποία μεταφράζουν οἱ τῆς ὁμάδος τοῦ ᾿Αγουρί δου, καὶ στὶς λοιπὲς εὐρωπαϊκὲς γλῶσσες, γράφεται David καὶ προφέρε ται Νταβίντ ἢ Ντέιβιντ, οὐδέποτε Νταμπὶντ ἢ Ντέιμπιντ· οὐδέποτε τὸ υ u v w (= υ) γίνεται b (= μπ, β) ὅπως νὰ ποῦμε στὶς λέξεις βόδι καὶ bank· οὔτε στ᾿ ἀραβικὰ τὸ ὄνομα γίνεται Dabut (= Νταμπούτ), ἀλ λὰ παραμένει Νταούτ. κι ὅμως αὐτοὶ γράφουν Δαβίδ. στὴν ἀρχὴ ἀπο ροῦσα ποῦ τὸ βρῆκαν· ἔπειτα κατάλαβα. πρῶτος ἔγραψε Δαβὶδ τὸ 1638 ὁ Μάξιμος Καλλιουπολίτης στὴ νεοελληνικὴ μετάφρασί του τῆς Καινῆς Διαθήκης, ποὺ ἔγινε, πρώτη ἐκείνη, μὲ τὴ φροντίδα καὶ τὴν ὑπο κίνησι καὶ γιὰ λογαριασμὸ τῶν καλβινιστῶν τῆς Δυτικῆς Εὐρώ πης, ἐπὶ Κυρίλλου Λουκάρεως. ἔπειτα ἔγραψε πάλι Δαβὶδ ὁ ᾿Αγγλο έλ λη νας προτεστάντης ᾿Αν. Κάλβος στὴ μετάφρασί του τῶν Ψαλμῶν ποὺ ἔκανε τὸ 1824-26 γιὰ τοὺς ἑλληνογλώσσους προτεστάντες τῆς ᾿Αγγλίας. ἔπειτα ἔγραψαν τὸ σφαλερὸ τύπο οἱ Leeves - Lowndes - Βάμ βας καὶ ἡ ὁμάδα τους στὴ μετάφρασι τοῦ Βάμβα. ἔπειτα τὸ 1985 ἡ ὁμάδα τοῦ ᾿Αγουρίδου στὴν ἐξεταζόμενη μετάφρασί τους. κι ἔπειτα τὸ 1997 ἡ ὁμάδα τῶν ἁπλουστευτῶν τοῦ Βέλλα στὴ μετάφρασι τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. ὅλοι αὐτοὶ ἔγραφαν Δαβίδ, ἐπειδὴ οἱ μεταφράσεις των ἔγιναν ἀπὸ τὴν ἀγγλικὴ ἢ ἄλλες εὐρωπαϊκὲς μεταφράσεις τοῦ μα σο ριτικοῦ, ποὺ ὅλες γράφουν τὸ ὄνομα ὅπως ὁ ῾Ιερώνυμος David. γιατὶ φαντάζονται ὅτι μὲ β πρέπει νὰ μεταγράψουν τὸ λατινικὸ - εὐρωπαϊ κὸ ν. ἂν μετέφραζαν βέβαια ἀπὸ τὸ μασοριτικό, ὅπως κοκορεύονται, μὲ κανέναν τρόπο δὲν θὰ ἔκαναν αὐτὴ τὴ γκάφα· οὔτε ποὺ τοῦ ἔρ ρι ξαν μιὰ ματιά, οὔτε ἐκεῖνο οὔτε τοὺς Ο΄· αὐτὸ δείχνει ἡ γκάφα τους. μερικοί, ὅπως οἱ Γιαννακόπουλος, Χαστούπης, καὶ Βέλλας, παρ᾿ ὅλο ποὺ μετέφρασαν κι ἐκεῖνοι ἀπὸ τὴν ἀγγλικὴ ἢ τὴ γαλλικὴ με τάφρασι, ἀπέφυγαν τὴ γκάφα αὐτή, ἐπειδὴ ἦταν προσεκτικοί, κι ἔρ ριχναν καμμιὰ ματιὰ στὸ μασοριτικὸ ἢ καὶ στὸ κείμενο τῶν Ο΄ καὶ τὸ σέβονταν κιόλας. οἱ τῆς παρέας τοῦ ᾿Αγουρίδου ὅμως καὶ τῶν ἁπλουστευτῶν τοῦ Βέλλα συνέχισαν τὴ γκάφα ἀπὸ ἐθισμό, ἐπειδὴ εἶναι τέως κατηχητόπουλα, στὰ δὲ κατηχητικὰ εἶχε περάσει ὁ ἀπα ρά δοτος καὶ σφαλερὸς προτεσταντικὸς τύπος Δαβὶδ μέσῳ τῆς μετα φράσεως τοῦ Βάμβα. γι᾿ αὐτὸ γράφει Δαβὶδ καὶ ὁ Τρεμπέλας. δὲν μπό ρεσαν ν᾿ ἀπεξαρτηθοῦν ἀπὸ μιὰ κακὴ κληρονομικότητα. δὲν πᾶν νὰ γράφουν τ᾿ ἀρχαῖα χειρόγραφα Δαυΐδ! καὶ ποιός ἀπ᾿ αὐτοὺς τὰ εἶδε ποτέ; καὶ ποιός ἀπ᾿ αὐτοὺς μπορεῖ νὰ ἐκτιμήσῃ τί σημαίνει αὐτὸ καὶ τί ἀξία ἔχει; ἄλλωστε αὐτοὶ ὅλοι, κρίνοντας ἀπὸ τὴ δική τους πρακτική, πιστεύουν στὶς θεωρίες τῆς ἀρνητικῆς κριτικῆς τῶν κομπογιανιτῶν τῆς προτεσταντικῆς θεολογίας γι᾿ ἀλλεπάλληλα στρώ ματα καὶ διαστρωματώσεις τῶν Εὐαγγελίων καὶ τῶν λοιπῶν βιβλι κῶν κειμένων, τὰ ὁποῖα στρώματα τοὺς δείχνουν τάχα ὅτι τὰ βιβλικὰ κείμενα εἶναι προϊόντα μακροχρονίων ἐξεργασιῶν κι ἀλλεπαλλήλων διαστρωματώσεων, οἱ ὁποῖες σὲ μιὰ ὄψιμη ἐποχή, κατὰ τὶς ἀρχὲς τοῦ Β΄ αἰῶνος, καταστάλαξαν στὰ σήμερα σῳζόμενα βιβλικὰ κείμενα. γιατί λοιπὸν νὰ μὴ συνεχίσουν κι αὐτοὶ τὶς ἐξεργασίες καὶ τὴ διαστρωμάτωσι; καὶ γιατί ν᾿ ἀκολουθοῦν τὴν ἀρχικὴ παράδοσι; ποιός ὁ λόγος τόσης ἀκρι*βολογίας; στὸ κάτω κάτω ἕνα κείμενο σαμποτάρεται καὶ διαβάλλεται εὐκολώτερα, ὅταν εἶναι καὶ παραχαραγμένο, ὅταν μερικὰ τεκμήριά του εἶναι φθαρμένα.

 

[Κων/νος Βαγενάς]

Διάβασα με προσοχή τα δύο άρθρα, του Μπαμπινιώτη και του π. Σιαμάκη. Καταρχάς, το τελευταίο μου φαίνεται αδικαιολόγητα ( επιθετικό, για ένα θέμα μάλιστα που δεν είναι ξεκάθαρο αφενός, και αφετέρου, όπως τονίσαμε, δεν είναι και ζωτικής σημασίας.

Επειδή ήξερα την άποψη αυτή του κ. Μπαμπινιώτη για την αντιστρεψιμότητα στα κύρια ονόματα (αν και δεν την υιοθετώ πλήρως, κυρίως όταν γράφουμε ελληνικά κύρια ονόματα με λατινικούς χαρακτήρες διότι αλλοιώνουμε την προφορά, αν γράψουμε π.χ. Peiraias ο ξένος δε θα διαβάσει Πειραιάς, αλλά Πεϊράιας, τέλος πάντων), κοίταξα το Λεξικό του και με έκπληξη διαπίστωσα ότι στο λήμμα "Δαυίδ" παραπέμπει στο "Δαβίδ" χωρίς άλλο σχόλιο, και στο "Δαβίδ" αναφέρει την ορθογραφία "Δαυΐδ" ως παλαιότερη.

Σήμερα που ανέβηκα στη Σχολή, ρώτησα ένα φίλο μου γλωσσολόγο που συνεργάζεται με τον Μπαμπινιώτη αν έχει άποψη για το θέμα. Μου είπε όταν ένα κύριο όνομα ήδη από την ελληνιστική εποχή χρησιμοποιείται και με τις 2 γραφές τότε, σύμφωνα με τον Μπαμπινιώτη, προτιμάται η απλούστερη. Εν προκειμένω, και ο δύο γραφές υπήρχαν (στο Tlg απαντούν και οι δύο τύποι στον ίδιο αριθμό περίπου, γύρω στις 6.000 φορές ο καθένας). Γι' αυτό προτιμά το Δαβίδ, χωρίς φυσικά να σημαίνει ότι το Δαυΐδ είναι λάθος.

Μία άλλη σκέψη που έκανα εγώ είναι ότι η αντιστρεψιμότητα μπορεί να ισχύει σε γλώσσες της ίδιας οικογένειας, εν προκειμένω της ινδοευρωπαϊκής, αλλά δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να ισχύσει για διαφορετικές οικογένειες, αφού η εβραϊκή ανήκει στις σημιτο-χαμιτικές.

Από το άρθρο του π. Σιαμάκη αυτό που μπορώ να σολιάσω με σχετική βεβαιότητα είναι ότι στην πρόταση "στὴ λατινικὴ τὸ ὄνομα γράφεται πάντοτε David μὲ v, ἤτοι Dauid μὲ u, καὶ οὐδέποτε Dabid" υπάρχει πρόβλημα διότι αφενός το υπογραμμισμένο κομμάτι δεν καταλαβαίνω πώς προκύπτει (αλλά τέλος πάντων μπορεί να προκύπτει), αφετέρου ακριβώς αυτή η αντιστοιχία μας οδηγεί στην φωνητική απόδοση της λέξης, που για τα αρχαία ελληνικά της αττικής διαλέκτου δεν θα μπορούσε να είναι ίσως "Δαβίδ" (αφού αυτό προφερόταν /dabid/), αλλά για την περίοδο της ελληνιστικής - ακριβώς όπως λέει κι ο Μπαμπινιώτης - θα μπορούσε μια χαρά να είναι και με τις δύο γραφές, αφού είχε συντελεστεί η αποκλειστοποίηση των ηχηρών κλειστών σε ηχηρά διαρκή, το <β> δηλαδή δεν προφέρεται πια /b/ αλλά /v/.

 

[PavlosKouris]

Χαίρομαι που παρά το νεαρό της ηλικίας σου επιστημονικά μου έκανες παράθεση 2 σχολών-απόψεων κ επιστημονικών μελετών.Ταυτίζομαι με τη σκέψη σου ότι η αντιστρεψιμότητα μπορεί να ισχύει σε συγγενής γλώσσες κ μου θύμησες τη καθηγήτρια τη κ. Ελένη Χριστινάκη κ τη αγάπη της στην εβραϊκή γλώσσα.Το ότι ανήκει στις σημιτο-χαμιτικές ούτε που το θυμόμουν. Συμφωνώ περισσότερο με το κ.Μπαμπινιώτη κ για ένα ακόμη λόγο: αυτή η συγκεκριμένη συμπλοκή του δίφθογγου (υι) στο Δαυίδ μου είναι κ πιο αρεστή οπτικά. Σίγουρα αγνοώ αν παίζει ρόλο το οπτικό αποτέλεσμα αλλά απλά το αναφέρω.Αλήθεια Κώστα κατά την εκφορά του λόγου έχει διαφορετική προφορά το Δαβίδ με το Δαυίδ;

 

[pransot]

Σήμερα που ανέβηκα στη Σχολή, ρώτησα ένα φίλο μου γλωσσολόγο που συνεργάζεται με τον Μπαμπινιώτη αν έχει άποψη για το θέμα. Μου είπε όταν ένα κύριο όνομα ήδη από την ελληνιστική εποχή χρησιμοποιείται και με τις 2 γραφές τότε, σύμφωνα με τον Μπαμπινιώτη, προτιμάται η απλούστερη. Εν προκειμένω, και ο δύο γραφές υπήρχαν (στο Tlg απαντούν και οι δύο τύποι στον ίδιο αριθμό περίπου, γύρω στις 6.000 φορές ο καθένας). Γι' αυτό προτιμά το Δαβίδ, χωρίς φυσικά να σημαίνει ότι το Δαυΐδ είναι λάθος.

Επειδή έτυχε σήμερα να δω τον κ. Σιαμάκη (έπειτα από πολλούς μήνες) μου είπε πως σε ΟΛΑ τα βιβλικά χειρόγραφα που έχει δει (και είναι πολλά) υπάρχει μόνο η μορφή με το δίφθογγο, το ίδιο (ή παρόμοιο) και στα αραβικά.
Δε σημαίνει πως υποστηρίζω κάτι εγώ, μεταφέρω απλώς άποψη επειδή έτυχε. Προσωπικά σε θέματα χειρογράφων, παλαιογραφίας κ.τ.λ. έχω μεσάνυχτα

 

[Johnsteff]

Παρ' όλο που το θέμα αν η λέξη Δαβίδ πρέπει να γράφεται με β ή με υ είναι ένα εντελώς δευτερεύον και επουσιώδες ζήτημα, το κείμενο του κ. Σιαμάκη μας δίνει την ευκαιρία να κάνουμε ορισμένες παρατηρήσεις. Ο κ. Σιαμάκης μας λέει πως αναρωτιόταν που βρήκαν οι μεταφραστές της Βιβλικής Εταιρίας τον τύπο Δαβίδ. Φυσικά αυτή ακριβώς η απορία του αποδεικνύει πως δεν είδε ποτέ του τις κύριες εκδόσεις της Καινής Διαθήκης όπως του Έρασμου, ήδη από το 1515!, αλλά και του Στεφάνου, δηλαδή το πασίγνωστο textus receptus. Και όμως, ο κ. Σιαμάκης είδε την μορφή Δαβίδ για πρώτη φορά το 1638, στην μετάφραση του Μάξιμου. Μέγας κριτικός και ειδήμων... Αλλά τι να άλλο θα μπορούσε να περιμένει κανείς από κάποιον που διδάσκει στους αδαείς κριτική κειμένου από την... concordancia!

Επίσης, όταν ο κ. Σιαμάκης μας διαβεβαιώνει πως ο τύπος Δαβίδ δεν υπάρχει στα χειρόγραφα, το μόνο που αποδεικνύει είναι πως αν υπάρχει κάποιος που δεν είδε αρχαίο χειρόγραφο στην ζωή του είναι αυτός ο ίδιος. Διότι πάρα πολλά χειρόγραφα του βυζαντινού κειμένου έχουν την λέξη με β: Δαβίδ. Γι' αυτό άλλωστε σχεδόν όλες οι εκδόσεις της Καινής Διαθήκης κατά τους πρώτους αιώνες της τυπογραφίας είχαν τον τύπο Δαβίδ, γιατί έτσι είχαν τα χειρόγραφα του βυζαντινού δηλαδή εκκλησιαστικού κειμένου που είχαν στην διάθεσή τους. Και να φανταστεί κανείς ότι ο κ. Σιαμάκης προβάλλει τον εαυτό του ως τον μέγιστο γνώστη και υπερασπιστή του εκκλησιαστικού κειμένου, προσβάλλοντας και βρίζοντας όλους τους άλλους ως αγράμματους. Τι να πει κανείς. Για γέλια και για κλάμματα...

Το πιο αστείο όμως είναι όταν λέει ότι ο τύπος Δαβίδ είναι προτεσταντικός! Και αυτό είναι πραγματικά για γέλια, διότι ο τύπος Δαυίδ καθιερώθηκε στις εκδόσεις της Καινής Διαθήκης της Δύσης ως μοναδικός μόνον μετά τον 19ο αιώνα. Και αυτό διότι έτσι γράφει την λέξη ο περίφημος Βατικανός κώδικας, ο κατεξοχήν εκπρόσωπος του αλεξανδρινού κειμένου της Καινής Διαθήκης. Δηλαδή, αν θέλαμε να βαφτίσουμε μια από τις τις δύο μορφές ως "προτεσταντική", με την "λογική" του κ. Σιαμάκη φυσικά, αυτή θα ήταν η μορφή Δαυίδ, με ύψιλον, γιατί αυτήν την καθιέρωσαν οι προτεστάντες στις εκδόσεις τους για να μειώσουν και να εξαφανίσουν την μορφή Δαβίδ, με βήτα, που έχουν τα βυζαντινά χειρόγραφα!

Συγγνώμη που επεκτάθηκα τόσο πολύ και με τόσες λεπτομέρειες, αλλά και η αγραμματοσύνη και η απρέπεια κάποιων πρέπει να έχει και τα όρια της.

Με δυο λόγια: είτε Δαυίδ γράψουμε , είτε Δαβίδ, το ίδιο είναι. Και τα δυο είναι εξίσου σωστά, ΥΠΑΡΚΤΑ και... ορθόδοξα!