Βαρὺ ἦχο τὴν Παρασκευὴ ἑσπέρας καί τὸ Σάββατο πρωῒ ὁρίζουν καὶ τὰ χφφ. πεντηκοστάρια Σινὰ 736 τοῦ ἔτους 1028 φφ. 245v-247r, 259 ια’ αἰ. φφ. 64r-66v, 758 ιβ’ αἰ. φφ. 123v-127v, Μ. Λαύρας Γ-47 ιβ’ αἰ. φ. 27v παραθέτοντας καὶ κανόνα Ἰωσὴφ τοῦ Θεσσαλονίκης (+832).
Τὰ παλαιὰ αὐτὰ πεντηκοστάρια καὶ τὸ τυπικὸ τοῦ ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως προβλέπουν στιχηρὰ προσόμοια καὶ πασχάλιους κανόνες τοῦ Ἰωσὴφ Θεσσαλονίκης γιὰ κάθε ἡμέρα τῆς Διακαινησίμου. Πολλοὶ ἀπὸ αὐτοὺς ἔχουν καὶ β’ ᾠδή, ὅπως καὶ δύο τῆς Κυριακῆς τοῦ Πάσχα.
Τὸ χφ. Vat. gr. 771 πεντηκοστάριο ια’ αἰ. εἶναι ὑμνογραφικὰ πολλαπλό. Διασώζει, δηλαδή, διπλάσιο ὑμνογραφικὸ ὑλικὸ γιὰ κάθε ἡμέρα τοῦ τριῳδίου καὶ τοῦ πεντηκοσταρίου γιὰ κατ’ ἐκλογὴν χρήση κατ’ ἔτος. Στὴν Διακαινήσιμο προσθέτει μόνο τῇ Παρασκευῇ ἑσπέρας καὶ τὸ Σάββατο στιχηρὰ καὶ κανόνα Γεωργίου πλ. δ’ ἤχου. Ἡ δυνατότητα ἐπιλογῆς καὶ ἡ εὐκολία-οἰκειότητα μὲ τὸν πλ. δ’ σταδιακὰ ὁδήγησε στὴν ἔκπτωση τοῦ βαρέος ἤχου.