Αν και πέρασαν αρκετά χρόνια από τότε που έφυγε ο Γιώργος ο Βαλής, επιτρέψτε μου να γράψω κι εγώ δύο λόγια γι' αυτόν. Υπήρξε ένας από τους ελάχιστους ιεροψάλτες που κατείχε ουσιαστικά την τέχνη του ισοκρατήματος. Γνωρίζω μόνο 4 οι οποίοι σε επίπεδο κατάρτισης και φωνητικών ικανοτήτων μπορούσαν να σταθούν δίπλα του (Μάνθος, Κατηνιώτης, Πουγούνιας, Βεντούρης). Αυτά έχουν όμως καταγραφεί και στη σχετική βιβλιογραφία, από ειδικούς ερευνητές του χώρου. Οι διαστάσεις της προσωπικότητάς του που λείπουν από τα σχόλια που προηγήθηκαν είναι αυτές του δασκάλου και του ανθρώπου. Ο Γιώργος ο Βαλής δεν υπήρξε καθηγητής βυζαντινής μουσικής. Συχνά μάλιστα χαριτολογούσε με τον τίτλο. Υπήρξε δάσκαλος με αξιοθαύμαστες ικανότητες στην υποστήριξη της ανάπτυξης των μουσικών ικανοτήτων των νέων ανθρώπων. Μπορούσε μέσα σε ελάχιστο χρόνο να σε βοηθήσει να κατανοήσεις ζητήματα τονικότητας, ηχοχρώματος και ύφους που έως εκείνη τη στιγμή σου φάνταζαν στη σφαίρα του άυλου. Κι όλα αυτά με τρόπο απλό και ταπεινό. Θυμάμαι να μου δείχνει στις πρόβες της χορωδίας του Υπουργείου Οικονομικών και αργότερα του Θ. Βασιλικού τις νότες στην παρτιτούρα (την πάρτα, όπως την έλεγαν τότε) με υπομονή ψυθιρίζοντας "λέγε". Και μετά με ιδιαίτερη διακριτικότητα να μου υποδεικνύει τις παύσεις, ζητώντας μου να επαναλάβω το απόσπασμα, ψέλνοντας το πρώτα εκείνος. Δίδασκε κάθε στιγμή που τον προσέγγιζες: στο αναλόγιο, στην πρόβα της χορωδίας. στις κοινωνικές εκδηλώσεις, όταν άρχιζαν οι άξιοι ψάλτες της παρέας τα ψαλτοτράγουδα. Την περίοδο της ασθένειας του πατέρα μου ερχόταν τακτικά και τον επισκεπτόταν στο σπίτι. Ήταν από τους ελάχιστους που δεχόταν να δει όντας ασθενής. Για χρόνια δε μετά το θάνατό του κρατούσε τα λογιστικά βιβλία του καταστήματος της μητέρας μου χωρίς να δεχτεί καμία αποζημίωση, όσο κι αν επέμεινα. Έλεγε πάντα "εγώ από τον φίλο μου ποτέ δε δέχτηκα χρήματα. Δε θα το κάνω τώρα". Είμαι βέβαιος ότι ο χορός των ουρανών συμπληρώθηκε με ένα βαρύτονο.
